Η κυβέρνηση γονατισμένη από τα σκάνδαλα, εξαντλημένη από την προσπάθεια της να πείσει ότι είναι αθώα, έχει μπει στην ηττοπάθεια. Βλέπει ότι ο χρόνος της έχει φθάσει στην ημερομηνία λήξη της. Τίποτε δεν τη σώζει.
Οι αυθάδειες των κυβερνητικών στελεχών προκειμένου να υπερασπιστούν τα αποδεδειγμένα σκάνδαλα, προκαλούν ακόμα περισσότερη οργή στους πολίτες. Η απολυταρχία του ψέματος του κ. Μητσοτάκη ότι δεν ήξερε τίποτα για τα σκάνδαλα έχει καταρριφθεί, επιπλέον δεν μπορεί να πουλήσει έξοδο από την κρίση.
Τι απομένει τελικά για τη ΝΔ; Το γρηγορότερο να πάει σε εκλογές και να αλλάξει η ηγεσία της. Έτσι και αλλιώς έχει αρχίσει να γίνεται συνείδηση και να ωριμάζει ως σκέψη ακόμη και στους πιο αφοσιωμένους ψηφοφόρους της ΝΔ, ότι γρήγορα η κυβέρνηση θα μείνει όχι μόνο από πολιτικά καύσιμα, αλλά και από ψηφοφόρους, ανεξάρτητα αν οι μετρήσεις των δημοσκοπικών εταιρειών της δίνουν ένα προβάδισμα των 16 μονάδων έναντι του ΠΑΣΟΚ που βρίσκεται στη δεύτερη θέση.
Όλα αυτά όμως σκοντάφτουν στην παχυδερμία του ναρκισσιστικού αμοραλισμού μιας κυβέρνησης η οποία πάσχει από εξουσιοφρένεια και από ένα πείσμα αδιάλυτο στην παραμονή της, ακόμη και αν πολιορκείται από τα πολλά σκάνδαλα της και στην άρνησης της να αντικατασταθεί. Όλο αυτό αποτελεί μια καταπιεστική διαμορφωμένη εξουσία η οποία δεν απευθύνεται μόνο απέναντι στο λαό, αλλά εξ’ αντανακλάσεως επιστρέφει και στα άτομα που την ασκούν, κάνοντας τους έτσι εξουσιαστικά ζόμπι.
Η εξουσία φτάνει στο σημείο να κάνει εκείνους που την ασκούν να δέχονται ακόμη και απλήρωτα μεροκάματα και υπερωρίες και όλο αυτό γιατί οι άνθρωποι της εξουσίας λειτουργούν ως αλκοολικοί. Γίνονται δηλαδή αλκοολικοί της εξουσίας. Βγάζουν μια επιθετική μονομανία που μπορεί να τους καταστρέψει χωρίς οι ίδιοι να το καταλαβαίνουν. Αυτό είναι το μέγεθος του μαρτυρίου της εξουσίας, να λιώνεις από τη δύναμη που εκείνη σου ασκεί τόσο όταν είσαι εξουσιαζόμενος, όσο και όταν είσαι εξουσιαστής, γιατί η εξουσία θριαμβεύει μέσω ενός δούλου αλλά και μέσω ενός αφέντη, δεδομένου ότι και οι δύο γίνονται αθύρματα της εξουσίας
Τώρα η πονηριά της κυβέρνησης που θέλει να μεταβιβάσει ευθύνες την κάνει να κατευθύνεται στη λογική μιας εξεταστικής για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ ώστε να χρεώσει συνυπευθυνότητες και σε άλλες κυβερνήσεις από το παρελθόν, (ελπίζουμε πως δεν θα φτάσει έως την εποχή του Καποδίστρια γιατί τότε δεν λαμβάναμε ευρωπαϊκές επιδοτήσεις). Όλο αυτό αποτελεί δείγμα υπερχειλισμένης εξουσιομανίας (του θρόνου που έχει γίνει ένα με το σώμα) που θέλει να καταλογίζει λογοδοσίες ακόμη και τους ίσκιους.
