Ο «Μπλακ Μπέντζι», 48 χρόνια μετά τον θάνατό του, βρίσκεται στο επίκεντρο εκστρατείας για την αναγνώριση της συνεισφοράς του στην ανακωχή μεταξύ αντίπαλων συμμοριών
Τον Δεκέμβρη του 1971 έξω από ένα γυμνάσιο στο νότιο Μπρονξ της Νέας Υόρκης ένα κορυφαίο μέλος της συμμορίας των Ghetto Brothers (Αδελφοί των γκέτο) ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου με έναν μεταλλικό σωλήνα. Ο λόγος; Προσπαθούσε να σταματήσει δύο αντίπαλες συμμορίες από το να μπλέξουν σε φασαρία.
Ο Μπλακ Μπέντζι, κατά κόσμον Κόρνελ Μπέντζαμιν, ήταν μόλις 25 ετών. Ο θάνατός του, παρότι βραχυπρόθεσμα έφερε εντάσεις μεταξύ των συμμοριών της περιοχής, με τις αρχές της πόλης να φοβούνται ότι θα ξεσπάσει βίαιο κύμα αντιποίνων, τελικά ενέπνευσε μια πρωτοφανή για τα δεδομένα της περιοχής συμφωνία ανακωχής μεταξύ ορισμένων από τις πιο κακόφημες συμμορίες της εποχής – όπως οι Savage Skulls, οι Black Spades και οι Young Sinners.
Σήμερα, 48 χρόνια μετά, η καμπάνια «Black Benjie Vive» (Ο Μπλακ Μπέντζι ζει) ζητά ο δρόμος στον οποίο έσβησε ο νεαρός γκάνγκστερ να μετονομαστεί προς τιμήν του. Της εκστρατείας ηγείται μια κοινωνική λειτουργός, η Μπόνι Μάσεϊ, η οποία μαζί με μια ομάδα μαθητών του γυμνασίου έχουν ήδη βγει στους δρόμους ζητώντας τη στήριξη των κατοίκων του Μπρονξ, έχουν ανοίξει μια ψηφιακή λίστα υπογραφών, έχουν συνθέσει ένα βίντεο το οποίο κυκλοφορεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στηρίζοντας το αίτημά τους και έχουν απευθυνθεί στους τοπικούς αρμόδιους αξιωματούχους για την ονοματοδοσία των δρόμων.
Για την ώρα οι προσπάθειές τους έχουν αποβεί άκαρπες παρότι, σύμφωνα με την ανταποκρίτρια της βρετανικής εφημερίδας «Guardian» στο νότιο Μπρονξ Νίνα Λακάνι, η κοινότητα στηρίζει την πρωτοβουλία να τιμηθεί μετά θάνατον ο Μπλακ Μπέντζι.
«Αυτός ο τύπος ήταν ειρηνοποιός, ένας γνήσιος ήρωας του Μπρονξ τον οποίο δεν γνωρίζει κανείς και θέλουμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό» λέει η 39χρονη Μάσεϊ, η οποία έμαθε για τη ζωή και τον θάνατο του Μπέντζαμιν από το ντοκιμαντέρ του 2015 «Rubble kings» (βασιλιάδες στα χαλάσματα) το οποίο σκιαγραφεί τη βία των συμμοριών στο Μπρονξ της δεκαετίας του 1970 δίνοντας βάρος στα γεγονότα που προηγήθηκαν της ειρηνευτικής συνάντησης που πραγματοποιήθηκε στη λεωφόρο Χόου στις 8 Δεκεμβρίου 1971.
Στόχος της εκστρατείας αυτής είναι να αναγνωριστούν τα μέλη των συμμοριών ως δυνάμει καταλύτες αλλαγής και όχι μονάχα ως εγκληματίες. «Η ειρηνευτική συμφωνία άλλαξε την πορεία της ιστορίας, είναι μια κίνηση που μπορεί να εμπνεύσει τους νέους και πρέπει να γίνει μέρος μιας νέας αφήγησης για το τι είναι ικανοί να κάνουν οι Αφροαμερικανοί και οι Λατίνοι νέοι από το Μπρονξ. Αυτή είναι η ιστορία τους» εξηγεί η Μάσεϊ.
