Τη δική του απάντηση στην κυβέρνηση που αρέσκεται στις στατιστικές και στη γλώσσα των αριθμών έδωσε πριν από μερικές μέρες ο Μιθριδάτης. Το τραγούδι του «Για να μην τα χρωστάω», διάρκειας 12 λεπτών και αποτελούμενο από 260 στίχους, κοντεύει το 1,5 εκατ. views στο YouTube. Εγινε χαμός (και δικαίως) ή «λε χαμ», όπως λέει ο καλλιτέχνης του συγκροτήματος Ημισκούμπρια. Τράνταξε το Μαξίμου από τη σκληρή κριτική, αναστατώθηκε ο Μπαμπινιώτης από τη δεινότητά του στη λεξιπλασία και στα ευφυή λογοπαίγνια, έμειναν άοπλοι οι δημοσιολογούντες αρθρογράφοι των συστημικών ΜΜΕ διαπιστώνοντας ότι ο γνωστός ράπερ έχει βαθιά πολιτική κουλτούρα και μπορεί να παραθέτει δίπλα στην άμεση γλώσσα της νεολαίας τα ονόματα του Πινοσέτ και του Γκράμσι.
Γι’ αυτό και εφάρμοσαν την τακτική του στρίβειν διά του αρραβώνος. Tα «Νέα» π.χ., αφού απαξιώνουν τον ρόλο και την απήχηση της μουσικής, στη συνέχεια νοιάζονται για την ποίηση που δεν την εκπροσωπεί πια ένας Ρίτσος. Στο ίδιο μήκος κύματος και η «Καθημερινή» που θρηνεί για την κατάντια της αριστερής διανόησης. «Καημένη Αριστερά! Εκεί όπου κρεμούσε ο Ρίτσος τ’ άρματα, τώρα ο Μιθριδάτης κρεμάει τα νταούλια». Για τη Δεξιά ωστόσο είναι πρόοδος που πήγε από τον Χατζιδάκι στον Λιγνάδη, που η νεολαία της χειρίζεται με άνεση την ομοιοκαταληξία «και α και ου και δαπνουδουφουκού», ενώ οι οπαδοί της το μόνο πολιτικό τραγούδι που ξέρουν είναι το «Αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας» του Ρουβά.
Σε ανάλογο αποπροσανατολιστικό ύφος και οι υπόλοιποι δημοσιογράφοι, που δεν λένε κουβέντα για την ταμπακιέρα, για την ουσία δηλαδή των στίχων του Μιθριδάτη που καρατομεί στο ικρίωμα της ρίμας του τον σημερινό νεποτισμό. «Αστεία δυναστεία που φλερτάρει επταετία και το Σύνταγμα ένα όνομα απλά σε μια πλατεία». Οπως η ΝΔ αποδόμησε τα ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα, έτσι και ο καλλιτέχνης αποδομεί ένα ένα τα πεπραγμένα της με αλήθειες που πονάνε σαν χτύπημα από αστυνομικό κλομπ.
Βρισκόμαστε ωστόσο σε καλό δρόμο, μιας και δεν κλεινόμαστε ακόμη στο πλυσταριό για να ακούμε το τραγούδι από την Deutsche Welle. Το ότι η Google με διευθύντρια νοτιοανατολικής Ευρώπης την Πέγκυ Αντωνάκου, κολλητή της Μαρέβας, δεν το συμπεριέλαβε στα trends είναι απλώς μια σατανική σύμπτωση, όπως και τα αγορασμένα από τη Σιγκαπούρη likes στις αναρτήσεις του πρωθυπουργού.
Σε αντίθεση με τον Μιθριδάτη, που πιστεύει ότι η τέχνη δεν είναι είδος διακόσμησης αλλά όπλο μάχης, η Μόνικα, που τραγούδησε στο Ζάππειο για την 40ή επέτειο της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΕ, απέδειξε δυο πράγματα: ότι ο καλλιτέχνης πρώτα απ’ όλα χρειάζεται για να είναι κομψός να ντύνεται με ρούχα της Μαρέβας και ότι στη χώρα μας δεν είχαμε ποτέ έξυπνη διπλωματία. Διαφορετικά το υπουργείο Εξωτερικών θα της ανέθετε συναυλίες στα νησιά του Αιγαίου και αυτομάτως θα εξαφανιζόταν κάθε εχθρός που επιβουλεύεται τα σύνορά μας.
Το ιστορικό πρόσωπο Μιθριδάτης, βασιλιάς του Πόντου, είχε συνηθίσει τον οργανισμό του στο δηλητήριο ώστε να αποκτήσει ανοσία. Ο συνονόματός του κατάφερε ακριβώς το αντίθετο. Να μη συνηθίσουμε το δηλητήριο της κυβερνητικής πολιτικής θεωρώντας ότι η μόνη εναλλακτική λύση είναι να παρακολουθούμε το «Survivor».
H Χρύσα Κακατσάκη είναι φιλόλογος ιστορικός Τέχνης
