Σήμερα συμπληρώνονται 33 χρόνια από τον θάνατο του ποιητή της «Αμοργού» και ενός από τους μεγαλύτερους στιχουργούς που αξιώθηκε το ελληνικό τραγούδι: του Νίκου Γκάτσου.
Υπάρχουν δημοσιευμένες αρκετές ιστορίες για το παροιμιώδες χιούμορ του, αφού το χιούμορ –ως γνωστόν– είναι ίδιον των ευφυών ανθρώπων. Μοιράζομαι μια άγνωστη ιστορία που μου είχε εκμυστηρευθεί σε συνέντευξή της η σύντροφός του, συγγραφέας και μεταφράστρια Αγαθή Δημητρούκα, τον Μάιο του 2016.
Η ιστορία αφορά το στιχούργημα «Καίγομαι, καίγομαι», που μελοποιήθηκε από τον Σταύρο Ξαρχάκο για τις ανάγκες της ταινίας «Ρεμπέτικο» (1983) του Κώστα Φέρρη και αποδόθηκε μοναδικά από την αείμνηστη Σωτηρία Λεονάρδου. Ο Γκάτσος είχε μεγάλη φιλία με το ζεύγος των ηθοποιών Σωτήρη Μουστάκα – Μαρίας Μπονέλου. Στα όγδοα γενέθλια της μοναχοκόρης τους Αλεξίας Μουστάκα, η οποία έμελλε να ακολουθήσει τον δρόμο του λυρικού τραγουδιού, αποφασίζει να της κάνει δώρο μια κόκκινη Royal γραφομηχανή.
Ο Γκάτσος πάντα πίστευε ότι για να αξίζει ένα δώρο θα πρέπει οπωσδήποτε να έχει χρηστική αξία. Σε κάποια φάση η μικρή Αλεξία λέει τη λέξη «καίγομαι» και ο Γκάτσος σαν ένα παιχνίδι της στιγμής αρχίζει να γράφει στη γραφομηχανή, εμπνεόμενος τους υπόλοιπους στίχους όπως όλοι τους γνωρίζουμε. Όταν το τελείωσε, γύρισε και είπε στην παρέα: «Να δείτε που ο κόσμος δεν καταλαβαίνει, οι συνθέτες δεν καταλαβαίνουν, το ίδιο και οι τραγουδιστές και θα το θεωρήσουν αριστούργημα αυτό». Οπως και έγινε τελικά.
Πάντως, για τα υπόλοιπα κομμάτια από το «Ρεμπέτικο» ο Γκάτσος έγραψε στίχους πάνω σε έτοιμες μουσικές, καθώς ο Ξαρχάκος έπρεπε να κινηθεί στους αντίστοιχους δρόμους του ρεμπέτικου τραγουδιού. Και κάτι ακόμη, πάντα σύμφωνα με τη Δημητρούκα. Πέραν του Μάνου Χατζιδάκι, ο Νίκος Γκάτσος θεωρούσε πως ο Σταύρος Ξαρχάκος ήταν αυτός που τον ενέπνεε. Και για τον Ξαρχάκο ήταν μια πατρική φιγούρα, όπως και για τον ίδιο ο Ξαρχάκος ήταν σαν γιος. Οταν ήταν άρρωστος στο νοσοκομείο, μια μέρα ξύπνησε με έναν έντονο εφιάλτη. Είχε στείλει, λέει, τον Ξαρχάκο σε μια δουλειά και τον έσπασαν στο ξύλο. Αστειευόμενη, η Δημητρούκα τού λέει: «Εδώ που τα λέμε, του χρειάζεται κι ένα χέρι ξύλο»…
