Τους συναντάμε συχνά στο κέντρο της Αθήνας και όχι μόνον. Πάντα υπήρχαν, αποτέλεσμα των κοινωνικών ανισοτήτων αλλά η κρίση επιδείνωσε την κατάσταση.
Αν μερικοί θεωρούν πως για μερικούς είναι «τρόπος ζωής» πλανώνται.
Η φτωχοποίηση από την ίδια την κρίση οδήγησε πολλούς συμπολίτες μας στο δρόμο.
Δεν είναι το «ένα πιάτο φαί» και μια «κουβέρτα» που θα λύσουν το πρόβλημα. Ούτε ένα μπάνιο και ένα κρεβάτι σε ένα προστατευόμενο χώρο που θα δώσουν την απάντηση. Μπορεί να είναι καλές κινήσεις αλλά μία ασπιρίνη δεν λύνει ένα σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα.
Συχνά τους προσπερνάμε αλλά στην ουσία είμαστε «εμείς».
«Εμείς» τους δημιουργήσαμε ενώ ποτέ δεν ξέρεις αν ποτέ θα βρεθείς στην ίδια θέση…
Ο αριθμός τους δεν είναι γνωστός. Μερικοί τους υπολογίζουν σε όλη την επικράτεια στις 40 χιλιάδες με τους περισσότερους να ζουν στην Αθήνα.
Δεν είναι ωστόσο ελληνικό φαινόμενο αφού πρόκειται για απόρροια των κοινωνικών ανισοτήτων και της έλλειψης κοινωνικής προστασίας και κοινωνικού κράτους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.
Στην «πολιτισμένοι» Ευρώπη ο αριθμός τους εκτιμάται στα 4 εκατομμύρια.
Η κατάσταση ζητά ριζικές απαντήσεις, όχι ημίμετρα…
Εμείς έχουμε την ευθύνη…
