Δεν ξέρω πόσοι απ’ τους νεότερους γνώριζαν τη Σούλη Σαμπάχ, την ηθοποιό με το παράξενο ανατολίτικο όνομα που μεσουράνησε στον ελληνικό κινηματογράφο του 1950 και του ’60 και που παρέμεινε εν ενεργεία μέχρι και σε πολύ ώριμη ηλικία. Σήμερα η Σαμπάχ έφυγε από τη ζωή ύστερα από τουλάχιστον μία δεκαετία ταλαιπωρίας και κατ’ οίκον νοσηλείας.
Το πραγματικό της όνομα ήταν Αναστασία Χριστοδούλου, κόρη ενός Κύπριου και μιας Χιώτισσας, γεννημένη στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Λόγω της γενέτειρας της, πήρε το όνομα, με το οποίο έγινε γνωστή και που σε μετάφραση από τα αραβικά σήμαινε «φως της Ανατολής».
Την πρωτοείδαμε στο σινεμά στην περίφημη κομεντί του Αλέκου Σακελλάριου «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο» το 1955. Από κει και πέρα, συμμετείχε σε πολλές ταινίες της χρυσής εποχής του Φίνου μαζί με σημαντικούς πρωταγωνιστές: «Η καφετζού» (1956) με τη Γεωργία Βασιλειάδου, «Δελησταύρου και υιός» (1957) με τον Βασίλη Λογοθετίδη, «Διακοπές στην Αίγινα» (1958) με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, «Ο λουστράκος» (1962) με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, «Η βίλα των οργίων» (1964) με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, «Θα σε κάνω βασίλισσα» (1964) με τον Θανάση Βέγγο κ.α.
Με τον Βασίλη Λογοθετίδη είχε στενές φιλικές σχέσεις, αφού εκτός του ότι έπαιζε για χρόνια στον θίασο του, ο κορυφαίος ηθοποιός ήταν ο κουμπάρος στον γάμο της με τον Δημήτρη Νικολαΐδη. Πολύ της είχε κοστίσει της Σαμπάχ ο θάνατος του συζύγου και συναδέλφου της, το 1993, αφού ήταν μαζί για σχεδόν τέσσερις δεκαετίες. Παρόλα αυτά, ούσα αισιόδοξη και δραστήρια, συνέχισε να παίζει σε ταινίες προορισμένες για τα βίντεο κλαμπ, αλλά και στην τηλεόραση. Ενδεικτικοί τίτλοι σειρών που εμφανίστηκε: «Κλείσε τα μάτια» (MEGA, 2002-2004), «Βελούδο από μετάξι» (ALPHA, 2004 – 2005), «Ήρθε κι έδεσε» (MEGA, 2007). Είχε παίξει μέχρι και στο πρώτο επεισόδιο της σειράς «Safe Sex TV Stories» (MEGA, 2007), ενώ η τελευταία της εμφάνιση στην τηλεόραση πραγματοποιήθηκε ένα χρόνο αργότερα στο πρώτο επεισόδιο της σειράς «Ιατρικό απόρρητο» (ΑΝΤ1, 2008).
Η Σούλη Σαμπάχ είχε και σημαντική παρουσία στη δισκογραφία κυρίως τη δεκαετία του 1960 ηχογραφώντας τραγούδια στα κυπριακά του Κύπριου συνθέτη Αχιλλέα Λυμπουρίδη και όχι μόνο, εφόσον από το 1956 είχε ερμηνεύσει και τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι. Στενή η σχέση της με τη μουσική με αποκορύφωμα τη μπουάτ «Πεπίτο» που άνοιξαν με τον Νικολαΐδη το 1965 στην πλατεία Αμερικής. Πολλοί μεγάλοι τραγουδιστές του νέου κύματος πέρασαν ως πρωτοεμφανιζόμενοι από τη συγκεκριμένη μπουάτ.
Η Σαμπάχ ζούσε μέχρι το τέλος στο σπίτι της Πανόρμου, που ήταν το πατρικό του Νικολαΐδη. Δεν είχαν παιδιά και ζούσε μόνη της με τη φροντίδα των ανιψιών της.
Το 2014 είχα την τύχη να έχω μια συνομιλία μαζί της. Δυστυχώς η κατάσταση της υγείας της δεν επέτρεψε να συναντηθούμε από κοντά, ευτυχώς όμως δέχτηκε τότε να κάνουμε μία συνέντευξη από τηλεφώνου. Κι όταν με ρώτησε αν θα δημοσιευόταν κάπου, της απάντησα πως θα εξαρτηθεί από το περιεχόμενο της κουβέντας μας.
Εκείνη τη συνομιλία ανασύρω τη στιγμή αυτή από το αρχείο μου για να τη διαβάσετε στο «Docville» με το «Documento» της ερχόμενης Κυριακής.
Στη μνήμη της Σούλης Σαμπάχ που θα τη βλέπουμε κι αυτή πλέον σαν ασπρόμαυρο λεβέντικο αερικό στις ταινίες του παλιού λαϊκού κινηματογράφου.
