Είναι «δικός μας» ή «των άλλων»; Και εντέλει ποιοι είμαστε εμείς και ποιοι οι άλλοι; Από τη στιγμή της ανακοίνωσης του θανάτου του Διονύση Σαββόπουλου έχει ανακινηθεί η γνωστή συζήτηση σχετικά με τη διαχωριστική γραμμή που έθεσε ο ίδιος με το «Κούρεμα» – πώς θα μπορούσε άλλωστε η εκδημία του να μην πυροδοτήσει νέο γύρο;
Ωστόσο ξεχνάμε ότι ο καλλιτέχνης εκφράζει τον εαυτό του και καμία υποχρέωση δεν έχει απέναντί μας. Είμαστε τυχεροί όταν συντονιζόμαστε στις ανάσες του κι εκείνος στις δικές μας – για όσο συμβαίνει αυτό. Κι αν κάποια στιγμή δεν μας ταιριάζει, είναι δικαίωμά μας να διαχωρίσουμε τη θέση μας. Κλάψαμε με την απώλεια του Σαββόπουλου, ακόμη κι αν διαφωνούσαμε όλα αυτά τα χρόνια με την άφεση στην κυρίαρχη εξουσία, την πρόταση να στείλουμε τους μετανάστες και τους τοξικομανείς στις βραχονησίδες και πολλά άλλα.
Ωστόσο υπάρχει κάτι τρυφερό ακόμη και στα σχόλια απογοήτευσης που κυκλοφορούν αυτές τις μέρες. Μιλάμε για εκείνον, αναπολούμε στιγμές που τα τραγούδια του δέθηκαν με τη ζωή μας, πενθούμε τον θάνατό του, θυμώνουμε. Επειτα από τόσες δεκαετίες η σχέση εξακολουθεί να υφίσταται. Διότι ο Σαββόπουλος του «Φορτηγού», του «Περιβολιού του τρελού», του «Μπάλλου» και του «Βρώμικου ψωμιού» θα στέκει πάντα ψηλότερα από την ανθρώπινη υπόστασή του. Πέρα από όλα τα άλλα, κατάφερε να κάνει έναν ολόκληρο λαό να νιώθει ότι το έργο του τον αφορά τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Χώρεσε σε μουσική και στίχους τα φαντάσματα και το μεγαλείο που είχαμε μέσα μας, όταν ακόμη και οι ίδιοι δεν υποψιαζόμασταν καν την ύπαρξή τους. Αιώνια ευγνώμονες για τα τραγούδια του που έπαιζαν στο μυαλό μας όταν καθένας μας έπαιρνε τον δικό του δρόμο για το ταξίδι της συνειδητοποίησης.
