Στις επετείους της 25ης Μαρτίου είθισται να γίνεται τιμητική αναφορά στους φιλέλληνες που συμπαραστάθηκαν με οποιονδήποτε τρόπο στον Αγώνα του ’21. Ο φιλελληνισμός δεν ήταν απόρροια μόνο του ρομαντισμού, αλλά τα άμεσα αντανακλαστικά για τις φρικαλεότητες των Οθωμανών με τη σφαγή των γυναικόπαιδων στη Χίο. Η δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου, με τους κατοίκους που αντί να χαίρονται και να γελούν με τον ξανθό Απρίλη έτρωγαν ποντίκια, ευαισθητοποίησε ακόμη περισσότερο την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη.
Η σύγκριση, αν και αδόκιμη, εφάπτεται με τα τεκταινόμενα στη Γάζα ως προς τη λιμοκτονία και την αφύπνιση, έστω και καθυστερημένα, της διεθνούς κοινότητας που οργανώνεται και αρχίζει να αντιδρά δυναμικά. Οι δώδεκα επιβαίνοντες στο πλοίο «Madleen» ναι μεν απελάθηκαν και δεν έφτασαν στον προορισμό τους, πέτυχαν όμως μια ηθική νίκη. Απέδειξαν ότι δεν είναι όλοι πλυντήρια, δεν σιτίζονται στα πρυτανεία, δεν σκύβουν δουλοπρεπώς το κεφάλι, δεν σωπαίνουν και δεν αρκούνται σε μελοδραματικές αναρτήσεις στα social. Κάποιοι έπρεπε να κάνουν τις μοδίστρες και να μπαλώσουν το χιλιοτρυπημένο σακάκι του δυτικού πολιτισμού. Να καταδείξουν σε όλο τον κόσμο ότι η βαρβαρότητα της ισραηλινής κυβέρνησης και του στρατού της δεν είναι σκάλα που κατεβαίνεις αργά, αλλά κατρακύλα. Το πρώτο σκαλί ξεκίνησε από το αναιτιολόγητο επιχείρημα της ασπίδας απέναντι στον αντισημιτισμό, μετά γλίστρησε στον εποικισμό, συνέχισε να γεύεται τη σαρκαστική λοιδορία απέναντι στους μελλοθάνατους και τώρα βουλιάζει στον βούρκο μιας καλά σχεδιασμένης εθνοκάθαρσης, με «παράσημα ανδραγαθίας» κενοτάφια και στάχτες.
Η προπαγάνδα μίλησε για γιοτ διασήμων, λες και οι δώδεκα ακτιβιστές ήθελαν μια κρουαζιέρα στα νερά της Μεσογείου και να πίνουν ανέμελοι το ποτό τους στο κατάστρωμα, όπως έδειχναν οι fake φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν. Αραγε τι θα σκαρφιστούν για τις χιλιάδες με προορισμό τη Ράφα; Δεν είναι τυχαίο ότι οι κάτοικοι της βόρειας Αφρικής ονόμασαν το καραβάνι αλληλεγγύης Sumud.
Ορος πολιτικής κουλτούρας που σημαίνει ανθεκτικότητα και αντίσταση. Οι Αραβες αποφάσισαν ότι δεν τους εκφράζει πλέον η παθητικότητα. Αντοχές και ανοχές εξαντλήθηκαν, όταν η πειρατεία νομιμοποιείται, το διεθνές δίκαιο καταργείται και τα ανθρώπινα δικαιώματα περιλαμβάνουν σάντουιτς και νερό. Εκείνοι που θα πορευτούν προς τη Γάζα και όσοι διαδηλώνουν στις χώρες τους είναι οπαδοί του Δον Κιχώτη: «Σάντσο, αν οι άνεμοι της τύχης φυσούν αντίθετα, εμείς θα κρατήσουμε ίσιο το πανί. Γιατί δεν είναι οι καιροί που κάνουν τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος που κάνει τους καιρούς». Μια στενή λωρίδα γης μοιάζει με το αλωνάκι των «Ελεύθερων Πολιορκημένων». «Από τη μικρότητα του τόπου, ο οποίος παλεύει με μεγάλες ενάντιες δύναμες, θέλει έβγουν οι Μεγάλες Ουσίες» γράφει ο Σολωμός στους «Στοχασμούς» του.
Ανθρωποι ορθώνουν ανάστημα και παλεύουν για ένα παιδί που θα κοιμάται χορτάτο, μια μάνα που δεν θα κρύβεται στους βομβαρδισμούς, μια χώρα που θέλει ελευθερία, ακόμη κι αν αυτή ξεφυτρώσει από τα ερείπια. Ο Νετανιάχου όμως τι φαντασιώνεται; Οτι είναι ο νέος Χίτλερ που θα χτυπήσει τις πυραυλικές εγκαταστάσεις του Ιράν και θα ανατινάξει όλη τη Μέση Ανατολή;
«People have the power,» τραγουδούσε η Πάτι Σμιθ, που σημαίνει ότι ουτοπία δεν είναι αυτό που δεν έγινε, αλλά αυτό που μπορεί να γίνει.
Διαβάστε επίσης
Ανάπτυξη με φοροαφαίμαξη και δανεικά
5ο Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ: Ζυμώσεις και προαναγγελία αποχωρήσεων…υπό προϋποθέσεις
