Ποιος θα το έλεγε, ότι η συνήθεια του Ευάγγελου Αβέρωφ, να χρησιμοποιεί μεταφορικά τη βουκολική πραγματικότητα για να αποδώσει πράγματα στην πολιτική, θα είχε χρησιμότητα επί Κυριάκου Μητσοτάκη του Καίσαρος. Και για να μην παρεξηγηθώ, όπως θα δείτε παρακάτω, ο χαρακτηρισμός του Καίσαρα, δεν ανήκει σε εμένα αλλά στον άνθρωπο που διατείνεται ότι είναι τα μάτια, τα αυτιά και οι μύχιες σκέψεις του πρωθυπουργού, τον κύριο Γεώργιο Μυλωνάκη.
Η βουκολική επαρχία δια των εριφίων (επιδοτούμενων πάντα) έχει εισβάλει στο Μαξίμου και μάλιστα απειλητική, καθότι το αρνί που περιέγραφε ο αείμνηστος Αβέρωφ το οποίο κινδυνεύει αν φύγει από το μαντρί να το φάει ο λύκος, είναι πιο απειλητικό και από αυτήν ακόμη της Αντιπολίτευση.
Όπου στραφούν τα βλέμματα και τα αυτιά του ανύποπτου πολίτη, υπάρχουν διάφοροι διάλογοι ΟΠΕΚΕΠΕ, που δίνουν την εντύπωση ότι η κατάσταση περί τον Μητσοτάκη, έχει καταντήσει όχι απλώς μαντρί αλλά χοιροστάσιο.
Πριν ο συμπαθής Μυλωνάκης προλάβει να βρει λύση για να αντιμετωπίσει όσα αποκαλυπτικά λένε οι Καφέδες και οι Χασάπηδες, για την μεγάλη κομπίνα, εμφανίζεται και ένας νέος διάλογος που κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Το χειρότερο όμως αποδεικνύεται ο ίδιος ο Μυλωνάκης, για τον οποίο το Documento είχε γράψει ότι γνώριζε παραθεσμικά και παράνομα, πως υπήρχαν νόμιμες παρακολουθήσεις από τις οποίες προέκυπταν ευθύνες για πρωτοκλασάτα στελέχη της κυβέρνησης. Ο κύριος Μυλωνάκης όχι μόνο δεν τόλμησε να το διαψεύσει, αλλά την ίδια μέρα, βγήκε ο αποπεμφθείς υφυπουργός Χρήστος Μπουκώρος και το επιβεβαίωσε. Τον είχε καλέσει όπως είπε ο Μυλωνάκης στο Μαξίμου, 16 μήνες πριν και του είχε πει ότι δεν μπορεί να υπουργοποιηθεί γιατί το όνομά του αναφέρεται στις συνομιλίες που έχει καταγράψει η Αστυνομία.
Απ’ ό,τι διάβασα σε δημοσιεύματα, αυτό δημιουργεί σοβαρές ποινικές ευθύνες του Μυλωνάκη. Πώς τα ήξερε όλα αυτά παραθεσμικά; Πώς τα χρησιμοποίησε; Ωστόσο ο πονοκέφαλός του δεν προκύπτει προς στιγμήν από την Δικαιοσύνη. Ο κύριος Μυλωνάκης, μόλις δημοσιοποιήθηκε ότι ο ο πρώην πρόεδρος του ΟΠΕΚΕΠΕ, Ε. Σημανδράκος, είχε ενημερώσει το Μέγαρο Μαξίμου για τα καμώματα του Λευτέρη Αυγενάκη στον Οργανισμό, έθεσε θέμα, να παραπέμψει η ίδια η κυβέρνηση σε Προανακριτική (ως ένδειξη γενναιότητας και φιλαλήθειας υποτίθεται) του Υπουργούς του Μαξίμου, Γιάννη Μπρατάκο και Σταύρο Παπασταύρου οι οποίοι γνώριζαν όσα είχε καταγγείλει ο Σημανδράκος. Όταν διάφοροι σημείωσαν ότι δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά και δεν μπορεί η κυβέρνηση να πέφτει σε παγίδες γιατί κάποιοι δεν συμπαθούν τους δύο υπουργούς, ο Μυλωνάκης απάντησε με στόμφο «η κόκκινη γραμμή είναι μόνο ο Καίσαρας, μόνο αυτός δεν μπορεί να παραπεμφθεί».
Από όλη αυτή τη διαδικασία απόγνωσης που σας μετέφερα, θα μείνω στον χαρακτηρισμό του Μητσοτάκη ως Καίσαρα. Είναι άραγε πεποίθηση και του πρωθυπουργού ότι είναι Καίσαρας; Ή είναι μια πρωτοβουλία Μυλωνάκη για να παγιώσει την αντίληψη ότι ο ίδιος είναι υποκαίσαρας;
Ό,τι και να είναι δεν τιμά ιδιαίτερα τον Μητσοτάκη ούτε, τη Δημοκρατία. Και μπορεί μεν ο Μυλωνάκης να έχει γίνει περίγελος (σχολιάζουν ειρωνικά οι της κυβέρνησης «Γιώργο δώστους όλους» για να αποδώσουν τον χαρακτήρα του) αλλά η κατάσταση πλέον έχει γίνει επικίνδυνη. Θα ήθελα λοιπόν να σημειώσω προς γνώση του κυρίου Μυλωνάκη, ότι ο Καίσαρας δεν ήταν πρόσωπο αλλά αξίωμα. Όταν λοιπόν αποκαλεί Καίσαρα τον Κυριάκο Μητσοτάκη, με ποιον τον παρομοιάζει; Με τον Οκταβιανό Καίσαρα, με τον Τιβέριο ή μήπως με τον Καλιγούλα; Για να μην θυμίσω τον Ιούλιο Καίσαρα και το τέλος του από την έμπιστο Βρούτο.
Διαβάστε επίσης:
ΟΠΕΚΕΠΕ: Βαριά αδικήματα Μυλωνάκη για το περιεχόμενο των παρακολουθήσεων
ΟΠΕΚΕΠΕ: Το Μαξίμου γνώριζε και «επιβράβευε» τα πελατειακά δίκτυα – Αποκαλυπτικοί διάλογοι στη Βουλή
