Η Μωντ Γκούντμαν είναι η καλύτερη φίλη της Ράνιας Σχίζα. Η μήπως η Ράνια είναι η Μωντ; Αν η εισαγωγή μπερδεύει τον αναγνώστη, όλα θα ξεδιαλύνουν στην κουβέντα μας με την ηθοποιό, με την οποία μοιράστηκα έναν απολαυστικό καφέ, στον απόηχο της παράστασης «Σημάδια στην ομίχλη», στην οποία πρωταγωνιστεί
Το θεατρικό έργο του βραβευμένου Αμερικανού συγγραφέα Στήβεν Σακς ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο θέατρο Vault, σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Παπαδόπουλου και η Ράνια μοιράζεται την σκηνή με τον Νίκο Παντελίδη, σε μια καθηλωτική παράσταση, βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα. Η Μωντ είναι η ηρωίδα που ενσαρκώνει η Ράνια και μέσα από την κουβέντα μας ανακαλύψαμε τον χαρακτήρα της και όχι μόνο. Ανοιχτή σε κάθε ερώτηση, καθώς το μοναδικό που αρνείται, είναι να παίρνει θέση σε θέματα που αφορούν συναδέλφους της και κυρίως προσωπικά πλαίσια. «Η προσωπική του καθενός όπως και η δική μου δεν αφορά κανέναν, καθώς η δουλειά μας είναι αυτή που εκτίθεται. Φυσικά και θα πάρω θέση σε κοινωνικά θέματα, καθώς αυτά αφορούν όλους μας» είπε χαρακτηριστικά.
Η παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί η Ράνια πραγματεύεται τις ουσιαστικές (ανθρώπινες) και λιγότερο ουσιαστικές (οικονομικές) αξίες. Ζήτησα το σχόλιό της για τις αξίες και κυρίως τις δικές της σαν άνθρωπος. «Ζούμε σε μία εποχή στην οποία η μεγαλύτερη αξία, που είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, είναι η λιγότερο σημαντική από όσα υπάρχουν γύρω μας. Οι αξίες γίνονται από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο, αλλά το αποτέλεσμα είναι την μικρότερη αξία να την έχει τελικά ο δημιουργός, αυτός που γέννησε όλα αυτά στα οποία δίνει η ίδια η κοινωνία αξία. Ο δημιουργός των αξιών και του πολιτισμού είναι τελικά ένα τίποτα. Είναι να αναρωτιόμαστε για το ποιες είναι τελικά οι αξίες, καθώς έχει επέλθει μια μετάλλαξη, όπως για παράδειγμα η ευγένεια, ο σεβασμός, η λεπτότητα. Η βιαιότητα της καθημερινότητας και η έκπτωση των αξιών είναι σημείο των καιρών μας. Το θάρρος και η πραγματική μαγκιά έχουν μετατραπεί σε θράσος και ο ευγενής άνθρωπος είναι ο λεγόμενος μαλάκας πλέον. Ο ίδιος χαρακτηρισμός ισχύει σε κάποιον που ζητά συγνώμη και “έχουμε αποδεχτεί το τέρας” όπως έλεγε ο Χατζιδάκις. Όταν το ’93 βρεθήκαμε στο Λονδίνο για την “Αντιγόνη” με τον Λευτέρη Βογιατζή, είδαμε έναν άστεγο σε κάτι σκαλιά και το σοκ ήταν ισχυρό για όλους. Και πλέον η εικόνα αυτή μας φαίνεται δυστυχώς τόσο συνηθισμένη και δεν μας κάνει αίσθηση. Ακόμα και τα κινούμενα σχέδια στις μέρες μας βγάζουν την αίσθηση της βίας, ακολουθώντας το φαινόμενο της εποχής, που μας υποχρεώνει να αποδεχτούμε όλη αυτή την τερατεία και να θεωρούνται όλα δεδομένα. Η εσωτερική ομορφιά έχει χάσει την αξία της και πλέον μετράει μόνο το “φαίνεσθαι” για τους περισσότερους και το κακό σε όλα τα επίπεδα έχει γίνει αυτονόητο».
