Η φράση του ακαδημαϊκού και σκηνοθέτη Στάθη Λιβαθινού (φωτογραφία) «θα μιλήσω με τον Σαίξπηρ και όχι με τη Γάζα» προκάλεσε και δικαίως. Κάτοχος πλέον της έδρας Σκηνικής Τέχνης στην Ακαδημία Αθηνών, ξεχνά πολύ βολικά ότι ο Σαίξπηρ συνομιλεί με κάθε ανθρώπινη δυστυχία, επομένως και με τη Γάζα. Οτι δείχνει τη σκληρότητα που ενυπάρχει σε κάθε εξουσία και καταγγέλλει τα εγκλήματα όλων των τυράννων. Σήμερα κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για τον Σαίξπηρ αν δεν μιλήσει για όλες τις εστίες μιας παρανοϊκής και αιμοδιψούς κυριαρχίας και, επομένως, αν δεν μιλήσει για τα πάθη της Γάζας. Ο κ. Λιβαθινός ξεχνά ότι το θέατρο όσο απωθητικό είναι όταν γίνεται επίκαιρα προπαγανδιστικό τόσο αδιάφορο καταντάει όταν είναι βαθιά απολιτικό. Οι μεγάλοι τραγικοί, από τον Αισχύλο ως τον Σαίξπηρ, το ήξεραν καλά. Οι ακαδημαϊκοί τους επίγονοι δεν το έμαθαν ακόμη. Κ.Α.
Ο Σαίξπηρ και η Γάζα
