Το γράφαμε εδώ στο Documento πολύ καιρό τώρα. Τα φάλτσα στα εθνικά θέματα ήταν πολλά για να μη μας οδηγήσουν σε μια ακόμη κρίση με την Τουρκία.
Ο Ερντογάν είχε δώσει σαφέστατο δείγμα ότι επιδιώκει κάτι τέτοιο για να μας σύρει στο τραπέζι του διαλόγου. Ενα τραπέζι εκ προοιμίου σημαδεμένο. Η αναφορά του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για «διαφιλονικούμενα» ύδατα αρκεί. Το νήμα των λαθών ξεκινά από το τουρκολιβυκό μνημόνιο κατανόησης όπου η ελληνική διπλωματία όπως αποδείχτηκε πιάστηκε το λιγότερο αδιάβαστη.
Η Αθήνα είδε την Τουρκία να καταθέτει το παράνομο μνημόνιο στον ΟΗΕ και πολύ περισσότερο τη Γερμανία να προχωρά στη «διαδικασία του Βερολίνου», μια πρωτοβουλία για την επόμενη μέρα στη Λιβύη, χωρίς η Ελλάδα να λάβει πρόσκληση παρά την έμμεση εμπλοκή της (λόγω μνημονίου) στη χώρα. Ακολούθησαν το «Ορούτς Ρέις» που το πήρε ο άνεμος ΝΑ της Κρήτης αλλά εντός της ελληνικής ΑΟΖ και η υπογραφή ρύθμισης ΑΟΖ Ελλάδας – Ιταλίας που αναγνώριζε περιορισμένη επήρεια στα Διαπόντια νησιά και στις Στροφάδες εγγράφοντας αρνητικό δεδικασμένο για το Καστελόριζο.
Επόμενος κρίκος στην αλυσίδα, η προσπάθεια για επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία για την παραβίαση της κυπριακής ΑΟΖ και εσχάτως για το ενδεχόμενο η γείτονα να παραβιάσει ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Μόνο που την ίδια ώρα που ο ΥΠΕΞ Νίκος Δένδιας έδινε μάχη στο Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ ο πρωθυπουργός έστελνε τη διπλωματική του σύμβουλο στο Βερολίνο για να συναντηθεί με τον σύμβουλο του Ερντογάν. Στις Βρυξέλλες ζητούσαμε κυρώσεις και στο Βερολίνο συζητούσαμε για μέτρα εμπιστοσύνης.
Για ορισμένους στη ζυγαριά των λαθών μπαίνουν και οι χειρισμοί στα εξοπλιστικά, ειδικά με τις γαλλικές φρεγάτες που απομάκρυναν Παρίσι και Αθήνα. Τώρα απλώς ο Ερντογάν έβγαλε τον στόλο του στο Αιγαίο στριμώχνοντας την Αθήνα στο τραπέζι του διαλόγου με τοποτηρητές τη Γερμανία και τις ΗΠΑ, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό…
