Προς το τέλος της τοποθέτησής στην κοινή ειδική συνεδρίαση των συναρμόδιων Επιτροπών της Βουλής με θέμα: «Οι αγώνες για τη θεμελίωση των δικαιωμάτων των Γυναικών», η Πρόεδρος της Δημοκρατίας υπογράμμισε στην έξαρση της έμφυλης βίας και της αύξησης των γυναικοκτονιών, έχοντας πρώτα κάνει εκτενή αναφορά στον αγώνα των γυναικών της Ουκρανίας που είτε έμειναν στην πατρίδα τους για να πολεμήσουν έναντι των Ρώσων εισβολέων είτε πήραν τον δρόμο της προσφυγιάς.
Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου έκανε λόγο για έξαρση της έμφυλης βίας, επιμονή των στερεοτύπων και εργασιακές δυσκολίες, οι οποίες προκαλούν διάχυτη και πολύμορφη ανασφάλεια. «Οι γυναικοκτονίες αυξάνονται, ρίχνοντας βαριά σκιά στον κοινωνικό μας βίο» διαπίστωσε, συμπληρώνοντας πως «σε πείσμα όλων αυτών, οι γυναίκες της πατρίδας μας αγωνίζονται καθημερινά για να ανταποκριθούν στους πολλαπλούς τους ρόλους, να ανατρέψουν τις διακρίσεις και τις ανισότητες, να αναπτυχθούν με ελευθερία και αυτονομία».
Κλείνοντας την ομιλία της από το βήμα της Ολομέλειας, επισήμανε πως η Ημέρα της Γυναίκας δεν πρέπει να αποτελεί αφορμή για πανηγυρισμούς ή ευχολόγια, αλλά αιτία συστράτευσης όλων, ανεξαρτήτως φύλου, στις μάχες που δίνονται σήμερα σε πολλαπλά μέτωπα. «Μέτωπα που παραμένουν ανοιχτά, είτε αφορούν τον αγώνα για ζωή, είτε τον αγώνα για ίσα δικαιώματα» κατέληξε.
«Στην καρδιά μας οι γυναίκες της Ουκρανίας»
Αρχικά, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η οποία παρουσιάστηκε ντυμένη στα χρώματα της ουκρανικής σημαίας, τόνισε πως τη μέρα τιμής για τις γυναίκες όλου του κόσμου πρέπει να «έχουμε στην καρδιά και στο μυαλό μας τις γυναίκες της Ουκρανίας». «Εκείνες που έμειναν να πολεμήσουν για την πατρίδα τους, που αντιμετωπίζουν άοπλες τα ρωσικά τανκς, που αφουγκράζονται το βουητό του πολέμου κλεισμένες στα υπόγεια των σπιτιών τους ή στις στοές του μετρό σφίγγοντας στην αγκαλιά τους τα μωρά τους, ή τα φέρνουν στον κόσμο ενώ γύρω τους πέφτουν οι βόμβες. Και, φυσικά, όλες αυτές που πήραν τον δρόμο της προσφυγιάς κρατώντας απ’ το χέρι τα παιδιά τους, υποβαστάζοντας τους γέροντες γονείς τους, περπατώντας χιλιόμετρα για να ξεφύγουν από τον όλεθρο» είπε.
«Τιμή στις γυναίκες από τη γη της Ιωνίας»
Εν συνεχεία, συνέδεσε τις «ξεριζωμένες μητέρες, κόρες, αδελφές» από την Ουκρανία με τις μνήμες που ξυπνούν από την τραγωδία του 1922 λόγω της συμπλήρωσης 100 χρόνων από τη Μικρασιατική καταστροφή προκειμένου να τιμήσει τη μνήμη όσων γυναικών «έφτασαν από τη γη της Ιωνίας στην Ελλάδα, έχοντας χάσει τα πάντα, αλλά κρατώντας μέσα τους ζωντανή την ελπίδα και το κουράγιο για μια καινούργια αρχή».
«Την περασμένη χρονιά, γιορτάζοντας την επέτειο των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821, μνημονεύσαμε όχι μονάχα όσες θαρραλέες γυναίκες συγκράτησε η ιστορία στις δέλτους της, αλλά και τις ανώνυμες, τις αποσιωπημένες, τις πολλές» θύμισε και επέμεινε στην ανάγκη να στρέψουμε το βλέμμα στις γυναίκες της Μικράς Ασίας, οι οποίες προέρχονταν από κάθε κοινωνική τάξη και μορφωτικό επίπεδο, εισάγοντας νέα πρότυπα κοινωνικής συμπεριφοράς και λειτουργώντας ως καταλύτης για την πρόοδο του γυναικείου κινήματος.
