Όσο γλυκό νερό κι αν ρίξεις στη θάλασσα, η θάλασσα θα παραμείνει αλμυρή. Και όσο κι αν προσπαθείς να λουστράρεις το παρελθόν, να του φορέσεις κοστούμι «μεταρρύθμισης» και να το παρουσιάσεις ως νέο, το παρελθόν ξέρει πάντα πώς να επιστρέφει – και να ζητά τον λογαριασμό.
Η κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να οικοδομήσει ένα «κεντροδεξιό άνοιγμα», κατέληξε να συνεργάζεται με πρόσωπα που συμβολίζουν ό,τι πιο προβληματικό υπήρξε στη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Πρώην υπουργοί του βαθέος ΠΑΣΟΚ, τεχνοκράτες με ρίζες στο κράτος-λάφυρο, πολιτικά στελέχη με ρευστή ιδεολογία αλλά σταθερό ένστικτο εξουσίας – όλοι τους βρήκαν καταφύγιο στη Νέα Δημοκρατία του 2023-2025.
Δεν πρόκειται για ανανέωση. Πρόκειται για ανακύκλωση – και μάλιστα χωρίς διαλογή.
Ορισμένοι απ’ αυτούς δεν ήρθαν απλώς ως «προσθήκες». Ήρθαν για να υποκαταστήσουν, να κυριαρχήσουν, να αλλοιώσουν.
Η Νέα Δημοκρατία δεν τους ενσωμάτωσε – εκείνοι την κατεύθυναν. Κι όχι με δική τους δύναμη, αλλά με τις πλάτες εκείνων που χρόνια τώρα στήνουν μηχανισμούς ελέγχου και συμφερόντων.
Το φαινόμενο δεν είναι απλώς πολιτικό. Είναι βαθύτατα ιδεολογικό.
Στην πράξη, η ιστορική παράταξη της φιλελεύθερης Κεντροδεξιάς παραχώρησε, σχεδόν αδιαμαρτύρητα, την ηγεμονία των ιδεών της σε ανθρώπους που είτε υπηρέτησαν το πελατειακό κράτος του Σημίτη, είτε κρύφτηκαν πίσω από τον μανδύα μιας «τεχνοκρατικής ουδετερότητας» για να συνεχίσουν το ίδιο μοντέλο από άλλο δρόμο.
Ο πολιτικός εκφυλισμός δεν έρχεται με εκκωφαντικό θόρυβο. Έρχεται σιωπηλά: με μικρές μετακινήσεις, με πρόσωπα που λένε «τα ίδια πιστεύουμε τώρα», με «ικανότητες» που καμουφλάρουν διαδρομές και ευθύνες.
Κι έτσι, αργά αλλά σταθερά, η θάλασσα τραβά μέσα της το νερό – και το γλυκό γίνεται αλμυρό.
Αναρωτιέμαι: Δεν υπάρχουν στη Νέα Δημοκρατία άξιοι άνθρωποι με ιδεολογική ταυτότητα; Δεν υπάρχουν στελέχη με καθαρό πολιτικό βιογραφικό; Γιατί τόσος ενθουσιασμός για πρόσωπα που, μέχρι χθες, κατηγορούσαμε για την κατάρρευση του κράτους και της κοινωνίας;
Θυμίζω: στην κυβέρνηση ΝΔ–ΠΑΣΟΚ–ΔΗΜΑΡ, όταν δεν υπήρχαν κονδύλια και οι ισχυροί του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ είχαν αποτραβηχτεί, τα κόμματα στελέχωσαν μόνα τους τους οργανισμούς – χωρίς «golden boys», χωρίς προστάτες.
Τότε οι οργανισμοί λειτούργησαν με περικοπές ως και 60% στα διευθυντικά στελέχη, χωρίς υψηλές αμοιβές, χωρίς bonus, χωρίς προνόμια. Κι όμως, λειτούργησαν. Με αξιοπρέπεια, με επαγγελματισμό, χωρίς μισό σκάνδαλο.
Αυτά τα στελέχη οι επόμενες κυβερνήσεις τα έθεσαν στο περιθώριο.
Γιατί ήξεραν μόνο να διοικούν και να δημιουργούν υπεραξίες. Όχι να προσκυνούν, ούτε να υπογράφουν αναθέσεις ή να υπηρετούν αφεντικά.
Η απάντηση είναι σκληρή, μα απλή:
Γιατί κάποιοι πιστεύουν ότι η εξουσία είναι πιο σημαντική από τις ιδέες.
Ότι η διακυβέρνηση είναι ζήτημα αριθμών και όχι αξιών.
Ότι το παρελθόν μπορεί να ξαναγραφτεί, αρκεί να φέρνει ψήφους και να δείχνει «συμπεριληπτικό».
Μόνο που…
Δεν είναι ζήτημα αισθητικής. Είναι ζήτημα ηθικής και ουσίας.
Δεν μπορείς να χτίσεις το καινούργιο με τα υλικά της παρακμής.
Και αν νομίζεις ότι θα κυβερνάς για πάντα με μεταγραφές και ελιγμούς, αρκεί να κοιτάξεις την Ιστορία:
Όσοι πρόδωσαν τις ιδέες τους, δεν τους νίκησαν οι αντίπαλοι. Τους νίκησαν οι καθρέφτες τους.
* Ο Κώστας Ζωντανός είναι πρώην αναπληρωτής γραμματέας της ΠΕ της Νέας Δημοκρατίας, πρώην πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του ΔΕΔΔΗΕ
