Μπορεί να μην είναι εξαιρετικές όλες οι ταινίες του Λούκα Γκουαντανίνο αλλά σχεδόν πάντα καταφέρνει να μας κινεί την περιέργεια για το «τι έχει φτιάξει αυτή τη φορά».
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
Το «Μετά το κυνήγι» είναι η τελευταία ταινία του παραγωγικότατου ιταλού σκηνοθέτη που ξεκίνησε δυναμικά στα 28 του με το θρίλερ «Protagonists» (1999) πριν να έρθει η διεθνής αναγνώριση δέκα χρόνια αργότερα με το εκθαμβωτικό οπερετικό δράμα «Είμαι ο έρωτας» και πρωταγωνίστρια την Τίλντα Σουίντον η οποία έχει παίξει στις μισέ και βάλε ταινίες του. Από τότε βέβαια ο Γκουαντανίνο προσπαθεί να ξεπεράσει τον αντίκτυπο που είχε εκείνη η ταινία – υποψηφιότητες σε Όσκαρ και Χρυσές Σφαίρες- αλλά ελάχιστα έργα του («Να με φωνάζεις με το όνομα σου») τα έχουν καταφέρει.
Στο «Κυνήγι» ο Γκουαντανίνο βρίσκει λίγη από την έμπνευση εκείνης της ταινίας, ειδικά ως προς το πως αποδίδει το χάος που αρχίζει να τυλίγει τις τακτοποιημένες ζωές κάποιων καταξιωμένων πλην βαθιά δυστυχισμένων ηρώων του. Η σεναριακή εργασία της Νόρα Γκάρετ αποδεικνύεται η ιδανική για να ανάψει φωτιές στον πληθωρικό ιταλό, που βρήκε ένα υλικό- παραγγελιά για τις αγαπημένες του θεματικές.
Σεξουαλικές παρεκτροπές, σκληρή πατριαρχία, αμφιλεγόμενο metoo και στο βάθος το απέραντα ψυχοφθόρο και εξαντλητικό κυνήγι της εξουσίας και της φήμης.
Ο Γκουαντανίνο μέσα από τη νέα του ταινία, που σημαδεύεται από εξαίσιες ερμηνείες (Τζούλια Ρόμπερτς, Αγιο Εντέμπιρι, Άντριου Γκάρφιλντ, Κλόι Σεβινί κ.α.) φαίνεται να τα βάζει με τις γενικεύσεις και προκαταλήψεις που συνοδεύουν όλα τα παραπάνω.
Υπό μια έννοια το «Μετά το κυνήγι» σατιρίζει όλο το νοσηρό περιβάλλον που κυριαρχεί στο διαδίκτυο και τις καταχρηστικές αλήθειες που επιβάλλονται στο όνομα του MeToo, οδηγώντας τους ήρωες στο να παίρνουν τη μία ολέθρια απόφαση μετά την άλλη. Είναι μια συνθήκη που σχεδόν τη συναντάμε στις πιο ξεχωριστές δημιουργίες του σκηνοθέτη.
Στο «Κάτω από τον ήλιο» μυστικά και ψέματα που στοιχειώνουν τις σχέσεις τριών παλιών φίλων έρχονται στην επιφάνεια κατά τη διάρκεια «καυτών» (από όλες τις απόψεις) θερινών διακοπών με αφορμή ένα απρόσμενο συμβάν.
Στο «Να με φωνάζεις με το όνομα σου», η ερωτική επιθυμία δεν φέρνει ποτέ τη γαλήνη – δεν συζητάμε καν για ευτυχία- στις ζωές των ηρώων.
Και, τέλος, στους «Αντιπάλους», το τένις χρησιμοποιείται αλληγορικά για να περιγράψει την τραγική υπενθύμιση ότι οι κανόνες του παιχνιδιού είναι εκείνοι που ουσιαστικά ρυθμίζουν το πώς θα πορευτούν οι ήρωες.
Όλα τα παραπάνω ισχύουν με ακρίβεια και στο ιδιαίτερα ενδιαφέρον και αμφιλεγόμενο «Μετά το κυνήγι», ένα φιλμ που μεταξύ όλων μιλάει και για το τι χρειάζεται μια σχέση – η κυνική Άλμα που υποδύεται η Τζούλια Ρόμπερτς σε ένα ρόλο που ίσως να την ξαναβάλει σε οσκαρική τροχιά είναι παντρεμένη με τον ψυχίατρο Φρέντρικ του Μάικλ Στρούμπαργκ- ώστε να μπορέσει να αντέξει στο χρόνο.
