«Το επίπεδο της εκλαμβανόμενης ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης στην Ελλάδα είναι πλέον χαμηλό για το ευρύ κοινό και εξακολουθεί να είναι μέτριο για τις εταιρείες. Συνολικά, το 38% του γενικού πληθυσμού και το 49% των επιχειρήσεων θεωρούν το επίπεδο ανεξαρτησίας των δικαστηρίων και των δικαστών “αρκετά ή πολύ καλό” το 2025». Μια κυβέρνηση που πανηγυρίζει για την έκθεση της Κομισιόν με αυτή την παραδοχή στο περιεχόμενό της εμπίπτει στην κατηγορία του καθεστώτος. Η κυβέρνηση που έχει προβεί σε πλείστες θεσμικές παρεμβάσεις επειδή έτσι μπορεί να το κάνει, προσδοκώντας να τυφλώσει την κοινή γνώμη κι όχι τους λειτουργούς της Θέμιδος από κάθε είδους συμφέροντα.
Μια κυβέρνηση με υπουργό Δικαιοσύνης έναν πολιτικό που νομοθετεί βάσει δημοσκοπήσεων για το πόσο αυστηρός πρέπει να είναι ένας νόμος κι όχι πόσο αποτελεσματικός στην απόδοση δικαιοσύνης. Μια κυβέρνηση που κρυφάκουγε δικαστικούς λειτουργούς, που ανακοινώνει πορίσματα ή επιχειρηματολογεί για να προκαταβάλει δικαστικούς.
Ποια δικαιοσύνη υπάρχει; Από την κατρακύλα της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών και την εκτόξευση των κερδών, από τη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων και τη διατήρηση των υψηλών έμμεσων φόρων που απομυζούν τα αποθεματικά από το 90% των καταναλωτών, από την ασυδοσία των τραπεζών και τα ανέλεγκτα funds; Μια κυβέρνηση που επιτρέπει να κατασκευαστεί ραντάρ σε μοναδικό μινωικό εύρημα για να εξυπηρετήσει την «ανάπτυξη» αδιαφορώντας για τις απεγνωσμένες διαμαρτυρίες των ειδικών. Ούτε προλαμβάνει φωτιές, πλημμύρες και δυστυχήματα και εργαλειοποιεί δίκες.
Υπάρχουν δικαστές με σθένος; Πάντα υπήρχαν, σαν τον Τούση και τον Δελαπόρτα, αλλά πάντα τους φίμωναν. Αυτοί που πλούτισαν και γλίτωσαν από τα δικαστήρια δωσιλόγων και από την αποχουντοποίηση διαμόρφωσαν το νομικό περιβάλλον ορίζοντας ως δίκιο το κομματικό και το εταιρικό συμφέρον.
