Μου έστειλε ένας φίλος από τη Θεσσαλονίκη ένα σημείωμα που μου θύμισε κάτι απλό αλλά τόσο ξεχασμένο:
Ότι κάποτε τα τσιγάρα είχαν 450 δραχμές, ο καφές στο καφενείο 120, το ψωμί 140, το σουβλάκι 150, η βενζίνη 150 το λίτρο και η τυρόπιτα 100. Ο βασικός μισθός ήταν 170.000 δραχμές.
Και ζούσες. Όχι πλούσια, αλλά αξιοπρεπώς. Άνοιγες σπίτι, σκεφτόσουν γάμο, έκανες παιδιά. Είχες ελπίδα.
Τώρα, 25 χρόνια μετά, με το σουβλάκι στα 3,50 ευρώ, τον καφέ στα 3,00, τη βενζίνη πάνω από 2 ευρώ και τον βασικό μισθό να σέρνεται λίγο πάνω από τα 800 καθαρά, τι ακριβώς μπορεί να ονειρευτεί ένας νέος άνθρωπος;
Ούτε γάμο, ούτε παιδί, ούτε αύριο.
Και δεν φταίει μόνο το “κόστος ζωής”.
Φταίει η αβεβαιότητα. Η ανασφάλεια. Οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, οι “μπλοκάκηδες”, οι εργολαβίες, τα 4ωρα των 380 ευρώ, το “σε παίρνουμε για λίγο, βλέπουμε”.
Φταίνε όλες οι κυβερνήσεις που εδώ και 25 χρόνια, μία προς μία, έσκυψαν μπροστά στην εργοδοσία και γύρισαν την πλάτη στον εργαζόμενο.
Που έκοψαν συντάξεις, αποζημιώσεις, συλλογικές συμβάσεις, επιδόματα μητρότητας.
Που έχτισαν μια αγορά εργασίας στην οποία βασιλεύει η αυθαιρεσία και ο φόβος.
Και τώρα, με βλέμμα τάχα ανήσυχο, αναρωτιούνται:
«Γιατί δεν γεννάνε οι Έλληνες;»
Μα πώς να γεννήσεις παιδί όταν δεν μπορείς να ταΐσεις ούτε τον εαυτό σου;
Πώς να σκεφτείς οικογένεια όταν αύριο μπορεί να σε διώξουν με ένα email;
Πώς να ανοίξεις σπίτι όταν τα ενοίκια εκτοξεύονται και οι μισθοί μένουν καρφωμένοι;
Αυτό που ζούμε δεν είναι απλά ακρίβεια.
Είναι κοινωνική ερημοποίηση.
Είναι δημογραφική καταστροφή.
Είναι μια ήσυχη, αργή, αλλά σταθερή πορεία προς τη συρρίκνωση του ελληνικού λαού.
Και πίσω απ’ όλα αυτά υπάρχει μια απλή αλήθεια:
Η εργασία έγινε φτηνή – και η ζωή πανάκριβη.
Η Ελλάδα του 2025 δεν είναι φτωχή χώρα. Είναι χώρα με στρεβλή κατανομή πλούτου.
Μια χώρα όπου οι νέοι δεν κάνουν οικογένεια, όχι από επιλογή, αλλά από αδυναμία.
Και οι κυβερνώντες το μόνο που κάνουν είναι να πετούν επιδόματα-ασπιρίνες σε έναν καρκίνο που εξαπλώνεται.
Δεν περάσαμε και λίγα την τελευταία 25ετία.
Οικονομική κρίση, μνημόνια, κορονοϊός – καταστάσεις που διέλυσαν τον κοινωνικό ιστό. Καταργήθηκαν συλλογικές συμβάσεις, κοινωνικές παροχές, διαλύθηκε κάθε έννοια κοινωνικής προσφοράς.
Κι ο κόσμος, μετά από τόσα, περίμενε με την έξοδο από τα Μνημόνια να σηκώσει κεφάλι.
Να γυρίσει στην κανονικότητα.
Να κάνει ένα βήμα μπροστά.
Αλλά τελικά, το μόνο που είδε ήταν τα ίδια λάθη να επαναλαμβάνονται.
Το χρήμα στο χρήμα. Και η ζωή, προς τη θάλασσα.
Όχι για ανάσα. Αλλά για να μην βλέπει την ξηρά να καίγεται.
* Ο Κώστας Ζωντανός είναι πρώην αναπληρωτής γραμματέας της ΠΕ της ΝΔ και πρώην πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του ΔΕΔΔΗΕ
Διαβάστε επίσης
Μεσοχώρια Εύβοιας: Εφιαλτική νύχτα, κοντά στα σπίτια οι φλόγες – Μήνυμα 112 για εκκένωση
Βοσκοτόπι μαύρων προβάτων το Μαξίμου – Αυτή την Κυριακή στο Documento
Η Σοφία Χιλλ στο Docville την Κυριακή μαζί με το Documento
Δολοφονία στην Αγία Παρασκευή: Τι αναφέρουν αυτόπτες μάρτυρες – Αναζητείται ο δράστης (Photo)
