«Αν ο Τζέιμς Μπράουν εφηύρε το funk, ο Σλάι Στόουν το τελειοποίησε». Αυτό είχε γράψει χαρακτηριστικά για τον Αφροαμερικανό μουσικό και τραγουδοποιό Σλάι Στόουν το «Allmusic», η σημαντικότερη ψηφιακή βάση δεδομένων των ΗΠΑ. Γεννημένος τον Μάρτιο του 1943 στο Τέξας, ο Σιλβέστερ Στιούαρτ, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, ξεκίνησε να παίζει διάφορα μουσικά όργανα και να συμμετέχει σε γκόσπελ χορωδίες από τα παιδικά του χρόνια. Μαζί με τα αδέρφια του, τον Φρέντι και τη Ρόουζ Στιούαρτ, ίδρυσαν στα 1966 το περίφημο συγκρότημα Sly & The Family Stone. Λίγο πριν είχαν μετακομίσει στο Σαν Φρανσίσκο, κοιτίδα του χιπισμού της εποχής, όπου ο Σλάι εργάστηκε ως παραγωγός στη δισκογραφική «Autumn Records», αλλά και ως ντισκ τζόκεϊ στον ραδιοφωνικό σταθμό «KDIA».
Και οι δύο αυτές επαγγελματικές ασχολίες τον έφεραν σε επαφή με μεγάλα ροκ συγκροτήματα που βρίσκονταν στο ξεκίνημα τους, σαν τους Beau Brummels, τους Mojo Men και τους Great Society, τους πρώιμους Jefferson Airplane. Το κομμάτι «Dance to the music» έγινε αμέσως χιτ μέσα από το πρώτο άλμπουμ των Sly & The Family Stone, το «A whole new thing» (1967), αλλά η αλήθεια είναι πως στους τρεις πρώτους δίσκους τους οι πωλήσεις δεν ήταν υψηλές. Το 1969, όμως, με το «Stand!», το τέταρτο άλμπουμ τους, στο οποίο περιεχόταν το κομμάτι «Everyday people», πούλησαν περισσότερους από τρία εκατομμύρια δίσκους και μοιραία αναδείχτηκαν σ’ ένα από τα πρωτοκλασάτα σόουλ συγκροτήματα του καιρού τους.
Ενδεικτικό της απήχησης τους ήταν το γεγονός πως τον Αύγουστο του 1969 συμμετείχαν στο θρυλικό φεστιβάλ του Γούντστοκ και η εμφάνιση τους, τόσο μέσα στο ντοκιμαντέρ, όσο και στο τριπλό άλμπουμ που ακολούθησε, τους καθιέρωσε σαν πρωτεργάτες της γενιάς τους. Συν τοις άλλοις, στις συναυλίες τους συγκέντρωναν ένα κοινό αποτελούμενο ισόποσα από μαύρους και λευκούς, που εκστασιάζονταν με τον προοδευτικό ήχο τους και συγκεκριμένα με τη μίξη funk, σόουλ, ροκ και ψυχεδέλειας. Ακόμη πιο ενδεικτικό της επιτυχίας τους ήταν και το γεγονός πως όταν ο Μπομπ Μάρλεϊ πρωτόπαιξε στις ΗΠΑ το 1973, συναυλία των Sly & The Family Stone άνοιξε με τους Wailers. Τα προβλήματα με την αλόγιστη χρήση ναρκωτικών ξεκίνησαν στα τέλη του 1969 – ο Σλάι Στόουν κουβαλούσε παντού μία άδεια θήκη βιολιού μέσα στην οποία έκρυβε ποσότητες κοκαΐνης και άλλων ψυχοτρόπων ουσιών.
Αυτή ήταν και η βασική αιτία που το συγκρότημα άρχισε να σημειώνει κάμψη παρόλη τη δισκογραφία τους που εξακολουθούσε να «τρέχει» δίχως πια την απήχηση των προηγούμενων χρόνων. Στην επόμενη δεκαετία, ναι μεν συνεργάστηκε με τους Funkadelic στο «The Electric Spanking of War Babies», το δωδέκατο άλμπουμ τους από το 1981, και έκανε μια μικρή περιοδεία μαζί με τον τραγουδοποιό Μπόμπι Γόμακ, συνελήφθη όμως για κατοχή κοκαΐνης στη Φλόριντα και φυλακίστηκε. Μία δυναμική επανεμφάνιση του Στόουν έγινε κατά την τελετή απονομής των βραβείων Grammy του 2006, εκεί που έδωσε την πρώτη του συναυλία μετά από το 1987. Για όλα τα επόμενα χρόνια, οι Sly & The Family Stone που είχαν διαγράψει τη δική τους τροχιά στη μουσική, συμμετείχαν σε πολλά σημαντικά φεστιβάλ και εκδηλώσεις, σαν το Montreaux Jazz Festival και το North Sea Jazz Festival (2007), καθώς το 2009 κυκλοφόρησε το άλμπουμ – comeback του Σλάι Στοούν με τίτλο «I’ m back! Family and Friends», στο οποίο συμμετείχαν κορυφαίοι μουσικοί της γενιάς του (Τζεφ Μπεκ, Ρέι Μάνζαρεκ, Τζόνι Γουίντερ κ.α.).
Απέκτησε ένα γιο και δύο κόρες με δύο διαφορετικές γυναίκες, την ηθοποιό και μοντέλο Κάθι Σίλβα, και την Σύνθια Ρόμπινσον, που υπήρξε επίσης μέλος των Sly & The Family Stone. Η δεύτερη κόρη του, η Νοβένα Καρμέλ, ακολούθησε τα βήματα του πατέρα της, ασχολούμενη με το τραγούδι, την καλλιτεχνική διεύθυνση και το ραδιόφωνο. Ο θάνατος του Σλάι Στόουν ανακοινώθηκε χθες, Δευτέρα 9 Μαΐου, από τους οικείους του. Πέθανε στο σπίτι του στο Λος Άντζελες, αντιμετωπίζοντας σοβαρά προβλήματα με το αναπνευστικό του. Ήταν 82 ετών και αφήνει πίσω του μία κληρονομιά, που μαζί με τον Τζέιμς Μπράουν και τους Funkadelic του Τζωρτζ Κλίντον, τον κάνει να θεωρείται δικαίως πρωτοπόρος του ψυχεδελικού funky ρεύματος στη διεθνή μουσική.
