«Ερχόμαστε απ’ την Αραπιά, την Αίγυπτο, την Παλαιστίνη, τη Συρία. Ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες». Ο Θάνος Πλεύρης το πιθανότερο είναι ότι δεν έχει διαβάσει τον «Τελευταίο σταθμό» του Σεφέρη, τον οποίο και θα χαρακτήριζε Τουρκόσπορο στην εποχή του. Ωστόσο ο υπουργός αναβάθμισε επί το πατριωτικότερον την ορολογία του αποκαλώντας «εισβολείς» τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που καταφτάνουν στα παράλια της Κρήτης. Μετά την εκκαθάριση της πλατείας Εξαρχείων από τους αναρχικούς, θέλει τώρα να ξαναγράψει το «έπος του Εβρου». Πέφτει σαν κομάντος-εξολοθρευτής στις ακτές του Λιβυκού και τον χειροκροτούν εκατοντάδες Λατινοπούλες και Βελόπουλοι.
Περιορίζει και τα γεύματα, διότι δικαίωμα στο μεγάλο φαγοπότι έχουν μόνο οι «Οπεκεπέδες» και οι «Φραπέδες». Δεν έχει καμιά σημασία ότι οι αυξημένες ροές οφείλονται στην αποτυχημένη διπλωματική πολιτική του Δένδια και του Γεραπετρίτη. Αφού στρώσαμε κόκκινα χαλιά στον Χαφτάρ, τον χαρίσαμε ως χρυσή μεταγραφή στην Τουρκία. Για το ακροδεξιό ακροατήριο που επαίρεται για την αρχαιοελληνική κληρονομιά δεν έχει καμία σημασία ότι πρώτος ο Αισχύλος στις «Ικέτιδες» έθιξε το θέμα του διεθνούς δικαίου. Η τελική απόφαση του Πελασγού για χορήγηση ασύλου στις 50 κόρες του Δαναού με τη σύμφωνη γνώμη των κατοίκων αποτελεί ύμνο στη δημοκρατία και στις ανθρωπιστικές αξίες.
Για την κυβέρνηση του Μητσοτάκη όμως η δημοκρατία δεν καταλύεται με πραξικοπήματα ή αποστασίες. Καταλύεται με τη γελοιοποίηση, όταν προσπαθούν να μας πείσουν ότι ένοχη σ’ αυτήν τη χώρα είναι μόνο η Μουρτζούκου και ότι οι κλέφτες θα επιστρέψουν πίσω τα λεφτά.
Το μόνο σημείο που η κυβέρνηση έχει δίκιο είναι ότι το μεταναστευτικό αποτελεί ευρωπαϊκό και παγκόσμιο πρόβλημα. Οι μετακινήσεις πληθυσμών συνέβαιναν πάντοτε. Αποκορυφώθηκαν τον 20ό αιώνα, όταν άρχισαν να γίνονται δυσβάστακτες οι συνέπειες της δυτικής αποικιοκρατίας κυρίως σε χώρες της Ασίας και της Αφρικής. Δεν ρήμαξαν μόνο τον πλούτο τους, δεν βύθισαν μονάχα στην εξαθλίωση τους κατοίκους τους. Τους αφάνισαν κυριολεκτικά, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τη γενοκτονία στο Κονγκό που αποτελούσε προσωπική ιδιοκτησία του βασιλιά του Βελγίου.
Την περιγράφει ο Κόνραντ στην «Καρδιά του σκότους». Η απόσταση που χωρίζει τη φράση «εξοντώστε όλα τούτα τα κτήνη» από την καρδιά του ουμανισμού δεν είναι μεγαλύτερη από αυτήν που χωρίζει το Μπούχενβαλντ από το σπίτι του Γκαίτε στη Βαϊμάρη. Γι’ αυτό και οι στρατιές των απελπισμένων θα συνεχίζουν να ταράζουν τον ύπνο των Ευρωπαίων ως νέμεση για παλιά και καινούργια εγκλήματα.
Τώρα που έπαψαν να εξυπηρετούν τις ανάγκες της νεοφιλελεύθερης κρεατομηχανής ως φτηνό εργατικό δυναμικό, έγιναν αυτομάτως το μίασμα που πρέπει να κρατηθεί μακριά από τα σαλόνια. Οι δομές, εξευγενισμένη ονομασία των στρατοπέδων συγκέντρωσης, οικοδομούνται με τα υλικά της ξενοφοβίας και του εθνικισμού που αναβιώνει τις θεωρίες της φυλετικής καθαρότητας. Δεν βάζουν όμως τάξη στο χάος τα κονδύλια για την εξαγορά των ενοχών, στη μεταμφιεσμένη όψη της βαρβαρότητας.
Οσο οι ισχυροί θα κυριαρχούν με drones στους αιθέρες ή φρεγάτες στα πελάγη τόσο οι αδύναμοι θα συνεχίσουν να κρύβονται στα αμπάρια. Ο ρεαλισμός συναντά ξανά την ποίηση του Σεφέρη. «Τη σκέψη του πρόσφυγα, τη σκέψη του αιχμάλωτου σαν κατάντησε κι’ αυτός πραμάτεια, δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς».
Διαβάστε επίσης
Πήγαν να εξαφανίσουν αρχεία του ΟΠΕΚΕΠΕ – Στο Documento που κυκλοφορεί – Μαζί το Docville
«Πιο έντονη η δεύτερη φάση του καύσωνα» – Πόσο θα διαρκέσει