Μελετώντας τον νέο κορονοϊό οι επιστήμονες σε όλο τον κόσμο κάνουν κυριολεκτικά κάθε ώρα που περνάει αγώνα δρόμου για να αποκωδικοποιήσουν το γονιδίωμά του, το οποίο θα τους οδηγήσει καταρχάς στη χρήση αντιικών φαρμάκων αλλά και την παρασκευή του σωτήριου εμβολίου.
Παράλληλα καταγράφουν σε μεγάλα δείγματα πληθυσμού που έχουν προσβληθεί από τον ιό όλα εκείνα τα στοιχεία, όπως φύλο, ηλικία και προϋπάρχοντα ιατρικά θέματα (συννοσηρότητες ή υποκείμενα νοσήματα), που θα βοηθήσουν στην εξαγωγή συμπερασμάτων αναφορικά με ποιους, πώς και πόσο βαριά χτυπάει ο ιός.
Αυτά αφορούν τους επιστήμονες, οι οποίοι είναι αναγκασμένοι να δρουν στα τυφλά, κατά το δυνατόν αποτελεσματικά και χωρίς τα χρονικά περιθώρια που είναι αναγκαία για τη συλλογή και ανάλυση των δεδομένων, των συνακόλουθων εργαστηριακών πειραμάτων και, τέλος, της εφαρμογής των φαρμακευτικών σκευασμάτων για την κοινότητα.
Μέχρι τότε όμως η κρίσιμη παράμετρος για την αντιμετώπιση επιδημιών και πανδημιών δεν είναι η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα των υγειονομικών αλλά οι εφαρμοζόμενες πολιτικές των κρατών.
Στα ερωτήματα «με τον άνθρωπο ή με τις αγορές;», «ισχυρό κοινωνικό κράτος ή ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών;», «κοινωνική προστασία ή ευημερία των αριθμών;», «κοινωνική αλληλεγγύη ή υγιής ανταγωνισμός;», «προστασία των αδυνάτων ή προστασία των περιουσιών» οι απαντήσεις της κάθε πλευράς φαντάζουν ως αναφαίρετο δημοκρατικό δικαίωμα, που παύει να είναι τέτοιο όταν –την ώρα της αιφνίδιας κρίσης– παύει να είναι κοινωνικά ανέξοδο.
Κάποιες πολιτικές επιλογές είναι εγκληματικές όταν στοιχίζουν ανθρώπινες ζωές, όταν η διαλογή ζωής ή θανάτου δεν γίνεται από τη φύση αλλά από την κρατική ανεπάρκεια υπεράσπισης όσων κινδυνεύουν, όταν οι κυβερνητικές πολιτικές υποβάθμισης της δημόσιας υγείας γίνονται «υποκείμενα νοσήματα» και όταν οι κοινωνικά απροστάτευτοι μετατρέπονται σε ομάδες «υψηλού κινδύνου».
Και ενώ οι απαντήσεις με την παγκόσμια δίνη της Covid-9 δίνονται καθημερινά από την ίδια τη ζωή, που σταματά μαζικά και άδικα για δεκάδες χιλιάδες συνανθρώπους μας, κάποιοι από τους υπαιτίους που με τις επιλογές τους οδήγησαν τις κοινωνίες σε εκατόμβη νεκρών εξακολουθούν να υπεραμύνονται των πολιτικών επιλογών τους, ενώ κάποιοι άλλοι παρότι στα λόγια επαινούν το καταρρακωμένο δημόσιο σύστημα υγείας και τους καθημαγμένους λειτουργούς του, στην πράξη συνεχίζουν να ενισχύουν τους ριψάσπιδες ιδιώτες της υγείας, που έτσι βρίσκουν ευκαιρία για εύκολα κέρδη.
Στις ΗΠΑ (όπου ο Τραμπ κατάργησε ακόμη και το ανεπαρκές Obamacare, υποβάθμισε τον κίνδυνο στο επίπεδο «ελαφράς γρίπης» και προέβλεψε ότι σε έναν μήνα με την αύξηση της θερμοκρασίας ο ιός θα εξαφανιστεί) χάνονται καθημερινά χιλιάδες ανθρώπινες ζωές από την πλήρη ανεπάρκεια του δημόσιου συστήματος υγείας καθώς οι πολιτείες εκπέμπουν κόκκινο συναγερμό από τη μεγάλη έλλειψη αναπνευστήρων. Παράλληλα ο πρόεδρος δηλώνει ότι «φόβοι για ελλείψεις έχουν οδηγήσει σε φουσκωμένα αιτήματα» και προβλέπει ότι «240.000 Αμερικανοί μπορεί να πεθάνουν, αλλά μια σοβαρή ύφεση θα μπορούσε να έχει περισσότερα θύματα […] πρέπει μέχρι το Πάσχα (12/4) να επανέλθουμε στη δουλειά».
Στη Βρετανία το περίφημο αντίστοιχο ΕΣΥ (NHS), που δημιουργήθηκε από το 1945, όταν ο Κλέμεντ Ατλι, το «άχρωμο ανθρωπάκι», κέρδισε στις εκλογές τον Ουίνστον Τσόρτσιλ, έχει διαλυθεί τα δέκα τελευταία χρόνια της λιτότητας και της πολιτικής Τζόνσον σχετικά με το Brexit καθώς δεκάδες χιλιάδες γιατροί και νοσοκόμοι μετανάστευσαν. Ο Τζέρεμι Κόρμπιν έχασε καθαρά τις εκλογές επειδή, μεταξύ άλλων, είχε κάνει προγραμματική σημαία την ενίσχυση του ΕΣΥ με 40 δισ. ευρώ ετησίως.
Σήμερα ο Κρις Γουίτι (επικεφαλής ιατρικός σύμβουλος της κυβέρνησης Τζόνσον) δηλώνει ότι στη χειρότερη των περιπτώσεων θα νοσήσει το 80% του πληθυσμού και θα πεθάνουν 500.000 άνθρωποι.
Μαζί με αυτούς ο Ζαΐρ Μπολσονάρο, ο Ταγίπ Ερντογάν και οι όμοιοί τους υπηρετούν (ομολογουμένως με τον πιο ακραίο τρόπο) την καθ’ ημάς αντίληψη των ΣΔΙΤ, γιατί η αποδυνάμωση των δημόσιων αγαθών υπέρ των ιδιωτικών αποτελεί ταξική επιλογή.
Αλλωστε «ένας θάνατος είναι σπουδαία υπόθεση, χιλιάδες θάνατοι απλώς ένα νούμερο».
Ο Θύμιος Γεωργόπουλος είναι οικονομολόγος
