Ήμουν κι εγώ στο τσιμέντο του ΟΑΚΑ. Εκεί όπου ανάμεσα σε καπνό, φωνές και βλέμματα στραμμένα ψηλά, ο ΛΕΞ δεν τραγούδησε. Εξομολογήθηκε. Για δύο νύχτες η Αθήνα έγινε πατρίδα μιας γενιάς που δεν της υποσχέθηκε τίποτα κανείς. Κι όμως, εκείνη βρέθηκε ενωμένη και αποφασισμένη. Ο ΛΕΞ δεν ανέβηκε σε βάθρο. Δεν έκανε ούτε βήμα πιο ψηλά από εμάς. Εγινε καθρέφτης μας. Μίλησε για τα χαμένα μεροκάματα, τις σκιές στις γωνίες, τις λέξεις που δεν χωρούν σε lifestyle αφηγήσεις. Κι όταν στη σκηνή ανέβηκε η κυρία Χαρά, οι εποχές συναντήθηκαν, με μια σιωπή που έμοιαζε με υπόκλιση. Ο ΛΕΞ δεν έγινε «προϊόν» και αυτό τον έκανε απαραίτητο. Δεν χάιδεψε αυτιά. Είπε την αλήθεια και την έκανε ρυθμό. Ο ΛΕΞ δεν ζήτησε να τον ακολουθήσεις. Απλώς βάδισε μπροστά. Και όσοι νιώθουν ακόμα αόρατοι, είδαν για πρώτη φορά κάποιον να τους δείχνει όχι με το δάχτυλο. Με την καρδιά. Μ.Ρ.
Ο μάγκας ο ΛΕΞ, τι κάνει;
