O Μπράιαν Τζόουνς έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα, πριν από 56 χρόνια.
Πενήντα έξι χρόνια συμπληρώνονται σήμερα, 3 Ιουλίου, από τον θάνατο του Μπράιαν Τζόουνς, του Βρετανού μουσικού και ιδρυτικού μέλους των Rolling Stones. Είναι εντυπωσιακό το πόσο ένας μουσικός που έχασε τη ζωή του λίγο προτού κλείσει τα 27 του χρόνια επηρέασε σε τόσο μεγάλο βαθμό την πορεία ενός απ’ τα σημαντικότερα ροκ συγκροτήματα όλων των εποχών. Κάτι παρεμφερές είχε συμβεί και με τον Σιντ Μπάρετ των Pink Floyd την ίδια περίοδο, μόνο που ο Μπάρετ πάλεψε επί σειρά δεκαετιών με τους δαίμονές του όντας ξεκομμένος από το συγκρότημά του προτού εγκαταλείψει κι αυτός τα εγκόσμια.
Ο Μπράιαν Τζόουνς είχε βρεθεί νεκρός στην πισίνα του σπιτιού του και το ημερολόγιο έδειχνε 3 Ιουλίου του 1969. Λίγες μέρες νωρίτερα είχε απολυθεί από τους Rolling Stones, μπαινοβγαίνοντας στις κλινικές αποτοξίνωσης από το αλκοόλ και τα ψυχοτρόπα ναρκωτικά. Το ίδιο ακριβώς διάστημα ο Μάνος Χατζιδάκις βρισκόταν στο Λονδίνο, γράφοντας τη μουσική για μια ταινία του Γιαν Νεγκουλέσκο που λεγόταν «Heroes». Ο απρόσμενος θάνατος του νεαρού Τζόουνς δεν άφησε ασυγκίνητο τον Χατζιδάκι, που ούτως ή άλλως γούσταρε πολύ τα ροκ συγκροτήματα των 60s. Από τότε που ο συνθέτης γύρισε στην Ελλάδα και ανέλαβε τη διεύθυνση του Τρίτου Προγράμματος μετέδιδε συχνά ανέκδοτες μουσικές του από τον διεθνή κινηματογράφο.
Μια μέρα παρουσίασε ολόκληρο το αδισκογράφητο (μέχρι σήμερα) σάουντρακ του «Heroes», προλογίζοντάς το επί λέξει ως εξής: «Ετσι βρέθηκα στην Kings Road μιαν άνοιξη στο Λονδίνο. Το Λονδίνο και η Kings Road ζούσαν τον τελευταίο χρόνο ενός blow up με πολύχρωμα κουρέλια, φανταστικούς αντικέρ, αισθητικούς και μη. Με τραγούδια του Donovan και των Rolling Stones, ακριβώς όταν ένας απ’ αυτούς πέθανε από κέφι στην πολυτελή πισίνα του σπιτιού του και τα κοριτσόπουλα της Ευρώπης και της Αμερικής κλαίγανε ρυθμικά τον θάνατό του. Μέσα σ’ αυτή την αναρχία της αγγλικής πρωτεύουσας, ο Αργυράκης κι εγώ διδάσκαμε μαθήματα αμερικανοελληνικού πολιτισμού σε νέους που διψούσαν να έρθουν σε επαφή με γνήσιους και εξωτικούς πολιτισμούς – τον δικό μας, παραδείγματος χάρη. Και μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα ήταν περίεργο το αίσθημα του έγχρωμου χιπισμού που ζούσα με τους φίλους μου στο Τσέλσι του Λονδίνου».