Τους τελευταίους οχτώ μήνες παρακολουθούμε μια κυβέρνηση να διακατέχεται από αμηχανία, να κάνει απανωτά λάθη και να προσπαθεί να τα διορθώσει με έναν και μόνο τρόπο: με βία και αυταρχισμό.
Συχνά οι δημοσιογράφοι σε συνεντεύξεις ρωτούν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αν καταδικάζουμε τα φαινόμενα βίας όπως αυτό με τους «αγανακτισμένους» της Χίου που εισέβαλαν στα δωμάτια του ξενοδοχείου όπου διέμεναν οι αστυνομικοί των ΜΑΤ και τους προπηλάκισαν. Πρόκειται για αστειότητες. Προφανώς και τέτοιου είδους πράξεις δεν μπορεί να μας βρίσκουν σύμφωνους, προφανώς και καταδικάζονται. Πρέπει όμως να θυμόμαστε ποιος ήταν εκείνος που άνοιξε τον κύκλο της βίας.
Η κυβέρνηση βλέποντας ότι το σχέδιό της για δημιουργία κλειστών κέντρων στα νησιά συγκεντρώνει αντιδράσεις, έκανε επιτάξεις των χώρων και μάλιστα με ΠΝΠ, ενώ δύο μέρες μετά υπήρχε νομοσχέδιο του υπουργείου Μετανάστευσης και
Ασύλου στο οποίο θα μπορούσε να φέρει τις διατάξεις ως τροπολογία και να συζητηθούν από τις πολιτικές δυνάμεις της Βουλής.
Στη συνέχεια έστειλαν διμοιρίες ΜΑΤ σε Λέσβο και Χίο για να αποκαταστήσουν την τάξη, ενώ τις μέρες που ακολούθησαν είδαμε, κυρίως από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σκηνές που δεν αρμόζουν σε ένα σύγχρονο δημοκρατικό κράτος. ΜΑΤ και κάτοικοι να κυνηγιούνται στα δάση και τα βουνά. Εκτεταμένη χρήση χημικών και κροτίδων κρότου-λάμψης, με αποτέλεσμα να προκληθούν και μικρές εστίες πυρκαγιάς, και ορισμένους από τους άντρες της αστυνομίας να χρησιμοποιούν συστηματικά προσβλητικές και απαξιωτικές χυδαιολογίες προς τους κατοίκους. Βέβαια, ο υπερβάλλων ζήλος του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη μετατράπηκε σε πλήρη αδράνεια και απουσία της οργανωμένης πολιτείας τις επόμενες μέρες, με τη μετατροπή των δύο νησιών σε στίβο μάχης και έκνομες ενέργειες απέναντι σε όσους έχει ήδη στοχοποιήσει η κυβέρνηση. Εργαζόμενοι ΜΚΟ, δημοσιογράφοι,
πρόσφυγες και αλληλέγγυοι δέχονται τις τελευταίες μέρες τραμπουκισμούς και επιθέσεις σαν να ήταν εκείνοι υπαίτιοι της κατάστασης που έχει διαμορφώσει η κυβερνητική πολιτική.
Παράλληλα, ο Τούρκος πρόεδρος εργαλειοποιεί για ακόμη μια φορά ανθρώπινες ζωές προκειμένου να ασκήσει πολιτική πίεση στην Ευρώπη. Στην κίνηση του Ερντογάν να κατευθύνει ομάδες χιλιάδων ανθρώπων στα σύνορα με τη χώρα μας η κυβέρνηση, ως έχει το δικαίωμα, προχώρησε σε κινήσεις προστασίας των συνόρων. Δεν είχε όμως το δικαίωμα να εκδώσει την ΠΝΠ που αναστέλλει το δικαίωμα πρόσβασης στο σύστημα ασύλου, παραβιάζοντας κάθε εθνική, ευρωπαϊκή και διεθνή διάταξη. Δεν είχε το δικαίωμα να πραγματοποιήσει άσκηση με πραγματικά πυρά στο Αιγαίο για να εκπέμψει μήνυμα αποτροπής και διακινδυνεύοντας ανθρώπινες ζωές.
Ο πρωθυπουργός της χώρας στην επίσκεψη των επικεφαλής των οργάνων της ΕΕ δεν ζήτησε την επιβολή κυρώσεων από την Ευρώπη προς την Τουρκία και την ανάληψη ευθυνών
από τα κράτη-μέλη, αρκούμενος σε μια υπόσχεση για χρηματοδότηση 700 εκατομμυρίων ώστε να παραμείνει η χώρα μας αποθήκη ανθρώπων της Ευρώπης. Μόνο ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κατάφερε να ψελλίσει κάποιες λέξεις όπως «αλληλεγγύη» και «ευθύνες της Ευρώπης», μένοντας όμως κι αυτός στις διαπιστώσεις. Στο Συμβούλιο των υπουργών Εσωτερικών δεν πρέπει να συζητηθεί μόνο η διαχείριση των συνόρων, όπως επιτάσσει η γραμμή Κουρτς και των κρατών Βίσεγκραντ, αλλά και ο υποχρεωτικός μηχανισμός μετεγκατάστασης, η αναθεώρηση του Δουβλίνου και η εγκαθίδρυση ενός κοινού συστήματος ασύλου και επιστροφών.
Ισως αν είχε το πρόβλημα μια από τις χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά να είχε ήδη βρεθεί μια λύση και να μη χύνονταν κροκοδείλια δάκρυα. Προς το παρόν η Τουρκία παίζει με ανθρώπινες ζωές, η ΝΔ συναγωνίζεται με την Ελληνική Λύση για το ακροδεξιό ακροατήριο και η Ευρώπη σφυρίζει αδιάφορα. Ολοι στις πλάτες των προσφύγων και του ελληνικού λαού.
Ο Γιώργος Ψυχογιός είναι βουλευτής Κορινθίας, τομεάρχης μεταναστευτικής πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ
