Ο Άρης Σερβετάλης τις τελευταίες μέρες ήρθε ξανά στο προσκήνιο για τις δηλώσεις του περί αμβλώσεων. Σύμφωνα με όσα είπε, θεωρεί την έκτρωση δολοφονία και ότι είναι προτιμότερο να κυοφορήσει μια γυναίκα και ύστερα «ας το πετάξει ή ας το δώσει σε ορφανοτροφείο». Δεν είναι η πρώτη φορά που τάσσεται κατά των αμβλώσεων, ωστόσο έχει ενδιαφέρον ο τρόπος που κάποιοι αντιλαμβάνονται το ζήτημα της κοινωνικής ευθύνης.
Το «ας το πετάξει ή ας το δώσει σε ορφανοτροφείο» περιγράφει ακριβώς τον τρόπο που λειτουργεί ένα ολόκληρο σύστημα για το οποίο μια κατάσταση υπάρχει μόνο όταν σε αφορά άμεσα. Οταν δεν βλέπεις κάτι, δεν υπάρχει. Και ακόμη καλύτερα, όταν δεν σε κοιτάζει κανείς, μπορείς να πετάξεις το παιδί και να συνεχίσεις τη ζωή σου σαν να μην τρέχει τίποτε. Για τον Σερβετάλη, μέχρι να γεννηθεί ένα παιδί είναι ένα απροστάτευτο πλάσμα που θα πρέπει να φροντίσουμε. Από τη στιγμή που θα γεννηθεί, ας κόψει τον λαιμό του. Ωστόσο, το πρόβλημα δεν περιορίζεται στα λεγόμενα του Σερβετάλη. Αν ήταν μεμονωμένη περίπτωση, πιθανότατα δεν θα ασχολούμασταν. Μεμονωμένη περίπτωση δεν είναι ούτε η Θεοφανία Παπαθωμά, η οποία ταυτίζει την άμβλωση με τον φόνο. Κάπου στην επιχειρηματολογία της εισβάλλει και η έννοια του κάρμα. Συγκεκριμένα όπως δηλώνει: «Υπάρχει η άποψη ότι τα μωρά έρχονται σε μια μαμά που τη διαλέγουν από το κάρμα της. Οπότε ακόμη και το παιδί ενός βιασμού είναι από το κάρμα του ανθρώπου που το κυοφορεί, εκεί ο καθένας ό,τι τον φωτίσει ο Θεός». Και στην κορφή κανέλα… Κάπου έκει τελειώνουν τα επιχειρήματα. Πολύ νωρίτερα βέβαια μας έχει τελειώσει η λογική.
Το θέμα λοιπόν είναι ότι ο Σερβετάλης και η Παπαθωμά είναι η κορυφή του παγόβουνου μιας μερίδας της ελληνικής κοινωνίας που εν έτει 2025 πιστεύει πως ήρθε η στιγμή να θίξουμε το κεκτημένο δικαίωμα στις αμβλώσεις. Και δεν το πιστεύει γενικώς και αορίστως. Εχει ήδη στείλει με την ψήφο του στην Ευρωβουλή τον Νίκο Αναδιώτη για να υποστηρίξει την απαγόρευσή τους.
