Τέλεια συνθήκη, ή έστω οι κατάλληλες προϋποθέσεις δεν υπάρχουν στο ποδόσφαιρο. Ίσως κάποια απογεύματα στα προπονητικά camps ή ορισμένες στιγμές μέσα σε σκόρπια ματς.
Ο τελικός της 21ης Μαΐου στο Μπιλμπάο ήταν εν τέλει γραφτό να διεξαχθεί ανάμεσα σε δύο ομάδες οι οποίες στην Premier League πραγματοποίησαν φέτος πορεία… υποβιβασμού, κλείνοντας τη σεζόν στις 4 (και κάτι) νίκες πάνω από την κόκκινη γραμμή. Τότεναμ και Γιουνάιτεντ πήγαν στο Σαν Μαμές με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο. Στο κλείσιμο της βραδιάς, η κούπα του Europa League κατέληξε στα χέρια της ομάδας που επί χρόνια είχε χτίσει έναν cult μύθο αντιστρόφως ανάλογο με τις ποδοσφαιρικές της επιδόσεις.
Διαβάστε σχετικά: Τότεναμ – Μαν. Γιουνάιτεντ 1-0: Ευρωπαϊκός τίτλος μετά από 41 χρόνια για τα «σπιρούνια» του Ποστέκογλου
Η εικόνα του μαχητή Άγγελου Ποστέκογλου με την κούπα στα χέρια, του συμπαθητικού παιχταρά Σον και του σκόρερ Μπρέναν Τζόνσον σε έκσταση αρκούν για να «πατήσουν» πάνω σε όλα τα στιγμιότυπα, τις κινήσεις και τις σεζόν που είχαν φέρει την Τότεναμ στα όρια του αντί-παραδείγματος για το ποια ομάδα (δεν) είναι επιτυχημένη.
Η τελευταία φορά που το όνομα των «Σπερς» χαράχτηκε πάνω σε τρόπαιο ήταν πριν από 17 χρόνια στο League Cup, ενώ στην Ευρώπη χρειάστηκε να περάσουν 41 χρόνια. Παρότι ξόδεψαν αρκετά ανά τα χρόνια, καλωσόρισαν στο Λονδίνο ποδοσφαιριστές με αξία, προπονητές με περγαμηνές (Ποτσετίνο, Μουρίνιο) φτάνοντας μάλιστα μία ανάσα το 2019 από την κούπα με τα μεγάλα αυτιά (Champions League) πριν τους σταματήσει η Λίβερπουλ του Κλοπ.
Το βράδυ της Τετάρτης στο Μπιλμπάο, τα κονφετί που έπεσαν από τα ψηλά του σταδίου δεν ήταν απλά «χαρτάκια» αλλά ένας σωρός από κομματιασμένα παλιά memes για την Τότεναμ που δεν μπορεί, για την αξία του Ποστέκογλου και για το ρόστερ που εντός των τειχών απείχε μία θέση και 13 βαθμούς από την υποβιβασμένη Λέστερ, αλλά εκτός αυτών σήκωσε μία κούπα που μοιάζει με λύτρωση μέσα στον εφιάλτη.
Το 27% και ο ήρωας που ποτέ δεν ήταν κλόουν
Στην «ογκώδη» λίστα των άγραφων νόμων του αθλητισμού, κυριαρχεί μία ατάκα: «Τους τελικούς δεν τους παίζεις, τους κερδίζεις». Κι αυτό ακριβώς έκανε η Τότεναμ απέναντι στη Γιουνάιτεντ.
Η στατιστική απεικόνιση του ματς από την Opta ήταν αμείλικτη όσον αφορά τους αριθμούς της ομάδας από το Λονδίνο. Σήκωσαν την κούπα με 27,7% κατοχή μέσο όρο, μόλις τρία σουτ και 115 πάσες. Πρόκειται για τα χαμηλότερα νούμερα που έχουν καταγραφεί από ομάδα σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης από το 2009 που ξεκίνησε τη δουλειά της η υπηρεσία…
3 – Spurs had three shots, just 27.7% possession and completed 115 passes tonight, all the lowest figures Opta has on record by any team in a major European final (since 2009-10). Plan. pic.twitter.com/ShV74Vi4W4
— OptaJoe (@OptaJoe) May 21, 2025
Και επειδή ο χθεσινοβραδινός τελικός ήταν γραμμένος πάνω σε «αίμα, δάκρυα και ιδρώτα», η υποδοχή των δύο φιναλίστ από τα ΜΜΕ και τους φιλάθλους δεν είχε καμία σχέση με προηγούμενες περιπτώσεις, καθώς οι δύο φιναλίστ έψαχναν μία βραδιά δόξας μέσα από τον… πόνο. Η μεν Γιουνάιτεντ συνεχίζει να απομακρύνεται από τις χρυσές εποχές του Σερ Άλεξ, δίχως να βρίσκει γιατρικό. Η δε Τότεναμ που είχε γίνει meme όλα αυτά τα χρόνια, θα έπαιζε τελικό έχοντας στον πάγκο της έναν προπονητή ο οποίος γραφόταν (και ακόμα είναι πιθανό) ότι δεν θα συνεχίσει από τη νέα σεζόν.
