Για άλλη μία χρονιά ο λαός μας μετράει τις πληγές του από ένα μπαράζ πυρκαγιών. Στο στόχαστρο, όσον αφορά την Αττική, βρέθηκε πάλι η ανατολική Αττική, ολόκληροι δήμοι λίγα χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της Αθήνας. Την έλλειψη ολοκληρωμένων μέτρων πυρόσβεσης, πρόληψης και προστασίας των δασών και της λαϊκής περιουσίας δεν την ξεπλένει καμιά χυδαία κυβερνητική δικαιολογία. Το κόστος που πληρώνουν χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά δεν ήρθε ουρανοκατέβατο και ασφαλώς συσσωρεύεται χρόνια τώρα.
Ενδεικτικά ορισμένα στοιχεία: Την τελευταία δεκαετία ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει το ΝΑΤΟ με περισσότερα από 35 δισ. ευρώ! Τα ίδια χρόνια οι χρηματοδοτήσεις από τις κυβερνήσεις προς τις δασικές υπηρεσίες βαίνουν συνεχώς μειούμενες.
Οι κενές οργανικές θέσεις στο πυροσβεστικό σώμα αγγίζουν τις 3.500, ενώ από τον κρατικό προϋπολογισμό ξοδεύεται για τον τομέα των δασών το 0,04%. Αβίαστα γίνεται η σύγκριση με το 3,7% του ΑΕΠ που δαπάνησε για φέτος η ελληνική κυβέρνηση για νατοϊκούς εξοπλισμούς…
Η πολιτική της ΕΕ για τις φυσικές καταστροφές ούτε λίγο ούτε πολύ λέει το εξής: εφόσον οι αποζημιώσεις κοστίζουν λιγότερο από τα ολοκληρωμένα έργα, ας «επιλεχτούν» οι αποζημιώσεις. Ετσι οι κυβερνήσεις και η ΕΕ κατατάσσουν τα αντιπλημμυρικά, αντιπυρικά, αντισεισμικά έργα στα «μη επιλέξιμα».
– Ολα αυτά τη στιγμή που το περιβόητο Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ και τα χρήματά του πάνε πεσκέσι στους μεγάλους ομίλους της ψηφιακής και της κατ’ όνομα πράσινης ανάπτυξης, στα κέρδη τους και τα business plans τους. Δεκάρα τσακιστή δεν πάει για τις ανάγκες του λαού. Το «γιατί» είναι απλό: δεν φτιάχτηκε γι’ αυτό το Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ κι ας λένε το αντίθετο η ΝΔ, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ!
Η κυβερνητική γραμμή, όσο και αν επιχειρεί να παρουσιάσει συνολικά μια «μαγική εικόνα» από την αντιμετώπιση των πυρκαγιών ως την «κοινωνική πολιτική», γνωρίζει ότι αυτή η προκλητική προσπάθειά της σκοντάφτει στον καθημερινό εφιάλτη των εργατικών – λαϊκών οικογενειών. Η σταθερότητα της αντιλαϊκής πολιτικής σημαίνει για τον λαό απανωτές και απρόβλεπτες φουρτούνες.
Από την άλλη, το κάλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ για «πολιτική αλλαγή» δεν απαντάει σε αυτό που έχει ανάγκη ο λαός. Ακόμη και τώρα, από τη θέση της αντιπολίτευσης, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τολμάει ούτε να κατονομάσει τις αιτίες της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής. Αλλωστε τις είχε υπηρετήσει με ιδιαίτερο ζήλο… Ο ΣΥΡΙΖΑ το μόνο που εννοεί είναι να αλλάξει στις κυβερνητικές καρέκλες ο χαλίφης, που θα εκταμιεύει πόρους για το ΝΑΤΟ, που θα διαχειρίζεται το αντιλαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης, που θα παριστάνει τον τροχονόμο ανάμεσα στα τμήματα του κεφαλαίου για να παίρνουν τη σειρά τους στα προνόμια, στις φοροαπαλλαγές, τις κρατικές ενισχύσεις. Γι’ αυτό ήδη από τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ υπερψηφίζει σωρό από νομοσχέδια της κατά τ’ άλλα «χειρότερης κυβέρνησης που γνώρισε ο τόπος». Μάλιστα, για όποιον επιθυμεί να εθελοτυφλεί και να έχει και… απαιτήσεις από μια επόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, την απάντηση του τη δίνει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ που σταθερά θυμίζει το «άγχος» του για το τι θα παραλάβει από τη ΝΔ. Η λογική της καμένης γης σε νέα έκδοση δηλαδή…
Μες στα χαλάσματα των πυρκαγιών, μες στο κύμα της ακρίβειας, της φτώχειας και της κακοπληρωμένης δουλειάς γεννιούνται όμως και οι ελπιδοφόρες εικόνες. Εκεί που γιγαντώνεται η αλληλεγγύη, εκεί που τη θέση από το «σιχτίρισμα» την παίρνουν η οργάνωση, η συλλογική δράση και πάλη, η συμπόρευση με το ΚΚΕ. Το σύνθημα «Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό, βαδίζοντας στον δρόμο της ανατροπής» περιέχει πολύ μεγάλη δυναμική, γιατί δείχνει τον μόνο δρόμο για ένα ελπιδοφόρο σήμερα και αύριο. Υπάρχει μία δεδομένη προϋπόθεση για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες και αυτή είναι η δυναμική συμπόρευση εργατικών – λαϊκών δυνάμεων με το ΚΚΕ. Αυτό είναι το καλό σενάριο για τον λαό.
