Προφανώς οι δημοσιογράφοι του «συστήματος» παραέγιναν πολλοί. Γιατί δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για «πετσωμένα ΜΜΕ» και για «δημοσιογραφία 108» και να μην είναι πολλοί οι εμπλεκόμενοι. Όλοι για παράδειγμα οι πρώην δημοσιογράφοι και νυν βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, συμπεριλαμβανομένων και τύπων σαν τον «ανεξάρτητο» πλέον ακροδεξιό Μπογδάνο, ανήκουν προφανώς σε αυτήν την κατηγορία. Όπως σε αυτήν ανήκουν και οι αντικαταστάτες τους και οι βασικοί ραδιοτηλεοπτικοί σχολιαστές καθώς βασική αρχή της διαπλοκής είναι αυτό που παλιά έλεγαν «κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι».
Τέντζερης λοιπόν τα ΜΜΕ που αγαπούν το σύστημα σαν να είναι «παιδί τους» και το σύστημα που αγαπά τα ενσωματωμένα ΜΜΕ σαν να είναι «παιδιά του» και καπάκια οι… λειτουργοί αυτών των ΜΜΕ και αυτού του συστήματος.
Για τα «καπάκια» λοιπόν ο λόγος δια της εστίασης σε αυτό το σημείωμα σε έναν από αυτούς, τον γνωστό και μη εξαιρετέο Άρη Πορτοσάλτε που βγήκε από τα ρούχα επειδή είδε κάποιον με σαγιονάρες να πατάει το πόδι του στο προεδρικό μέγαρο. Βέβαια ελάχιστους θα ενδιέφερε η… ιερή αγανάκτηση του στελέχους του Σκάι για την πληβειακή σαγιονάρα και τη βεβήλωση του προεδρικού γρασιδιού χωρίς τον «ιδεολογικό» και «πολιτικό» μανδύα με τον οποίο ενέδυσε τα λεγόμενά του το αγανακτισμένο στέλεχος του Σκάι που κατά τα άλλα μισεί τους «αγανακτισμένους» και τις «πλατείες» και τους θάβει μια δεκαετία τώρα όποτε βρει ευκαιρία.
Το κλειδί λοιπόν της παρέμβασής του ήταν η προσπάθεια σύνδεσης των οργισμένων φράσεων τύπου «Αυτό είναι ντροπή, ντροπή για την ημέρα, ντροπή προς το πολίτευμα, ντροπή προς την Πρόεδρο της Δημοκρατίας» με τον διευθυντή της Εφημερίδας των Συντακτών Νικόλα Βουλέλη, καθώς αυτόν συνέδεαν με την «παντόφλα» τα τρολ του συστήματος Μαξίμου.
Ο Πορτοσάλτε όμως που ήθελε και την πίτα (της χρέωσης στην αριστερά της… παντόφλας) ολόκληρη και τον σκύλο (όταν αποκαλυφθεί η αλήθεια να ρίξουμε αλλού την ευθύνη) χορτάτο απλώς (;) ζήτησε «επειδή ο άνθρωπος αυτός μοιάζει με κάποιον πρέπει να διευκρινίσει ποιος είναι».
Η συστημική δημοσιογραφία σε όλες τις διαστάσεις. Υπονοούμενα αντί στοιχεία, ο «ένοχος» να πρέπει να αποδείξει την αθωότητά του και μέχρι τότε να λοιδωρείται παντοιοτρόπως και το σχόλιο του «έγκυρου» δημοσιογράφου από τον «έγκυρο» σταθμό να γίνεται επειδή έτσι γουστάρει ο σχολιαστής, χωρίς ένα τηλέφωνο για επαλήθευση χωρίς καν μια στοιχειώδη συζήτηση του κάθε Πορτοσάλτε με τους συνεργάτες του (που δεν είναι λίγο) για το τι ακριβώς ισχύει.
Και μετά όταν η κατασκευή της συκοφαντίας καταρρέει και βρίσκεται η συστημική δημοσιογραφία στο σκαμνί όπως της πρέπει, η υποτιθέμενη συγνώμη για τα μάτια του κόσμου είναι μισερή και ψεύτικη: «Δεν ξέραμε ούτε ποιος είναι, ούτε ονομάσαμε κάποιον άλλο που πιθανόν του έμοιαζε» είπε ο Πορτοσάλτε για να ζητήσει αμέσως μετά και πάλι το λόγο από το πόπολο επειδή… στοχοποιήθηκε για την άποψή του.
Σαν να είναι άποψη οι κατηγορίες χωρίς στοιχεία και «δημοσιογραφία» οι υπαινιγμοί. Και σαν να μην έχουν κάνει κανόνα οι συστημικοί δημοσιογράφοι αυτό ακριβώς, τη στοχοποίηση όσων έχουν διαφορετική άποψη από τη δική τους.
