Υποτίθεται ότι στο Ελληνικό θα γίνει μητροπολιτικό πάρκο. Και υποτίθεται ότι κάποια (ιστορικά) κτίρια θα παραμείνουν και θα αξιοποιηθούν για το κοινό καλό. Αλλά τα κλειδιά για το τι μέλλει γενέσθαι είναι η λέξη «υποτίθεται» και η φράση «κοινό καλό».
Γιατί τα πάντα επί Νέας Δημοκρατίας και «επιτελικού κράτους» υποτίθεται ότι είναι αυτά που δηλώνονται. Οταν λοιπόν λένε ότι θα μείνει κάτι δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι λένε και αλήθεια. Και το κοινό καλό είναι κάτι που προκαλεί ανατριχίλα στους νεοφιλελεύθερους «μεταρρυθμιστές» με την ακραία ιδιοτέλεια.
Στη ζούλα λοιπόν πέρασαν μια (ακόμη) τροπολογία, με την οποία ο Αδωνης Γεωργιάδης γίνεται απόλυτος άρχων και θα αποφασίζει μόνος του τι γκρεμίζεται και τι σώζεται! Δηλαδή όχι ακριβώς μόνος του, καθώς η κοινή λογική λέει ότι πρώτα ο «επενδυτής» θα του σφυράει στο αυτί τι ακριβώς… χρειάζεται. Και αυτή η εικόνα, να χτυπάει το ντέφι ο επενδυτής και να τρέχει ο «αρμόδιος» υπουργός και οι παρατρεχάμενοι να του κάνουν τα κέφια, συνοψίζει με τον απλούστερο δυνατό τρόπο τι σημαίνει «μητσοτακικός μεταρρυθμισμός» και τι εννοούσαν λέγοντας ότι θα γίνουμε… Εσθονία!
Με αυτό τον τρόπο δουλεύει όλο το σύστημά τους. Για τους επενδυτές αλλάζουν τα εργασιακά. Για τους επενδυτές των «κολεγίων» κόβουν εισακτέους από τα ΑΕΙ. Και για να μπορούν να μιλάνε τώρα χωρίς «βαρίδια» για συμπράξεις στην υγεία με τους ιδιώτες δεν έκαναν προσλήψεις στο ΕΣΥ. Και επενδύοντας στον «νόμο και στην τάξη» μπορεί επί της ουσίας να μην κάνουν τίποτε, αφήνοντας τους «επενδυτές» της άγριας νύχτας να χορεύουν, αλλά προσλαμβάνουν αβέρτα ένστολους αποδεικνύοντας τη δική τους επένδυση στην καταστολή κάθε διαφωνίας. Γιατί ο έλεγχος –όσο περισσότερο μπορούν– της ενημέρωσης και η φίμωση κάθε αντίθετης φωνής σε όλους τους αρμούς της κοινωνικής ζωής είναι όρος επιβίωσης του μητσοτακισμού, που οραματίζεται ένα κράτος διακρίσεων αλά Βορίδη.