Τι δουλειά ακριβώς κάνει ο Κικίλιας;
Γιατί ό,τι κι αν λέει ο τίτλος του, υπουργός Υγείας δεν είναι. Ή μάλλον παραείναι… κανονικός υπουργός. Γιατί όπως φαίνεται οι «κανονικοί» υπουργοί Υγείας, οι αναντάμ παπαντάμ δεξιοί, το μόνο που γνωρίζουν να κάνουν είναι… τηλεοπτικά πλάνα για τα μάτια του κόσμου. Εάν λοιπόν ο Κικίλιας ήταν κανονικός υπουργός Υγείας χωρίς εισαγωγικά, θα γνώριζε τι γίνεται με τις ελλείψεις φαρμάκων, τους κινδύνους που υπάρχουν και τις ανησυχίες των πολιτών που πληθαίνουν και θα έσπευδε να λύσει το πρόβλημα.
Αλλά αυτός, όντας… κανονικός νεοδημοκράτης υπουργός, ούτε βλέπει ούτε ακούει ούτε βέβαια μιλάει για τα προβλήματα καθώς όλη του η δραστηριότητα αρχίζει και τελειώνει στις δημόσιες σχέσεις. Ετσι, παλιά του τέχνη κόσκινο, το έριξε στο… σφύριγμα παριστάνοντας ότι όσα καταγγέλλει ο Φαρμακευτικός Σύλλογος Αττικής δεν έχουν βαρύτητα. Δηλαδή προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι ήσσονος σημασίας το γεγονός ότι «αρχίζει και δημιουργείται κίνδυνος για την υγεία των πολιτών, καθότι τα φαρμακεία μας αδυνατούν να καλύψουν τη συνήθη ζήτηση των ασθενών» και ότι… «για πρώτη φορά τα ελλείποντα φάρμακα ανέρχονται περίπου στα τετρακόσια (400) και αφορούν όλες τις κατηγορίες ασθενειών».
Πώς να μη… σφυρίζει όμως όταν παρότι γνωρίζει το πρόβλημα, δεν μπήκε στον κόπο να αναζητήσει λύσεις; Και πώς να μην είναι εκτεθειμένος όταν οι φαρμακοποιοί τον βγάζουν κυριολεκτικά στη σέντρα τονίζοντας ότι «δυστυχώς, παρά τις επανειλημμένες οχλήσεις μας, η πολιτεία δεν έχει πάρει κανένα μέτρο και την ίδια στιγμή οι εξαγωγές φαρμάκων αυξάνονται διαρκώς»;
Κανονικά έπρεπε να είχε ήδη βρει λύσεις.
Κανονικά επίσης –αφού δεν τις βρήκε, αφήνοντας τη χώρα «ανοχύρωτη»– θα έπρεπε να διευκολύνει την κατάσταση υποβάλλοντας την παραίτησή του.
Αλλά η «γαλάζια» κανονικότητα δεν έχει καμιά σχέση με την έγνοια και το φιλότιμο.