Οι πολιτικοί της ΝΔ, έχουν βαθιά ενσταλάξει στη συνείδηση τους ότι η εξουσία πάνω από όλα είναι «δυνάμει ουσία». Δηλαδή δύναμη και μηχανισμός κατακύρωσης. Σαφώς όμως δεν είχαν και εξακολουθούν να μην έχουν κατανοήσει ότι παράλληλα αποτελεί και τη μαύρη τρύπα που ρουφάει ακόμη και εκείνους που την υπηρετούν. Τα σκάνδαλα που ζούμε και τα συζητάμε, αποτελούν επιβεβλημένη ασθένεια της κατάχρησης εξουσίας που άσκησε η κυβέρνηση της ΝΔ.
Ο κ. Μητσοτάκη από τα φιλικά του έντυπα είχε χαρακτηριστεί ως Μωυσής. Όσοι βέβαια χαρακτήρισαν τον κ. Μητσοτάκη ως Μωυσή είχαν ξεχάσει ότι ο Μωυσής ήταν εγκαλούμενος/καλούμενος (interppelé/appelé), δηλαδή όφειλε να λογοδοτεί, ενώ ο κ. Μητσοτάκης ήταν απαλλασσόμενος οποιασδήποτε λογοδοσίας. Ο πρωθυπουργός αποτελούσε και αποτελεί ένα υπερ-υποκείμενο του φαντασιακού της εξουσίας που πάει πέρα και πάνω από στάθμες.
Το αποτέλεσμα όμως ήταν να βυθίσει τον τόπο στα ποικιλώνυμα σκάνδαλα και σε πλέγματα εξουσιών τα οποία με χαμαιλεοντική ευελιξία στην κυριολεξία τον λεηλάτησαν. Το «αμπαντονάτο» και φιλέρημο πόπολο κατάλαβε ότι είχε παγιδευτεί για άλλη μια φορά από έναν υπερ-συγκεντρωτισμό μονοπωλιακών συμφερόντων και από μια κεντρική εξουσία η οποία έδειχνε ένα επιθετικό μηδενισμό απέναντι σε ό,τι δεν προσκυνούσε τις πρωθυπουργικές επιλογές. Με τη δεύτερη εκλογική νίκη της ΝΔ και τις υστερίες χαράς από το εξουσιαστικό κυβερνητικό ιερατείο, φάνηκε και η overdose εξουσία της κυβέρνησης που σκοτώνει.
Επιπλέον ο κ. Μητσοτάκης είχε και εξακολουθεί να έχει φτιάξει ένα κλειστό σύστημα (πλειοψηφία στη Βουλή, δικαιοσύνη, ΜΜΕ) εδώ και 6 χρόνια που τον προστατεύει από τις κυβερνητικές κακοδιαχειρίσεις και τις πολιτικές καταχρήσεις με απίστευτο φλογώδες πάθος. Όμως η πολιτική λειτουργεί στο περιθώριο μιας γλυκιάς συνενοχής με την ανατροπή της, είναι κάτι που οι πολιτικοί το προσπερνούν βιαστικά και αυτό γιατί είναι κοντόθωροι. Ο κ. Μητσοτάκης στο vertigo της αυτοκρατορικής απονενοημένης αυθαιρεσίας του, παρα-πίστεψε στις προστατευτικές δυνάμεις που τον διαφύλατταν χωρίς να υπολογίσει το πεπρωμένο της πολιτικής που είναι το απροσδόκητο και έτσι βρέθηκε από το θρίαμβο της εξουσίας στην καλπάζουσα αποτυχία.
Ο Απόστολος Αποστόλου είναι Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας
Διαβάστε επίσης:
Ο αυτοκτονικός κύκλος της Αριστεράς
Μια χώρα σε κρίση, ένας πρωθυπουργός που «δεν γνωρίζει τίποτα»…
«Παρών»: Η νέα μόδα του πολιτικού μινιμαλισμού
Στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα
