Η διαχείριση της περαιτέρω όξυνσης του προσφυγικού από την κυβέρνηση έχει οδηγήσει τα πράγματα στον αστερισμό της παράνοιας και του ορμπανισμού ή σαλβινισμού ή λεπενισμού ή όλων μαζί κατά τον «Guardian», ο οποίος εκεί ακριβώς μας κατατάσσει ως χώρα με την παρούσα κυβέρνηση και τον Κυριάκο πρωθυπουργό.
Απροκάλυπτα πια έχουμε καταντήσει συνοδοιπόροι και ομογάλακτοι των ακροδεξιών και ρατσιστικών καθεστώτων της Ευρώπης.
Ποιοι; Εμείς που το 2015 και το 2016 είχαμε ως χώρα αντιμετωπίσει την πρωτοφανή προσφυγική θύελλα με ανθρωπισμό και αλληλεγγύη, είχαμε θέσει το πρόβλημα σε όλα τα ευρωπαϊκά όργανα ζητώντας και πετυχαίνοντας η Ευρώπη να αναλάβει τις ευθύνες της κινητοποιώντας δυνάμεις, μέσα και πόρους, είχαμε στρέψει τα φώτα της παγκόσμιας κοινής γνώμης στο Αιγαίο πετυχαίνοντας να επισκεφθούν τη Μόρια ο πατριάρχης, ο πάπας και ο αρχιεπίσκοπος συνοδευόμενοι από τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, αλλά και επώνυμοι αστέρες του Χόλιγουντ, είχαμε (με τις οργανώσεις αλληλεγγύης, τις γιαγιάδες της Λέσβου και τον φούρναρη της
Κω) διδάξει στην παγκόσμια κοινότητα πολιτισμό και είχαμε προταθεί για την απονομή του βραβείου Νόμπελ.
Σήμερα o «Guardian» ξεφτιλίζει τη χώρα μας σημειώνοντας: «Σκορπιοί, αρουραίοι και φίδια δαγκώνουν παιδιά. Εκατοντάδες άτομα αναγκάζονται να χρησιμοποιούν ένα μπάνιο. Η δυσοσμία των ανθρώπινων περιττωμάτων δεν φεύγει ποτέ και οι ελλείψεις στα τρόφιμα είναι πλέον κανόνας».
Η επιλεγμένη «θεραπεία» –των αχρήστων– έχει σαν αποτέλεσμα τη διόγκωση και την εξάπλωση του προβλήματος όπως συμβαίνει με τις καρκινικές μεταστάσεις.
Αντί να αποσυμφορηθούν τα νησιά με την ανάπτυξη μικρών και οργανωμένων κέντρων υποδοχής για την παροχή βοήθειας, τη γρήγορη ταυτοποίηση των προσφύγων και μεταναστών και την προώθηση όσων δικαιούνται άσυλο στην ενδοχώρα και στις λοιπές ευρωπαϊκές χώρες, έκαναν την τρίχα τριχιά και την πέρασαν εσπευσμένα και με «στρατιωτικό διάταγμα» στον λαιμό τόσο των προσφύγων όσο και των νησιωτών.
Τα μικρά τα έκαναν μεγάλα, τα προσωρινά τα κάνουν μόνιμα, τα ανοιχτά γίνονται σιδερόφρακτα και –ω του εθνικοπατριωτικού θαύματος– τα κέντρα υποδοχής θα γίνουν στρατόπεδα συγκέντρωσης με τη μόνη μέθοδο που ξέρουν να εφαρμόζουν: της άγριας επιβολής.
Επιτάσσουν οικοπεδικές εκτάσεις, στέλνουν μπουλντόζες και στρατιές ματατζήδων, ξυλοκοπούν και βρίζουν ρατσιστικά, σπάνε και καίνε περιουσίες, τιμωρούν βάναυσα «διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις» και μετά καλούν σε διάλογο τους τοποτηρητές τους να τους τραβήξουν το αυτί που τους ξέφυγε η κατάσταση από τον έλεγχο.
Πλην Μουτζούρη, ο οποίος μουτζούρωσε την αγιογραφία του special one απαντώντας στα κελεύσματα διά της κατακορύφου κίνησης της δεξιάς του χειρός από της κεφαλής μέχρι τ’ αχαμνά του.
Το έγκλημα είχε και αφήγημα, ότι έτσι θα αποτρέψουν κάθε σκέψη για πέρασμα των συνόρων από τους εισβολείς και όσοι το αποτολμήσουν θα φυλακιστούν ώστε –εκτός των άλλων– να προστατευθεί η χώρα από τον κορονοϊό!
Μόνο που στο κάθε έγκλημα αντιστοιχεί και μια τιμωρία και το πέρασμα του κορονοϊού στη χώρα μας δεν ήρθε (βολικά) από την Τουρκία, διά θαλάσσης και με τρύπια βάρκα, αλλά (εκθετικά) από τη βόρεια Ιταλία, αεροπορικώς και με business class.
Ομως επειδή το βαρέλι δεν έχει πάτο συνεχίζεται η κατακόρυφη πτώση άνευ αλεξιπτώτου, αφού στις
προκλήσεις του Ερντογάν (που χρησιμοποιεί αθώες ανθρώπινες ζωές για να ικανοποιήσει τις γεωστρατηγικές ορέξεις του λόγω της στριμόκωλης θέσης στην οποία έχει περιέλθει στην Συρία) η κυβέρνηση απαντά με την παιδική μέθοδο «ελάτε να τις μετρήσουμε να δούμε ποιος την έχει μακρύτερη».
Ανάπτυξη μονάδων στρατού και περιπολίες στα σύνορα, ασκήσεις με πραγματικά πυρά και απειλητικά… sms στους πρόσφυγες, οι οποίοι καλούνται να διαλέξουν το όπλο που τους σημαδεύει. Αυτό στην πλάτη ή το άλλο στο στήθος;
Φυσικά κανείς από την κυβέρνηση δεν σκέφτηκε το προφανές, να ζητήσει και να πετύχει τη διεθνοποίηση του προβλήματος, την ενεργοποίηση της ευρωπαϊκής συνθήκης για τους πρόσφυγες, την ανάληψη ασφυκτικών περιοριστικών μέτρων κατά της Τουρκίας, την άσκηση βέτο σε όλες τις αποφάσεις οργάνων στα οποία συμμετέχουμε, την άμεση σύγκληση της διάσκεψης των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, τη συνεννόηση τουλάχιστον με τον Τσίπρα για την αντιμετώπιση ενός τόσο σημαντικού εθνικού προβλήματος.
Γιατί κανείς τους δεν ενστερνίζεται τα λόγια του Ζαν-Πολ Σαρτρ: «Οταν οι πλούσιοι κάνουν πόλεμο, είναι οι φτωχοί που πεθαίνουν».
Ο Θύμιος Γεωργόπουλος είναι οικονομολόγος
