Αρνούµαι να γράψω το εξόδιο κείµενο για τον Θάνο Μικρούτσικο.
Είναι κοινός τόπος στον χώρο µας όταν πεθαίνει ένας καλλιτέχνης όλοι µας να ανασύρουµε από την τράπεζα της µνήµης στιγµές που µοιραστήκαµε µε τον αποθανόντα και να φιλτράρουµε την πορεία του και τη διαδροµή του µέσα στον χρόνο προτάσσοντας τα προσωπικά µας βιώµατα. Ετσι στενεύουµε τον ορίζοντα του καλλιτέχνη, που τελικά φτάνει µέχρι εκεί που πέφτει το δικό µας βλέµµα.
Για τον Θάνο Μικρούτσικο και τη µεγαλοσύνη του έργου του δεν θα µπορούσαν να µιλήσουν ούτε οι άνθρωποι της γενιάς του ούτε της αµέσως επόµενης (καθώς τα κοινά τους βιώµατα παραµορφώνουν). Ισως θα µπορούσε να µιλήσει η 13χρονη Ζωή, µαθήτρια στο Μουσικό Σχολείο Ξάνθης, η οποία όταν σήµερα της είπα πως το Docville της Κυριακής είναι αφιερωµένο στον Θάνο Μικρούτσικο έφερε αυθόρµητα τα χέρια της στο πρόσωπό της µην κρύβοντας την ανυπόκριτη έκπληξή της.
Η µικρή Ζωή που πολιτικοποιείται και ριζοσπαστικοποιείται µέσα από τη µουσική του Θάνου οραµατιζόµενη τη στιγµή που η γη θα γίνει κόκκινη από ζωή, που ονειρεύεται να ταξιδέψει στην πιο όµορφη θάλασσα (που ξέρει ότι είναι αυτή που δεν έχει ακόµη ταξιδέψει), που µαθαίνει να αντιδρά όταν αυτοί που κηρύχνουν τη λιτότητα της αρπάνε το φαΐ απ’ το τραπέζι, που θέλει να χορέψει πάνω στο φτερό του καρχαρία και να κατακτήσει το αδύνατο µπορεί να µιλήσει για τον συνθέτη που το έργο του έχει στήσει γέφυρες επικοινωνίας και µε τις µέλλουσες γενιές. Ξεφεύγοντας από τις ευκολίες της αριστερής εµβατηριακής µουσικής, ο Θάνος Μικρούτσικος άπλωσε το βεληνεκές της µουσικής του σε κάποιο απροσδιόριστο µέλλον.
Μέχρι τότε οι µικρές Ζωές αυτού του κόσµου θα προχωράνε γελώντας µε τους συντρόφους και τις συντρόφισσές τους για να κτίσουν τον δικό τους κόσµο, κάνοντας τους ισχυρούς της εποχής µας να ανησυχούν. Σπορέας της ανησυχίας των ισχυρών ο Θάνος και αυτό το χαρακτηριστικό του δεν µπορεί να το στενέψει κανένας.
ΥΓ.: Εκκρεµεί ακόµη µια συζήτηση για τη φόρµα, το περιεχόµενο, τον Πλεχάνοφ, τον Ζντάνοφ και τον Λούκατς. Ποτέ δεν έγινε…