Η κουβέντα μας πέρασε στην ηρωίδα της παράστασης, ρωτώντας την Ράνια για τα σημεία στα οποία ταυτίζεται μαζί της. «Την αγαπώ, τη θαυμάζω, την καμαρώνω και θέλω πολύ να της μοιάσω. Εχει περάσει πολύ δύσκολα και δεν τα παρατάει ποτέ, έχει μια απίστευτη καθαρότητα. Κοινό μας σημείο είναι ότι δεν θέλω να “φτιάχνω” παρέες και να ανήκω κάπου, δεν θέλω αυλές και να ανήκω σε κάποια αυλή. Ζηλεύω το γεγονός ότι δεν είναι εύθικτη και θα ήθελα μεγαλώνοντας να μην παίρνω τον εαυτό μου τόσο σοβαρά, όπως κάνω μέχρι τώρα. Ο άνθρωπος είναι εγωιστικό ον, αλλά η συγκεκριμένη γυναίκα είναι πολύ μακριά από όλα αυτά. Η γυναίκα αυτή είναι φίλη μου, γιατί είναι ελεύθερη και καθαρή. Αυτή την απελευθέρωση νιώθω στο θέατρο, τσαλακώνοντας τον εαυτό μου και γυρνώντας τελείως το μέσα μου».
Η κουβέντα μας προχώρησε στην τηλεόραση και στο σινεμά και ρωτήσαμε την Ράνια την σειρά προτίμησης και αγάπης. «Είχα εξαιρετικό βάπτισμα στο θέατρο και επίσης εξαιρετικό στην τηλεόραση με τις “Σαββατογεννημένες”. Το θέατρο είναι αυτό που γίνεται εκείνη την ώρα και μετά φεύγει. Κάθε παράσταση είναι διαφορετική. Η τηλεόραση, όπως και το σινεμά σίγουρα κάνει τον ηθοποιό πιο γνωστό και έχει την ξεχωριστή της γοητεία, ειδικά αν οι συνεργασίες είναι πετυχημένες σε όλα τα επίπεδα κι έχω περάσει πολύ όμορφα στις επιλογές μου. Πρέπει να σου πω ότι παρακολουθώ σινεμά πιο ευχάριστα από όσο θέατρο, γιατί λατρεύω την μεγάλη οθόνη. Βέβαια, η κριτική πάνω σε κάτι ελληνικό είναι πολύ πιο σκληρή από οτιδήποτε έρχεται από την Ευρώπη ή την Αμερική. Τα λατρεύω όλα, καθώς το καθένα έχει την μαγεία του».
Ρωτήσαμε τις προτιμήσεις της σαν θεατής. «Μου αρέσει να βλέπω πολύ χορό και ήθελα να γίνω χορεύτρια» απάντησε χαμογελώντας και συνέχισε. «Είμαι ανοιχτή σε κάθε ποιοτική πρόταση, με μία μικρή προτίμηση στις κωμωδίες, που τις θεωρώ εξαιρετικά δύσκολο είδος, ώστε να λέγονται πετυχημένες. Βέβαια η μεγάλη μου αδυναμία είναι αυτά που αποκαλώ “γροθιές στο στομάχι”, που σου κόβεται απότομα το γέλιο και νιώσει ενοχικά που έχεις γελάσει. Όταν το κωμικό υπονομεύεται από το τραγικό και το ανάποδο. Δεν αντέχω καθόλου τα σπλάτερ και δεν μπορώ τη βία και τα αίματα. Θέλω να υπάρχει μια γλύκα, ένας ρομαντισμός και απεχθάνομαι την διάθεση του να χρησιμοποιήσει κάποιος το έργο για να κάνει κάτι διαφορετικό. Όταν κάτι με συνεπαίρνει και με αναστατώνει είναι το καλύτερο συναίσθημα».
