Κατανοώ κάθε ψήφο.
Δέχομαι την ψήφο από συμφέρον.
Πες, βρε παιδί μου, είμαι στη λίστα Πέτσα, είμαι στους ημέτερους που πήραν 10 δισ. απευθείας αναθέσεις, έβγαλα χοντρά μαύρα αυτά τα τέσσερα χρόνια.
Πες, εγώ κατασκεύασα τις υπερμεγέθεις μάσκες για τους μαθητές, εγώ έφτιαξα τα σκόιλ ελικικού, εγώ ανοικοδομώ τα 1,5 εκατ. καμμένα στρέμματα, εγώ θα πάρω τα σπίτια του κοσμάκη και περιμένω τώρα πάνω από 700.000 οικογένειες σαν κοράκι το αποτέλεσμα της Κυριακής.
Πες, είμαι βιομήχανος, μεγαλοεπιχειρηματίας, τζάκι από τα παλιά ή τα καινούργια.
Πες, ήμουν αποθηκάριος και με έκαναν σταθμάρχη.
Πες, με βάλανε στο δημόσιο και πληρώνομαι χωρίς να πατάω ούτε ώρα.
Πες, είμαι λαμόγιο, απατεωνίσκος, κλεφτοκοτάς, καταφερτζής, παγαπόντης, και το πρότυπό μου είναι ο βασιλιάς όλων αυτών. Να, αυτός θα ήθελα να είμαι.
Να κυβερνάω μια χώρα σαν να είναι οικόπεδό μου.
Να πληρώνω και να βουλώνω στόματα για να μη μιλήσουν.
Να κρυφακούω και να εκβιάζω αυτούς που άκουσα.
Να έχω στο ένα τηλέφωνο τον μεγαλοδημοσιογράφο και στο άλλο τον μεγαλοδικαστή.
Να παίρνω την πετσέτα μου τα καλοκαίρια και να σας γράφω στην ψάθα μου.
Να παίρνω τα ελικόπτερα και το πρωθυπουργικό αεροσκάφος και να πετάω άμα λάχει τώρα ως τη Θεσσαλονίκη γιατί μου μύρισε τσουρέκι.
Να ντιλάρω, να μιζώνω, να κάνω μπίζνα την πολιτική ζωή.
Να χρωστάω και να μην πληρώνω, να αγοράζω και να μη δηλώνω, να τρώω και να ταΐζω βρόμικα ψέματα στο βήμα της Βουλής.
Κι όσες γκάφες κι αν κάνω, όσα αδιανόητα κι αν πω, να φωνάζω «γκαρσόν!» και να έρχονται οι δημοσιογράφοι με τις παρκετέζες να σφουγγαρίζουν τα σπασμένα.
Πες μου, με άλλα λόγια, ότι έχεις ατομικό συμφέρον ή προσωπική ανηθικότητα.
Και θα πω, το καταλαβαίνω.
Ναι. Αυτός ο πρωθυπουργός είναι ο άνθρωπός σου. Και καλά κάνεις και αγωνίζεσαι γι’ αυτόν.
Μη μου λες όμως ότι έχεις στάλα ευαισθησίας.
Μη μου λες ότι έχεις ρανίδα ηθικής.
Μη μου λες ότι έχεις δράμι αξιοπρέπειας.
Κι εδώ ερχόμαστε στην κρίσιμη λέξη: Αξιοπρέπεια.
Εγώ την Κυριακή δεν ανήκω σε καμία ΝΔ, σε κανένα ΣΥΡΙΖΑ, σε κανένα ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, σε κανένα ΚΚΕ.
Δεν ελπίζω τίποτα.
Δε φοβάμαι τίποτα.
Και δεν είμαι και ελεύθερος, όσο ένα Παρακράτος κυβερνάει τη χώρα μου.
Οπότε έχω μόνο ένα πράγμα: Την αξιοπρέπειά μου. Και αυτή θα ρίξω στην κάλπη.
Είναι η περιουσία μου.
Είναι η κληρονομιά μου.
Και, να σας πω και κάτι;
Είναι η υστεροφημία μου.
Γιατί αθανασία δεν είναι να μείνεις γνωστός στους αιώνες των αιώνων. Αθανασία είναι, όταν φύγεις κάποια στιγμή, να σε μνημονεύουν το παιδί σου, οι συγγενείς σου, οι φίλοι σου και να λένε: «Θυμάσαι εκείνη την εποχή που μία σπείρα είχε καταφέρει να λυμαίνεται όλη τη χώρα; Ο Νίκος δεν τους στήριξε. Κι έβγαινε και τους πήγαινε και κόντρα με ρίσκο».
Και δεν είναι ο Νίκος. Είναι η Μαρία, ο Κωστής, η Αθηνά, η Ελένη, ο Θανάσης, η Άννα.
Είμαστε χιλιάδες άνθρωποι που θα πάμε την Κυριακή στην κάλπη για την αξιοπρέπειά μας.
Είμαστε πάρα πολλοί.
Αν είμαστε περισσότεροι ή λιγότεροι από τους άλλους, δεν ξέρω. Θα φανεί.
Αλλά δεν έχει και τόση σημασία στο φινάλε.
Γιατί η αξιοπρέπεια δεν είναι μετρήσιμο μέγεθος.
Είναι βαθιά προσωπικό.
Είναι να μην πεθάνεις μέσα σου ενώ είσαι ζωντανός.
