Οι δελφίνοι της ΝΔ και το κενό της πολιτικής βαρύτητας

Τελικά πολιτική είναι η προσπάθεια να βρεθούν επαρκείς λόγοι για συμβατικές πεποιθήσεις. Το κρυφτούλι του κ. Δένδια πήρε τέλος. Έσκυψε στον αφέντη του τον κ. Μητσοτάκη και όλα επανήλθαν στην κομματική κανονικότητα που για άλλους ονομάζεται και κομματική πειθαρχία.

Ο Σαρλ ντε Γκώλ υποστήριζε ότι «στην πολιτική είσαι αναγκασμένος να προδίδεις είτε τη χώρα σου, είτε τους ψηφοφόρους σου. Εγώ προτιμώ να προδίδω τους ψηφοφόρους». Η παραπάνω φράση για την ελληνική πολιτική θα ήθελε και συμπλήρωμα. Και θα έλεγε ίσως «ότι ποτέ δεν προδίδω τα αφεντικά μου».

Όταν είσαι κλεισμένος στη γυάλα του κόμματος δε μπορείς να κάνεις συγκρούσεις με τον αρχηγό σου, δε μπορείς να διεκδικείς μια αντίθετη άποψη. Θα περιμένεις την οικειοθελή απόσυρση του αρχηγού και μετά ως άλλος «επαναστάτης» του «θολερού ύδατος» θα διεκδικήσεις την εξουσία.

Όλα τα άλλα, δηλαδή λεκτικά βεγγαλικά, ύποπτες καλολογίες υπέρ του πονεμένου και περιθωριοποιημένου έλληνα πολίτη, γίνονται για χάρη του λαϊκισμού. Αναπαράγονται εν ονόματι της απλούστευσης και της πλαστής διακριτότητας. Εξάλλου πάντα οι πολιτικοί καταφέρνουν και στήσουν ένα έξεργο πολιτικής αμφισβήτησης το οποίος όμως χάσκει τόσο που γίνεται γρήγορα αντιληπτό.

Τελικά οι έλληνες πολιτικοί είναι αυτοηδονιζόμενοι διεκδικητές της πολιτικής αρχηγίας. Αρκεί να δεις τους δελφίνους της ΝΔ και θα καταλάβεις. Ξέρουν ότι η πολιτική δεν ασκείται πια μέσω της παραγωγής και της προσφοράς, αλλά μέσω της ζήτησης και έτσι εξασκούνται σε διάφορα τεχνάσματα ή ακόμη και σε εμφανισιακές αλλαγές. Από προσθετικές κόμμωσης και μπότοξ, έως και δεκάρικους επαναστατικής ρητορικής.

Έτσι και αλλιώς στον ορατό κόσμο της σημαίνουσας υλικότητας παίζεται το μεγάλο πολιτικό στοίχημα. Οι πολιτικοί έχουν καταλάβει ότι εκείνοι είναι το θέαμα, πράγμα που σημαίνει ότι επειδή υπάρχουν ως «κίβδηλοι» λυτρωτές, ως «νοθευμένοι» σωτήρες, καλύπτουν και το μεγαλύτερο μερίδιο της αγοράς του θεάματος.

Πίσω όμως από τη θεαματική τους πολιτικοποίηση κρύβεται μια μικροαστική και εξέχως υποκριτική λειτουργικότητα. Προσπαθούν με φωνητικούς βομβαρδισμούς, με χαμόγελα και με ξεπουπουλιασμένες αγωνιστικότητες να φτιάξουν ένα «quid pro quo» το οποίο αποτελεί το τίποτα που θέλει να διεκδικήσει το καινούργιο. Η πολιτική στις μέρες μας έχει γίνει ένα τεράστιο σόου, τόσο που δημιουργεί συνθήκες ασφυξίας.

Που όμως ποντάρουν οι πολιτικοί; Μα στην κανονικοποίηση του αντιληπτού. Που σημαίνει ότι έχει δημιουργηθεί μια νεοδιαβαθμισμένη περιοχή που σου επιβάλλει τους όρους πολιτικής αποδοχής, ώστε να δέχεσαι συγκεκριμένα μοντέλα πολιτικών. Έτσι εκεί που στο παρελθόν δεν θα υπήρχε τύχη για κάποιους πολιτικούς, σήμερα με την «ανατιμολόγηση» ακόμη και περιπτώσεις που βρίσκονται στο κενό της πολιτικής βαρύτητας παίρνουν θέση σημασίας στο πολιτικό στερέωμα. Να γιατί τα πολιτικά «δελφινάρια» είναι έτοιμα να διεκδικήσουν την αρχηγία στα κόμματα περιμένοντας φυσικά την απομάκρυνση του λατρεμένου ηγέτη τους.

Εξάλλου στην πολιτική οι στόχοι και οι σκοποί έχουν αποθεμελιωθεί και τις θέσεις τους έχουν πάρει τα ιδιωτικά πολιτικά γεγονότα. Δηλαδή τα πολιτικά γεγονότα μικρής κλίμακας. Που σημαίνει ότι όλα τα γεγονότα που είναι απειλητικά για την κυβέρνηση θα πρέπει να αποψιλώνονται και να υπάγονται σε αμφισβήτηση. Έτσι η πολιτική γλιστρά στο ποιος θα πει την καλύτερη ατάκα, στο ποιος θα ειρωνευτεί πιο χλευαστικά τον αντίπαλο του. Όμως έτσι το πολιτικό νόημα έχει πετάξει σε σημασίες περιθωριακές και το περιεχόμενο του ανασυντίθεται σε αγοραίες υποβαθμίσεις.

Οι δελφίνοι της ΝΔ βλέποντας την πτώση των ποσοστών του κόμματος τους, αρχίζουν να μπαίνουν στους καινούργιους ρόλους τους. Ο κ. Δένδιας γίνεται αμφισβητίας, αλλά μετά από λίγο μόλις του τραβήξει το αφτί ο πρωθυπουργός μεταμορφώνεται σε κατηχηκοπαίδι, ο κ. Χατζηδάκης είναι η επιλογή του κ. Μητσοτάκη και έτσι έχει καταστεί επίχρυσο εξαπτέρυγο, ο κ. Γεωργιάδης προΐσταται ως «Prior provincialis» Δομινικανός (Dominos Canis), ο κ. Πιερρακάκης δουλεύει με τη συγκράτηση του ιαπωνικού θεάτρου Νο, η κ. Κεραμέως διεκδικεί τον τίτλο της καλής μαθήτριας με βάση αλουμινίου. Εκεί τελειώνει η σειρά των δελφίνων και μαζί το πολιτικό νόημα.

*O Απόστολος Αποστόλου είναι καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας