Πριν από λίγες μέρες οι Massive Attack μαζί με τους Μπράιαν Ίνο, Fontaines DC και Kneecap ανακοίνωσαν τη δημιουργία συμμαχίας για την προστασία καλλιτεχνών που εκφράζονται ανοιχτά για τη σφαγή που πραγματοποιεί το Ισραήλ στη Γάζα. «Οι σκηνές στη Γάζα έχουν ξεφύγει από κάθε περιγραφή. Γράφουμε ως καλλιτέχνες που επιλέξαμε να χρησιμοποιήσουμε τις δημόσιες πλατφόρμες μας για να μιλήσουμε ενάντια στη γενοκτονία που συμβαίνει εκεί και τον ρόλο της βρετανικής κυβέρνησης στη διευκόλυνσή της» αναφέρεται στην ανακοίνωση που αναρτήθηκε στο Instagram. Οπως σημειώνουν, στόχος τους είναι να προστατεύσουν άλλους καλλιτέχνες οι οποίοι θέλουν να μιλήσουν αλλά φοβούνται λόγω των πιέσεων που δέχονται από κύκλους της μουσικής βιομηχανίας καθώς και από οργανώσεις όπως η UK Lawyers for Israel (UKLFI).
Κι αν κάποιος θεωρεί ότι τα περί πιέσεων είναι υπερβολές, αρκεί να ανατρέξει στις καταγγελίες που έγιναν από τη συγκεκριμένη οργάνωση κατά του συγκροτήματος Bob Vylan εξαιτίας του συνθήματος «Θάνατος στις IDF» (σ.σ.: Iσραηλινές Ενοπλες Δυνάμεις) που ακούστηκε από το συγκρότημα στο Φεστιβάλ του Γκλάστονμπερι. Το τελευταίο διάστημα υπάρχει μια τάση που στηρίζει σθεναρά την άποψη περί της τέχνης για την τέχνη. Δηλαδή να μην έχει πολιτικό πρόσημο, διότι έτσι δημιουργεί διχασμούς – και ως γνωστόν καλό είναι αυτά να αποφεύγονται.
Η τέχνη, ωστόσο, η όποια μορφή τέχνης, δεν δημιουργείται σε κενό αέρος. Γεννιέται και εξελίσσεται σε αληθινές κοινωνίες με ό,τι σημαίνει αυτό. Αυτονόητα λοιπόν οι καλλιτέχνες θα παίρνουν θέση και αλίμονο αν δεν το κάνουν όταν η κατάσταση αφορά αμάχους οι οποίοι σφαγιάζονται μέχρι αφανίσεως. Το επίσης πιο αυτονόητο: δεν είναι η τέχνη εκείνη που διχάζει αλλά οι πολιτικές αποφάσεις που οδηγούν στην εξόντωση ενός ολόκληρου λαού. Σε κάθε περίπτωση για όσους νιώθουν προδομένοι από τους Massive Attack υπάρχει και ο Χούλιο Ιγκλέσιας.
