Ο λαουτίστας Βασίλης Κώστας γράφει για τον δάσκαλό του Πετρολούκα Χαλκιά.
Ο Πετρολούκας Χαλκιάς υπήρξε κάτι πολύ περισσότερο από ένας κορυφαίος μουσικός. Ήταν η ψυχή της Ηπείρου και η μορφή που ξεπέρασε τα σύνορα της Ελλάδας με όχημα τη γνώση, τις εμπειρίες και τη σοφία των προγόνων αλλά και το τεράστιο ταλέντο και την αγάπη του για το κλαρίνο. Εφτασε να εμπνέει ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, όπως και την παγκόσμια μουσική κοινότητα από την οποία αναγνωρίστηκε για την οικουμενικότητα της μουσικής του. Αφησε πίσω του μια κληρονομιά που θα μας εμπνέει και θα μας βοηθά να γινόμαστε καλύτεροι – μουσικοί και άνθρωποι– για πάντα.
Για μένα όμως ο Πέτρος δεν ήταν μόνο ο ζωντανός θρύλος. Ηταν ο δικός μου άνθρωπος. Ο δάσκαλος, ο μέντοράς μου. Από το 2015, όταν τον γνώρισα στη Βοστώνη, μέχρι τους δίσκους που δημιουργήσαμε και τις συναυλίες που δώσαμε μαζί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, στάθηκε δίπλα μου με μια γενναιοδωρία που δύσκολα συναντάς. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μας συνάντηση. Επαιξα τον «Σκάρο» στη Βοστώνη, στην ετήσια εκδήλωση του Ηπειρωτικού Συλλόγου του Γουόρσεστερ, και στο τέλος της βραδιάς μού είπε: «Εσύ παίζεις ακριβώς τα πράγματα που παίζω εγώ στο κλαρίνο, αλλά στο λαούτο».
Τον ρώτησα διστακτικά: «Κύριε Πέτρο, μήπως αυτό είναι κακό;». Και μου απάντησε με εκείνο το καθαρό και ήρεμο βλέμμα: «Οχι, μόνο κακό δεν είναι… Αλλά τώρα θα ολοκληρώσεις όλα τα δικά μου κομμάτια στο λαούτο και εγώ θα είμαι εκεί να σε βοηθώ». Από εκείνη τη στιγμή και μετά η σχέση μας δεν ήταν απλώς μουσική. Ηταν κάτι βαθύτερο. Με βοήθησε να λέω «μπορώ» σε πράγματα που θεωρούσα ακατόρθωτα να εφαρμόσω στο λαούτο. Μου άνοιξε δρόμους στη μουσική που ούτε είχα φανταστεί. Ηταν πάντα παρών – όχι μόνο ως δάσκαλος της μουσικής, αλλά και ως δάσκαλος ζωής διδάσκοντας ευγένεια, ήθος και αξίες. Ο,τι μου μετέδωσε δεν περιορίστηκε σε νότες: ήταν μια βαθιά πνευματική και, τα τελευταία χρόνια, οικογενειακή σχέση που θα μας ενώνει για πάντα.
Καλό σου ταξίδι στο φως, Πέτρο μου. Αιώνια ευγνωμοσύνη για όλα. Αιωνία σου η μνήμη. Σε αγαπώ.