Αποσπάσματα από τη συνέντευξη-σταθμό του Μάνου Χατζιδάκι στη Μαρία Ρεζάν με αφορμή την 31η επέτειο από τον θάνατό του.
Φέτος συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τη γέννηση του Μάνου Χατζιδάκι. Και σαν σήμερα, στις 15 Ιούνη του 1994, ο συνθέτης έφυγε από τη ζωή. Με αυτές τις αφορμές ακούσαμε ξανά μία συνέντευξή του στη Μαρία Ρεζάν και στη δημοφιλή εκπομπή της «Μια ώρα έτσι, χωρίς πρόγραμμα» που μεταδιδόταν από το ραδιόφωνο της ΕΡΤ για να επιλέξουμε μερικά αποσπάσματα, τα οποία εξακολουθούν να είναι επίκαιρα σήμερα, ίσως περισσότερο από ποτέ.
Για τη δημόσια διοίκηση
«Δεν είμαι ένας άνθρωπος που θα δεχθεί συμβατικότητες ούτε τα κακώς κείμενα. Ποτέ δεν θα τα δεχτώ. Η επαφή μου με τη διοίκηση και τα κοινά με έφερε κατευθείαν αντιμέτωπο με την αθλιότητα της δημόσιας διοίκησης, με τα συμφέροντα που διέπουν τα κοινά, με τις μικρότητες των ομάδων. Επρεπε δύο τινά να συμβούν. Να διαβρωθώ και να υπάρξω σε σύμπνοια μαζί τους ή να επαναστατήσω και να έρθω σε σύγκρουση. Λοιπόν εγώ, συνεπής με τον χαρακτήρα μου, ήρθα σε σύγκρουση. Φώναξα, κινδύνεψα να γίνω γραφικός, αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που υπάρχει στον τόπο μας, το να σε κάνουν γραφικό, το να σε κάνουν έναν άνθρωπο που αποδέχονται τις φωνές σου και γελάνε μαζί σου. Ολα αυτά τα κινδύνεψα. Νομίζω ότι σώθηκα την τελευταία στιγμή. Εσωσα τη σοβαρότητά μου και φυσικά απήλθα διά παντός».
Για τη διαφορετικότητα
«Είναι λάθος να νομίζουμε ότι περιφρουρείται η ελευθερία μας με το να καταδιώκονται οι άνθρωποι που δεν μας μοιάζουν. Γιατί θα έρθει μια δεδομένη στιγμή που κι εμείς δεν θα μοιάζουμε με κάποιους και θα καταδιωχθούμε. Αυτή είναι η αρχή και η βάση του εθνικοσοσιαλισμού και του φασισμού. Δεν κινδυνεύουμε απ’ αυτούς που δεν μας μοιάζουν αλλά από εκείνους που μας περιφρουρούν και καταδιώκουν εκείνους που δεν μας μοιάζουν. Δεν θα δεχθώ ποτέ έναν αστυφύλακα να με περιφρουρήσει από κάποιον που κινδυνεύω».
Για την υστεροφημία του
«Δεν είμαι μεγάλος καλλιτέχνης, δεν δέχομαι τον χαρακτηρισμό, είμαι ένας καλλιτέχνης που σέβεται τον εαυτό του. Η δυσκολία που έχω σαν χαρακτήρας απορρέει από το ποσοστό αυτοσεβασμού που διαθέτει ένας άνθρωπος. Αυτό το ποσοστό σε μένα είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένο. Οταν φύγω, δεν θέλω να πούνε τίποτα. Τίποτα πιο θλιβερό από το να απέλθεις χωρίς καμιά προετοιμασία και να μείνεις έρμαιο στα χέρια και στα χείλια όλων αυτών των συνανθρώπων σου. Είναι τραγικό. Φιλοδοξώ να αποχωρήσω ωραία όπως όταν ήρθα. Με δυο τρεις ανθρώπους δίπλα μου».
Για τη νεότητα
«Η μη κόπωσή μου στο να ζω με κάνει να είμαι νέος. Αν μου λέγατε να ξαναζήσω θα με μελαγχολούσε. Να αντιμετωπίσω τα ίδια λάθη και την ίδια άγνοια για ακόμη μία φορά; Δεν το θέλω. Με ενδιαφέρουν οι στιγμές που θέλω να ζήσω και όχι αυτές που έζησα».
