Οι χώρες παραγωγοί ενέργειας επιχειρούν να «ρεφάρουν» τη χασούρα των τελευταίων δύο χρόνων, βάζοντας εμπόδια στην ανάκαμψη και περιττά βάρη στις πλάτες όλων των υπολοίπων.
Οι τιμές του πετρελαίου αυξήθηκαν σε υψηλό επτά ετών μετά την απόφαση του ΟΠΕΚ να μην αυξήσει την παραγωγή, ώστε να πέσουν οι τιμές, παρά τις αγωνιώδης κραυγές από τις ΗΠΑ και των χωρών της Ευρώπης. Το σενάριο πλέον προβλέπει ότι ένα βαρέλι πετρελαίου σύντομα θα ισοδυναμεί με 100 δολάρια το βαρέλι. Μερικοί αναλυτές μάλιστα κάνουν λόγο για αύξηση έως και 200 δολάρια ανά βαρέλι.
Οι λόγοι της αύξησης είναι πολλοί για κάποιους. Ορισμένοι ρίχνουν την ευθύνη στον καλπάζων πληθωρισμό, άλλοι στην αύξηση της ζήτησης. Ωστόσο το γεγονός είναι ότι δεν αυξάνεται η προσφορά. Η κατάσταση ενδέχεται να γίνει ιδιαίτερα επικίνδυνη αφού τα παγκόσμια αποθέματα πετρελαίου συρρικνώνονται με μεγάλη ταχύτητα σε καθημερινή βάση, σπάζοντας το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, όπως αναφέρει και η Goldman Sachs.
Η παγκόσμια μετα-πανδημική ανάκαμψη έχει όντως τροφοδοτήσει την ζήτηση, αφού τα lockdown εν πολλοίς έχουν εκλείψει. Την ίδια στιγμή η επιχειρούμενη πράσινη μετάβαση μέσα από τη στροφή στις ΑΠΕ έχουν ενισχύσει τη πεποίθηση σε πολλούς επενδυτές μίας κατεπείγουσας κερδοσκοπίας προτού είναι αργά.
Παράλληλα, οι πετρελαιοβιομηχανίες δεν θέλουν να επενδύσουν στην επέκταση της παραγωγής ή στις υποδομές επειδή δεν θεωρούν ότι θα πάρουν τα χρήματα τους πίσω μακροπρόθεσμα. Αυτό διότι μακροπρόθεσμα η πράσινη μετάβαση θα γίνει έτσι και αλλιώς και πιθανολογούν ότι η παρούσα κρίση είναι συγκυριακή.
Εν αντιθέσει, οι μεγάλοι καταναλωτές ενέργειας όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα και η Ευρώπη ανησυχούν ότι η κατακόρυφη αύξηση των τιμών θα υποσκάψει την ανάκαμψη τους. Αφού οι αυξημένες τιμές ισοδυναμούν με μικρότερο διαθέσιμο εισόδημα για τους πολίτες λόγω ακριβότερης ενέργειας και προϊόντων.
Ομοίως το αυξημένο κόστος της ενέργειας επηρεάζει την παραγωγή υπηρεσιών και βιομηχανιών, επιδρώντας δυσμενώς στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.
Κατ’ επέκταση, η ισχνότερη ανάκαμψη δημιουργεί πολιτικούς πονοκεφάλους αφού μπορεί να παράξει ισχυρές κοινωνικές αντιδράσεις, οδηγώντας ακόμη και σε εξεγέρσεις ή κινήματα τύπου Κίτρινων Γιλέκων.
Όλα αυτά τη στιγμή που η πράσινη μετάβαση αναγκαστικά θα πρέπει να θυσιαστεί ώστε να αποφευχθεί η ενεργειακή φτώχεια, εκτός εάν οι ανώτερες κοινωνικές τάξεις βάλουν βαθιά το χέρι στη τσέπη, πληρώνοντας τους φόρους που τους αναλογούν. Εντούτοις, αυτό αποτελεί όνειρο απατηλό.