Ρωτήσαμε τη Ράνια για τη συμβουλή που θα έδινε σε κάποιον, προσωπικά και επαγγελματικά. «Μην κάνεις ποτέ σε κάποιον αυτό που δεν θα ήθελες να σου κάνουν. Όπως λένε και οι Ινδιάνοι “φόρα τα παπούτσια του άλλου και περπάτησε μερόνυχτα και μετά μίλα γι’ αυτόν”. Όλα είναι θέμα συμπεριφοράς και παιδείας. Όπως είχα διαβάσει στη συνέντευξη μιας συναδέλφου, που της είχε πει η μητέρα “εύχομαι η ζωή σου να είναι τόσο γεμάτη, που να μη χρειαστεί ποτέ να ασχοληθείς με τις ζωές των άλλων”. Ζούμε τη ζωή μας και ασχολούμαστε με τις ζωές των άλλων, έχοντας τελικά ένα σύμπλεγμα ανωτερο-κατωτερότητας όπως το αποκαλώ. Η συμβουλή του μπαμπά μου “έργα, όχι λόγια” είναι επίσης σημαντική για μένα, καθώς αυτό που κάνουμε, αυτό αντιλαμβάνονται οι άλλοι για εμάς. Δεν γίνεται να αρέσουμε σε όλους και δεν πρέπει να μας απασχολεί τι θα πει ο κόσμος. Η αλήθεια μέσα μας, πρέπει να είναι η αλήθεια στη ζωή μας με τους γύρω μας».
Πως φαντάζεται η Ράνια τη Ράνια σε πολλά χρόνια από τώρα; «Θα ήθελα να συνεχίσω να παίζω όσο νιώθω ότι μπορεί να μου δώσει και να της δώσω, χωρίς να με τρώει. Θέλω να είμαι δημιουργική και χρήσιμη στους ανθρώπους που μπορεί να μου ζητηθεί. Η δημιουργία δεν είναι μόνο η δουλειά, αλλά το οτιδήποτε προσφέρει κάτι στους συνανθρώπους μας. Παρόλο που για μια μερίδα ανθρώπων πρέπει να υπάρχει η δυστυχία ώστε να παίρνει τα εύσημα και να δικαιολογήσει τον επίσημο ρόλο της σαν “ιεραπόστολος” και βοηθός των αδυνάτων».
Το όνειρο της Ράνιας είναι να κάνει πράγματα που αγαπάει πολύ. «Δεν είχα ποτέ την επιθυμία των μεγάλων ρόλων, παρόλο που θα ήθελα να αναμετρηθώ με έναν χώρο όπως η Επίδαυρος και η Κλυταιμνήστρα είναι η αγαπημένη μου. Οι όμορφες σχέσεις και συνεργασίες είναι το πραγματικό όνειρο, να περνάω καλά δουλεύοντας σκληρά με ανθρώπους με τους οποίους έχουμε κοινό στόχο και γουστάρουμε πραγματικά αυτό που κάνουμε. Μιλώντας για το τώρα, πραγματικά έχω λατρέψει την συγκεκριμένη δουλειά και την ηρωίδα. Ισως η Μωντ να με βοηθήσει να ενηλικιωθώ και να γίνω ακόμα καλύτερος άνθρωπος. Η καθαρότητα αυτού του χαρακτήρα είναι συγκλονιστική και ίσως είναι η πιο κατάλληλη λέξη για την περιγραφή του».
Κλείνοντας την κουβέντα μας με την Ράνια, μας έδωσε τον τίτλο του άρθρου. Σαν προσωπικό σχόλιο, πέρα από την μοναδική παράσταση την οποία παρακολουθήσαμε θα μπορούσα να πω το εξής. Αν η Μωντ είναι η καλύτερη φίλη της Ράνιας, η ίδια η Ράνια θα μπορούσε να είναι η καλύτερη φίλη κάθε αληθινού και καθαρού ανθρώπου.
Info
Συντελεστές
Κείμενο: Stephen Sachs
Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Λεωνίδας Παπαδόπουλος
Σκηνογραφία – Ενδυματολογία: Όλγα Ντέντα
Σχεδιασμός Φωτισμού: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Video: Στέφανος Κοσμίδης
Ηχητικά Τοπία: Λιάνα Τζερεφού
Βοηθός Σκηνοθέτη: Άννα Θεοδωρίδου
Φωτογραφίες παράστασης: Στέλιος Δανιήλ & Γεωργία Σιέττου
Διανομή: Ράνια Σχίζα- Νίκος Παντελίδης
Πολυχώρος VAULT THEATRE PLUS
Μελενίκου 26, Γκάζι, Βοτανικό