Η Standard μάλιστα το πήγε ένα βήμα παραπάνω σχολιάζοντας τον Άγγελο Ποστέκογλου τοποθετώντας το δίλημμα «ήρωας ή κλόουν».
«Δεν είμαι κλόουν, ούτε θα γίνω ποτέ, ανεξαρτήτως του πώς θα κυλήσει ο τελικός», είπε ξερά ο Ελληνοαυστραλός προπονητής στη συνέντευξη Τύπου. Γεννημένος στα τέλη Αυγούστου του 1965 στη Νέα Φιλαδέλφεια, επιβιβάστηκε με την οικογένειά του στο καράβι της ελπίδας με προορισμό την Αυστραλία.
🎙️😳 Ange Postecoglou on if he’s conscious that he’s walking a fine line between two very different types of infamy and history depending on the result of the final:
“That depends on your outlook, but I’ll tell you one thing, irrespective of tomorrow, I’m not a clown.”
“I never… pic.twitter.com/P7JqSLfbWU
— SpursOTM (@SpurOTM) May 20, 2025
«Δεν το έκαναν για να περάσουν καλά οι γονείς μου, αλλά για να ζήσουν καλύτερα τα παιδιά τους», είχε πει πιο μετά σε συνέντευξή του στους Betarades, δίνοντας ουσιαστικά το πλαίσιο του τι σημαίνει μετανάστευση. Στις… εσχατιές του κόσμου, εκεί που το ποδόσφαιρο δεν ήταν καν –επί δεκαετίες- το κυρίαρχο άθλημα, ο Ποστέκογλου με τον πατέρα του κρατούσαν όσα τους ρίζωναν με την Ελλάδα και μέσα από τα χρώματα της Σάουθ Μέλμπουρν, ομάδα που δημιουργήθηκε και «τρέχει» κυρίως από Έλληνες μετανάστες.
Με τη δεύτερη
Ο «Ange» μετρά σχεδόν τριάντα χρόνια στους πάγκους. Ξεκινώντας από την ομάδα με την οποία «ρίζωσε» στην Αυστραλία και ως παίκτης (193 συμμετοχές μεταξύ 1984 και 1993), τη Σάουθ Μέλμπουρν, συνέχισε στην Ελπίδων της Αυστραλίας με ένα πέρασμα μερικών μηνών από την Παναχαΐκη το 2008 για να επιστρέψει στην Αυστραλία στα τέλη της δεκαετίας των 00’s ώστε να αρχίσει η άνοδος στο ποδοσφαιρικό στερέωμα.
Μπρίσμπεϊν Ρόαρ (2009-12), Μέλμπουρν Βίκτορι (2012-13), Εθνική Αυστραλίας (2013-17), Γιοκοχάμα Μαρίνος στην Ιαπωνία (2018-21), Σέλτικ (2021-23) και τώρα Τότεναμ. Ο ορισμός του «journeyman».
Κι όπως συνέβη στη ζωή της οικογένειας Ποστέκογλου με την απόφαση να ψάξει δεύτερη ευκαιρία εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα ανατολικά της Ελλάδας, το μοτίβο συνεχίστηκε και στην προπονητική καριέρα του Άγγελου: Οι επιτυχίες έρχονται με τη… δεύτερη.
«Θα διορθώσω τον εαυτό μου – συνήθως δεν κερδίζω πράγματα, πάντα κερδίζω πράγματα στο δεύτερο έτος μου. Τίποτα δεν έχει αλλάξει», είχε δηλώσει τον Αύγουστο του 2024 ενώπιον των βρετανικών ΜΜΕ που σπάνια –έως ποτέ- συγχωρούν όσους… ξανοίγονται στις υποσχέσεις τους.
