Ωρα 10.30 το πρωί. Δύο εργαζόμενοι με φωσφοριζέ γιλέκο, ένας στην είσοδο της λεωφόρου κι ένας στη στροφή για το πάρκινγκ, υποδέχονταν τα αυτοκίνητα. Πολλά εξ αυτών καινούργια και κάποια ακριβά, σε σημείο ορισμένοι να αναρωτιούνται: «Τι γίνεται εδώ ρε…». Στον τεράστιο εσωτερικό χώρο οι καρέκλες ήταν τοποθετημένες ώστε να τηρούνται οι υγειονομικές αποστάσεις. Στις επτάμισι ώρες που διήρκεσε η συνεδρίαση το περίφημο social distancing πήγε περίπατο.
Επικράτησαν τα πηγαδάκια. Πολιτική κουβέντα δεν έγινε. Φλιτζάνια δεν διαβάστηκαν. Γκρίνια δεν υπήρχε. Ούτε και πάθος, σε σημείο να αναρωτιέσαι: «Μα πότε πρόλαβαν να γεράσουν;»! Ηταν σαν οι πάντες να γνώριζαν, είτε συμφωνούσαν είτε διαφωνούσαν. Μόνο τα πρόσωπα που θα πλαισιώσουν τον leader αναζητούνταν.
Οποιος έτρεφε τις όποιες φιλοδοξίες φρόντισε να ανέβει στο πάνελ. Οι τοποθετήσεις δεν είχαν αιχμές (πλην ελάχιστων εξαιρέσεων). Επιβεβαιώθηκαν απλώς οι εκλεκτικές συγγένειες και οι παλιές έχθρες. Οσοι μίλησαν επιβεβαίωσαν τον εαυτό τους. Η γλώσσα του σώματος είπε περισσότερες αλήθειες. Εμοιαζε περισσότερο με τελετή παράδοσης – παραλαβής που γνωρίζουμε ποιος παραδίδει, αλλά δεν γνωρίζαμε ποιοι θα παραλάβουν.
Να μην ξεχάσω, στο τέρμα της μεγάλης αποθήκης πίσω από το πάνελ και τις δύο κάθετες ηχοστήλες είχε στηθεί κι ένα κυλικείο με έξοδα του διοργανωτή. Λίγα πράγματα και κακός καφές με καλές τιμές.
