Ο Νίκος Ράπτης είναι συμπρόεδρος του κόμματος Κόσμος – Πράσινη Συμφωνία και περιφερειακός σύμβουλος Θεσσαλίας
Πριν από εκατό χρόνια γεννήθηκε ο Φραντς Φανόν, ο κήρυκας της αποαποικιοποίησης. Το βιβλίο του «Της Γης οι κολασμένοι» συνεχίζει να είναι το μανιφέστο της απελευθέρωσης του «Τρίτου Κόσμου». O Φανόν ήταν μιγάς από τις υπόδουλες Γαλλικές Αντίλλες. Πολέμησε τον ναζισμό με τους Γάλλους και τους Γάλλους με το αλγερινό Απελευθερωτικό Μέτωπο. Οντας ψυχίατρος, κατανόησε ότι η αποικιοκρατία είναι πολύ περισσότερο από οικονομική εκμετάλλευση. Πρόκειται για συστημική ψυχοπαθολογία, που καταστρέφει εξίσου άποικους και ντόπιους.
Για τον Φανόν είναι αδύνατο να ξεχωρίσεις τη Δύση από την αποικιοκρατία. Συχνά, οι δυτικοί αυτοπαρουσιάζονται σαν η «σωστή πλευρά της Ιστορίας». Είναι φορείς ανώτερου πολιτισμού και αιώνιων αξιών, στις οποίες οι «σκουρόχρωμες φυλές» μόνο να ελπίζουν μπορούν ότι κάποτε θα φτάσουν. Αυτή η αποικιοκρατική νοοτροπία είναι που κάνει σήμερα μπορετή τη γενοκτονία των Παλαιστινίων κι εγείρει παντού τα τείχη που μετατρέπουν την ΕΕ και τις ΗΠΑ σε απόρθητο κάστρο για τους «απέξω» και σε στρατώνα για τους «από μέσα».
Από την εξίσωση που παρουσιάζουν σαν ιστορία τους οι δυτικοί ξεχνάνε τη μεταβλητή της αποικιοκρατίας. Μόλις το διορθώσετε αυτό, τα πρόσημα αλλάζουν: ο ανθρωπισμός της Δύσης μετατρέπεται σε τυραννία. Η δημοκρατία γίνεται ολιγαρχία. Η καταναλωτική κοινωνία εμφανίζεται έξαφνα σαν η συστημική λεηλασία των πιο φτωχών. Η Δύση καμώνεται ότι η αποικιοκρατία δεν είναι παρά ένα «επεισόδιο» της Ιστορίας της. Η αλήθεια είναι πως από αυτό ακριβώς το λίκνο προέρχεται περισσότερο από κάθε τι άλλο.
Οι Ελληνες γλιτώσαμε σε μεγάλο βαθμό από το αποικιοκρατικό άγος επειδή ήμασταν για πολλούς αιώνες υπόδουλοι σε διάφορες αυτοκρατορίες. Καθώς όμως εντασσόμαστε όλο και πιο οργανικά στη Δύση (στο μπλοκ ΕΕ – ΝΑΤΟ), προσαρμοζόμαστε στα ήθη του τέρατος: Πνίγουμε άοπλους, ακόμη και γυναικόπαιδα, ονοματίζοντάς τους «υβριδικούς εισβολείς». Δεχόμαστε ότι όσοι ενοχλούν τα αφεντικά μας είναι «τρομοκράτες» και «στρατηγική απειλή». Φτάσαμε στο σημείο να αποδεχόμαστε το «κλείδωμα» της υπεροπλίας της Τουρκίας στο Αιγαίο προκειμένου να συμπολεμήσουμε με την Αγκυρα με όποιον μας πούνε τα αφεντικά
Το αξίωμα κάθε εθνικής πολιτικής είναι να μη βρεθείς επ’ ουδενί με τους χαμένους σε παγκόσμιο πόλεμο μας. Από αρχαίος πολιτισμός, μετατρεπόμαστε σε ορκ ενός κόσμου που πεθαίνει.
Γιατί, βλέπετε, δεν υπήρχε χειρότερη στιγμή να γίνουμε «προκεχωρημένο φυλάκιο» και «αυτονόητος σύμμαχος» της Δύσης. Το καύσιμο που κινεί τη Δύση εδώ και αιώνες ήταν η λεηλασία των αποικιών αρχικά και στη συνέχεια το ξεζούμισμα της εργατικής τους δύναμης. Υστερα από πέντε αιώνες, αυτό το έργο κατεβάζει ρολά. Ο παγκόσμιος νότος απαιτεί να πρωταγωνιστήσει, όπως το μπορεί και το δικαιούται. Η υπεροχή του στη δημογραφία και την οικονομία μόνο προς τα πάνω μπορεί να πάει. Στη Δύση απέμειναν μόνο τα όπλα και ετοιμάζεται να παίξει το τελευταίο της χαρτί. Θα έπρεπε να έχει διδαχθεί από το Βιετνάμ, το Ιράκ, το Αφγανιστάν κ.λπ. ότι η υπεροπλία από μόνη της δεν κερδίζει πολέμους. Κάποια στιγμή πρέπει να κατέβεις στο έδαφος.
Το αξίωμα κάθε εθνικής πολιτικής είναι να μη βρεθείς επ’ ουδενί με τους χαμένους σε παγκόσμιο πόλεμο! Ε, αν αυτό σημαίνει πως θα βρεθούμε με εκείνους που θα αποτινάξουν επιτέλους τον ζυγό της αποικιοκρατίας και θα χειραφετήσουν την ανθρωπότητα, τόσο το καλύτερο!