Ange, a man of his word… 🏆✔️#UELfinal pic.twitter.com/DnhMXeOTZi
— UEFA Europa League (@EuropaLeague) May 21, 2025
Στο Σαν Μαμές, ανάμεσα στα επινίκια και τις μπύρες εμφανίστηκε στο γήπεδο ένα meme. Αυτή τη φορά όχι περιπαικτικό, αλλά αποθεωτικό. Οι παίκτες των τροπαιούχων πήραν την ατάκα του Ποστέκογλου ότι πάντα πετυχαίνει με τη «δεύτερη» πανηγυρίζοντας για την υπόσχεση που… έγινε δέσμευση.
This is what it’s all about ❤️
Couldn’t be happier for Ange Postecoglou, the coach and the person.pic.twitter.com/quUDnAXq34
— Sacha Pisani (@Sachk0) May 21, 2025
Για τον 59χρονο Ελληνοαυστραλό προπονητή, αποδείχθηκε ένα στιγμιότυπο κανονικότητας στα τριάντα χρόνια που βρίσκεται στην άκρη των πάγκων. Στη δεύτερη σεζόν σήκωσε την πρώτη κούπα με τη Σάουθ Μέλμπουρν, το επανέλαβε με τη Μπρίσμπειν Ρόαρ στη μεγάλη σκηνή του αυστραλιανού ποδοσφαίρου, αλλά και με τη Γιοκοχάμα Μαρίνος στην Ιαπωνία. Όταν μετακόμισε στο νησί, αρχικά για λογαριασμό της Σέλτικ, δεν άλλαξε συνήθειες, καθώς η Σέλτικ πήρε το πρωτάθλημα και το Λιγκ Καπ στη δεύτερη χρονιά του εκεί. Στην Τότεναμ το «μενού» δεν είχε εγχώριο τίτλο, αλλά κάτι μεγαλύτερο…
Η επόμενη ημέρα
Όταν τα φώτα έσβησαν στο Σαν Μαμές, τα επινίκια (Λονδίνο) και η εσωστρέφεια (Μάντσεστερ) θα επιστρέψουν στο νησί. Μαζί και οι συζητήσεις για το μέλλον. Ο Ποστέκογλου είχε αναφέρει ήρεμος και συνειδητοποιημένος σε συνεντεύξεις του ότι αποδέχεται τη μοίρα των προπονητών, τονίζοντας ότι η πορεία του στο ποδόσφαιρο τον έχει εξασφαλίσει -εκείνον και την οικογένειά του-. Η Τότεναμ ολοκληρώνει μία από τις χειρότερες πορείες στην ιστορία της στην Premier League με ένα χρυσό υστερόγραφο που ουδείς γνωρίζει πως θα μεταφραστεί στο μέλλον: το τρόπαιο του Europa League και τη συμμετοχή στo επόμενο Champions League.
Ό,τι κι αν αποφασίσουν στο Μέρσεϊσάιντ η ιστορία έγραψε ότι ο Άγγελος Ποστέκογλου έσπασε μία κατάρα 17 ετών χωρίς κούπα και 41 στα «ασημικά» εκτός συνόρων. Αυτό είναι το μοναδικό fact της κοινής πορείας του Έλληνα ομογενή με την Τότεναμ, καθώς όλα τα υπόλοιπα βρίσκονται υπό συζήτηση.
Σε μία άλλη γωνιά της Αγγλίας, ο νεαρός και φέρελπις προπονητής της Γιουνάιτεντ, Ρούμπεν Αμορίμ, αν και μόλις 40 ετών, κλείνει μία σεζόν που -όπως έχει πει ο ίδιος έμμεσα- τον έχει γεράσει τουλάχιστον 10 χρόνια, με την ομάδα του να καταγράφει ρεκόρ ηττών. Μετά τον χαμένο τελικό έθεσε εαυτόν στη διοίκηση των «Κόκκινων Διαβόλων», βάζοντας ουσιαστικά επί τάπητος μία κατάσταση που -εκτός του Μουρίνιο- παραδέχθηκαν εμμέσως πλην σαφώς και αρκετοί από τους προκατόχους του. Το ότι η κατάσταση στην πάλαι ποτέ κραταιά Γιουνάιτεντ φαντάζει υπερβολικά δύσκολη να αλλάξει.
Κι όσο περνούν τα χρόνια και ξεθωριάζουν μέχρι και οι αναμνήσεις από τη «χρυσόσκονη» της εποχής Φέργκιουσον, τόσο ο σύλλογος του Μάντσεστερ φαντάζει να παραδίνεται στη δίνη, μέχρι αποδείξεως του εναντίου…
