Θα είχε ενδιαφέρον μια δημοσκόπηση σε τι ποσοστό οι Ελληνες εύχονται τη Μεγάλη Εβδομάδα «Καλή Ανάσταση» ή «Καλό Πάσχα». Το θέμα δεν είναι γλωσσολογικό, αλλά βαθιά πολιτισμικό. Το Πάσχα έλκει την καταγωγή του κατευθείαν από την Παλαιά Διαθήκη. Σημαίνει το πέρασμα ενός εκδικητικού Γιαχβέ από τα σπίτια των Αιγυπτίων όπου σκοτώνει τους πρωτότοκους γιους, ενώ ειδοποιεί τον περιούσιο λαό του πώς να γλιτώσει από τη σφαγή. Οι μη Ιουδαίοι χριστιανοί, Ελληνες και Ρωμαίοι, που δεν μπορούσαν να δεχτούν ως γιορτή το λουτρό αίματος, κατέφυγαν στον παγανισμό. Ετσι, ο νεκρός Χριστός που αναστήθηκε θύμιζε τον Αδωνη και την αναγέννηση της φύσης. Ο Σικελιανός στο ποίημα «Στ’ Οσιου Λουκά το μοναστήρι» γράφει: «Οσες μοιρολογήτρες συμμαζευτήκαν τον Επιτάφιο να στολίσουν, ποια να στοχάστη πώς, κάτου απ’ τους ανθούς, τ’ ολόαχνο σμάλτο του πεθαμένου του Αδωνη ήταν σάρκα που πόνεσε βαθιά;». Τον θρίαμβο της φύσης που συναγάλλεται με την πίστη τον συναντάμε άλλωστε σε όλο το εύρος της λογοτεχνίας. Διαφορετική σημασία έχει και η λέξη Λαμπρή. Στον θεοσεβούμενο Παπαδιαμάντη είναι δανεισμένη από τα εκκλησιαστικά τροπάρια, ενώ στον Σολωμό ταυτίζεται με τον εξαγνισμό από τις αμαρτίες αλλά κυρίως με τους αγώνες του έθνους. Περισσότερο ιστορικές παρά θρησκευτικές είναι και οι ρίζες πολλών εθίμων όπως οι Μπότηδες της Κέρκυρας, κατάλοιπο της Βενετοκρατίας, ή ο ρουκετοπόλεμος στο Βροντάδο της Χίου, που σήμερα αναπαριστά τη διαμάχη μεταξύ δύο ενοριών, παραπέμπει ωστόσο στην έχθρα μεταξύ Ελλήνων και Οθωμανών.
Ο χριστιανισμός λοιπόν όπως και οι υπόλοιπες θρησκείες έχοντας διδακτορικό στις κοινωνικές επιστήμες και στην τέχνη της παρηγορίας έχουν στο οπλοστάσιό τους θανόντες και αναστάντες θεούς που μοιράζονται με τους ανθρώπους τα πάθη της ζωής, οι οποίοι προσδοκούν την ανάσταση για να ξεπεράσουν τον φόβο του θανάτου. Γι’ αυτό και η Μεγάλη Εβδομάδα μοιάζει με μια διαρκή αφήγηση του ανθρώπινου βίου. Εχει Ιούδες για κάθε προδοσία, Πιλάτους-πολιτικούς που νίπτουν τας χείρας τους για να μην αναλάβουν τις ευθύνες τους, Βαραββάδες-ληστές και εγκληματίες που αθωώνονται, Παναγίες-μάνες που θρηνούν τα παιδιά τους με τον στίχο «Ω γλυκύ μου έαρ, πού έδυ σου το κάλλος», άρχοντες ενδεδυμένους με ψευδή πορφύρα, Θωμάδες που δυσπιστούν στη δικαιοσύνη, αρκετούς Ιωσήφ που αράζουν στον καναπέ τους ή κρύβονται διά τον φόβον τον Ιουδαίων και Πέτρους έτοιμους να αλλαξοπιστήσουν πριν αλέκτορα φωνήσαι.
Μέσα σε μια σκηνοθετημένη κατάνυξη, που ο Επιτάφιος είναι στολισμένος με πλαστικά λουλούδια και η βραδιά της Ανάστασης έχει σπέσιαλ εφέ τα βεγγαλικά, την παράσταση κλέβει το Αγιο Φως στο οποίο εξακολουθούν να αποδίδονται τιμές αρχηγού κράτους, σε έναν αδιάρρηκτο δεσμό θρησκείας – πολιτείας. Σαν να επιβεβαιώνεται κάθε χρονιά ο διάλογος μεταξύ Θεού και Χριστού στο «Κατά Ιησούν Ευαγγέλιο» του Σαραμάγκου: «Πατέρα, πάρε αυτό το ποτήρι από μένα». «Απ’ το αν θα το πιεις, εξαρτάται η δική μου εξουσία και η δική σου δόξα». «Δεν τη θέλω αυτήν τη δόξα». «Εγώ όμως τη θέλω αυτή την εξουσία».
Σε περίπου ένα μήνα θα σημάνουν οι καμπάνες της κάλπης και τότε θα φανεί ποιος θα αποκτήσει την εξουσία, για ποιον θα ακουστεί το ωσαννά και για ποιον το τετέλεσται.
