Αν κάποιος θέλει να ψάξει το µυστικό της επιτυχίας του ΛΕΞ δεν έχει παρά να µελετήσει το βίντεο που συνοδεύει τον τελευταίο του δίσκο. Οι κούκλες από την παιδική σειρά «Φρουτοπία» των 80s δεν είναι µια νοσταλγική αναπόληση της παιδικής αθωότητας, αλλά µια προφητεία πως όσοι γεννήθηκαν εκείνη τη δεκαετία και µετά δεν βρέθηκαν στον θαυµαστό καινούργιο κόσµο που υποσχόταν η ευηµερία της εποχής. «Οσοι µείναµε στη χώρα αυτή µετά το ’09 / Μεγαλώσαµε και γίναµε η χειρότερη γενιά». Χειρότερη σε επίπεδο ζωής γιατί πίστεψε ότι θα ξεφύγει από τα µικροαστικά σαλονάκια των γονιών της, αλλά µένει ακόµη µαζί τους, αφού ο απογαλακτισµός κοστίζει 600 ευρώ στο νοικιασµένο δυάρι.
Οσοι θα τον ακούσουν στον ασφυκτικά γεµάτο χώρο του ΟΑΚΑ, όπως φαίνεται από την προπώληση-ρεκόρ των εισιτηρίων, θέλουν να απαγκιάσουν στα τραγούδια του δίνοντάς του συνάµα την εξουσιοδότηση να µιλήσει για τα δικά τους αδιέξοδα. Τη µακροχρόνια οικονοµική κρίση, τη µοναξιά της ψηφιακής εποχής που δεν αναπληρώνεται από τις φωτεινές smart οθόνες. ∆εν έζησαν καµία επανάσταση, όπως τα µαρούλια και τα κρεµµύδια που εξεγείρονται, εξαφανίζουν τον αυταρχικό µανάβη και αναλαµβάνουν την εξουσία. Κάποια παρορµητικά ξεσπάσµατα στη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, κάποιες πορείες για τους συνοµηλίκους τους που χάθηκαν στα Τέµπη ξέροντας ότι «Μεταξύ µας δεν νικιέται η αλήθεια».
Η πλευρά του χιπ χοπ που εκπροσωπεί ο ΛΕΞ είναι το µοίρασµα της µιζέριας, οι µπίρες από το περίπτερο, οι ντελιβεράδες που παραδίνουν την πίτσα σε ένα διαµέρισµα bnb µε θέα την Ακρόπολη. Η γενιά των θρυµµατισµένων οραµάτων γυρνάει την πλάτη στα κούφια λόγια των πολιτικών, πάει για µπάνιο την ηµέρα των εκλογών γιατί «δεν βλέπω χρώµατα, έχω αχρωµατοψία». Ο όρος απολιτίκ που της αποδόθηκε είναι πλασµατικός και επιβεβληµένος από τα παλιά και σκουριασµένα ερµηνευτικά εργαλεία που τα καταχωρούν όλα σε κουτιά και σε ταµπέλες. Γιατί είναι βαθιά πολιτική πράξη η άρνησή τους να δουλεύουν στον τουρισµό σε συνθήκες γαλέρας και να στοιβάζονται σαν ζώα στις γκαρσονιέρες. Oπως η Ν∆ αποδόµησε τα ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώµατα, έτσι και ο ΛΕΞ αποδοµεί ένα ένα τα πεπραγµένα της µε αλήθειες που πονάνε, σαν χτύπηµα από αστυνοµικό κλοµπ.
Σε ένα πράγµα έχει δίκιο η Λένα Πλάτωνος: ότι εκφράζει τη λούµπεν διαµαρτυρία. Το λούµπεν όχι όµως υποτιµητικά, αλλά µε έναν ταξικό διαχωρισµό. Η µουσική δεν είναι πάντοτε διακοσµητικό σεµεδάκι και η ποίηση µπορεί να κυκλοφορεί και στους δρόµους, να ξεπαγιάζει τους χειµώνες και να ψήνεται στην άσφαλτο τα καλοκαίρια. Η εποχή δεν σηκώνει εξωραϊσµούς αλλά ωµό ρεαλισµό. Η οµοιοκαταληξία µπορεί να είναι διαφορετική από το «µε α και ου και δαπνουδουφουκού».
«Ζούµε τον έρωτα σε νοικιασµένα σπίτια
που ’χουν κοµµένα ρεύµατα κι απλήρωτα ενοίκια
µικρά δωµάτια και όνειρα τεράστια».
Στα τέλη του Ιούνη µπορεί στους χώρους του ΟΑΚΑ να δούµε καπνογόνα αντί για οδοφράγµατα. Οχι ελικόπτερα και τούρτες µε την Καλοµοίρα, όπως στις συναυλίες του Σαββόπουλου, που κάποτε έλεγε ότι στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει. Μπορεί το όνοµα του Λεξ να ακούγεται σαν φάρµακο, όπως Panadol, Mesulid και Depon, αλλά να µη γιατρεύει. Σίγουρα πάντως είναι ένα placebo καλύτερο από το «Survivor».
Διαβάστε επίσης
Κώστας Γενηδούνιας στο Documento: Δέχτηκα συστάσεις να μη μιλήσω με τον Βαξεβάνη
Εργαζόμενοι ΣΤΑΣΥ για απόλυση Γενηδούνια: «Άδικη και ξεκάθαρα στοχευμένη – Δεν θα μείνει αναπάντητη»
Κοκοτσάκης για τα βίντεο: Η ΕΛΑΣ δεν απαντά σε τεκμηριωμένες τεχνικές εκθέσεις αλλά σε δημοσιεύματα
Περιστέρι: Λήστεψε δύο πρακτορεία τυχερών παιχνιδιών μέσα σε 25 λεπτά – Απέσπασε 2200 ευρώ
Τραμπ: Ανακοινώνει 100% δασμούς στις ταινίες που παράγονται στο εξωτερικό
