Ακούσαμε το σάουντρακ από τη θεατρική «Μητέρα του σκύλου» του Σταμάτη Κραουνάκη που μόλις κυκλοφόρησε.
Σχεδόν είκοσι λεπτά διαρκεί συνολικά το καινούργιο θεατρικό σάουντρακ του Σταμάτη Κραουνάκη από μια παράσταση που ξεχώρισε την προηγούμενη θεατρική σεζόν, τη «Μητέρα του σκύλου», το έργο του Παύλου Μάτεσι, που ανέβηκε στο Ακροπόλ με τη σκηνοθεσία του Κώστα Γάκη και την ερμηνεία της Υρώς Μανέ στον ρόλο της Ραραούς, ενώ αυτό τον καιρό βγαίνει σε καλοκαιρινή περιοδεία. Ακούγοντας τα οκτώ τραγούδια και το ένα οργανικό θέμα που έφτιαξε ο Κραουνάκης, έχεις την αίσθηση πως καλύτερη επιλογή συνθέτη δεν θα μπορούσε να έχει η συγκεκριμένη παράσταση.
Με εφαλτήριο το λαϊκό τραγούδι και με αυτήν τη σπάνια αίσθηση εξωστρέφειας που τον χαρακτηρίζει, ο Κραουνάκης αφηγείται την ιστορία της νεότερης Ελλάδας ακολουθώντας κατά πόδας αρχικά το όραμα του συγγραφέα Μάτεσι και στη συνέχεια αυτό του σκηνοθέτη Γάκη. Ο ίδιος αποδίδει όλα τα τραγούδια με τους δικούς του στίχους, σαφώς εμπνευσμένους από το περιεχόμενο του έργου, μα και τόσο αυτόνομους ταυτόχρονα.
Υπάρχουν κομμάτια σαν το «Ανάποδα γεννήθηκα» (φόρος τιμής στη «Φραγκοσυριανή» του Μάρκου από μουσική άποψη), τα «Σκαμνάκια στην πλατεία», που ενώνουν ένα κλίμα αλά Ζαμπέτα με το βυζαντινό μέλος, το απερίγραπτο «Duble duble», το ραπαριστό «Δώσε δώσε», καθώς και το ομότιτλο «Η μητέρα του σκύλου», που η εισαγωγή του ακούγεται ως φόρος τιμής αυτήν τη φορά στη «Συννεφιασμένη Κυριακή» του Τσιτσάνη.
«Μάνα Ελλάδα/ σκύλου μητέρα/ άδειο μου σπίτι κι ορφανό» τραγουδά ο συνθέτης στο εξόδιο κομμάτι λίγο προτού το έργο κλείσει με τους φοβερούς στίχους «Χρόνια υπόδουλοι στο American το dream».
Εν κατακλείδι ο Κραουνάκης, στο περιθώριο της πλούσιας δισκογραφίας του με τραγούδια κοσμαγάπητα, συνεχίζει την παράδοση των δασκάλων του στο θέατρο, του Μίκη Θεοδωράκη και του Χρήστου Λεοντή περισσότερο, φέρνοντάς μας στον νου κάτι πολύ πετυχημένο που είχε πει παλιότερα για την περίπτωσή του η ηθοποιός Κάτια Δανδουλάκη: «Η μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη για το θέατρο δεν βασίζεται μόνο στη σύνθεση, αλλά και στην ίδια την ερμηνεία». Ε, λοιπόν, έτσι όπως ακούς τώρα τα τραγούδια να ρέουν, κατανοείς ότι πράγματι η ερμηνεία από τον ίδιο είναι κι αυτή μέρος της μοναδικότητας του θεατρογενούς ύφους του.
Διαβάστε επίσης:
20+10 συναυλίες για το καλοκαίρι
Οι δράκοι της Αριάν Μνουσκίν άναψαν φωτιές