Οι κινηματογραφικές επανεκδόσεις του καλοκαιριού είναι ο βασικότερος λόγος για να σπεύσουμε στο θερινό σινεμά της γειτονιάς.
Παραδοσιακά οι θερινοί κινηματογράφοι γεμίζουν από κόσμο. Δεν είναι μόνο η πεποίθηση-προσμονή του θεατή ότι θα απολαύσει μια καλή ταινία αλλά κι ο συνδυασμός του τερπνόν μετά του ωφελίμου, καθώς η παρακολούθηση μιας ταινίας σε θερινό «κουμπώνει» μια χαρά με τις υπόλοιπες απολαύσεις της νυχτερινής εξόδου. Και σε μια εποχή μάλιστα που έχει ταυτιστεί απόλυτα με το «αγιόκλημα και το γιασεμί».
Το καλοκαίρι λοιπόν ξεκινά, τα περισσότερα θερινά έχουν ανοίξει και οι προγραμματιστές των γραφείων διανομής ετοιμάζονται να μας προσφέρουν γερές φέτες σινεμά με γεύση φαντασίας. Οι πρώτοι που ανοίγουν τον χορό είναι οι αναμενόμενοι Ντέιβιντ Λιντς και Ζαν-Πιερ Μελβίλ με τα σημαντικότερα ίσως έργα της καριέρας τους. Ο πρόσφατα αποθανών Αμερικανός σκηνοθέτης με το τελευταίο χρονικά αριστούργημά του –και για κάποιους την κορυφαία μέχρι στιγμής ταινία του 21ου αιώνα– το υπνωτιστικό «Οδός Μαλχόλαντ» και ο δεύτερος με το αξεπέραστο φιλμ νουάρ «Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο» και πρωταγωνιστή τον Αλέν Ντελόν. Η «Ντροπή» που ακολουθεί είναι από τις λιγότερο γνωστές ταινίες του Ινγκμαρ Μπέργκμαν. Γυρίστηκε το 1968 κι έχει πρωταγωνιστές τη Λιβ Ούλμαν και τον Μαξ Φον Σίντοφ. Οι σπουδαίοι ηθοποιοί υποδύονται το ζευγάρι των μουσικών που επιδιώκει να μείνει μακριά από τον πόλεμο ζώντας σε ένα απομακρυσμένο νησί. Η «Ντροπή», από τις ελάχιστες πολιτικές ταινίες του Μπέργκμαν, αποτελεί μια σπουδή της ανθρώπινης συμπεριφοράς σε περίοδο πολέμου και είναι η πρώτη από μια σειρά ταινιών του Σουηδού που θα βγουν φέτος στα θερινά σινεμά. Ακολουθούν άλλα τέσσερα φιλμ (από τα λιγότερο παιγμένα στην Ελλάδα) του μέγιστου δραματουργού: η «Νύχτα των σαλτιμπάγκων», η «Ωρα του λύκου», το «Χειμωνιάτικο φως» και η «Απιστία» που βασίζεται σε σενάριο του Μπέργκμαν αλλά έχει σκηνοθετηθεί από τη Λιβ Ούλμαν.
Μυστηριώδεις φόνοι
Στις 5 Ιουνίου βγαίνει το κλειστοφοβικό θρίλερ του Ρενέ Κλερ «Και μετά δεν έμεινε κανένας» παραγωγής 1945, που αφορά τους μυστηριώδεις φόνους που γίνονται σε βίλα απομονωμένου νησιού και είναι βασισμένο σε μυθιστόρημα της Αγκαθα Κρίστι. Αν κάτι σας λέει το φιλμ είναι επειδή το ξέρετε ως «Δέκα μικροί νέγροι», τίτλος που προφανώς το υπεύθυνο γραφείο διανομής δυσκολεύτηκε να αποδεχτεί. Θερινό χωρίς Χίτσκοκ είναι όμως σαν παγωτό χωρίς σιρόπι και σαντιγί. Ο Βρετανός δημιουργός θα προσφέρει και φέτος το κατασκοπικό θρίλερ με την περίφημη μουσική επένδυση «Que sera, sera» (ερμηνευμένο από την Ντόρις Ντέι) «Ο ανθρωπος που γνώριζε πολλά» του 1956 αλλά και το επετειακό ψυχαναλυτικό θρίλερ «Νύχτα αγωνίας» (Spellbound, 1945) με πρωταγωνιστικό δίδυμο τους Γκρέγκορι Πεκ και Ινγκριντ Μπέργκμαν.
Από τη Γαλλία με αγάπη
Τη σκυτάλη παίρνει ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ με δύο φιλμ. Tο προσωπικό του βίωμα από τη σχέση του με την Αννα Καρίνα «Ζούσε τη ζωή της» που παρουσιάζει δώδεκα ιστορίες από τη ζωή μιας Παριζιάνας και το φουτουριστικό «Alphaville» (1965). Ακολουθεί η Ανιές Βαρντά με το αγέραστο και άκρως επίκαιρο «Δίχως στέγη, δίχως νόμο» όπου το πτώμα μιας γυναίκας βρίσκεται πεταμένο στον δρόμο, αλλά και ο αγαπημένος μας Φρανσουά Τριφό με το αξεπέραστο ερωτικό τρίο του «Ζιλ και Τζιμ» («Jules and Jim», 1962). Ακόμη μερικά κλασικά γαλλικά φιλμ που θα απολαύσουμε τις επόμενες εβδομάδες είναι το «Γυμνοί στον ήλιο» του Ρενέ Κλεμέν (πρώτη κινηματογραφική διασκευή του μυθιστορήματος της Πατρίσια Χάισμιθ «Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ» με την υποβλητική μουσική του Νίνο Ρότα και τον Αλέν Ντελόν στον ρόλο που τον έκανε διάσημο), το πολιτικό θρίλερ «Ο θάνατος ενός διεφθαρμένου» του Ζoρζ Λοτνέρ και πάλι με τον Αλέν Ντελόν, όπου ένα σημαντικό πρόσωπο της πολιτικής σκηνής της Γαλλίας βρίσκεται δολοφονημένο, και το κλασικό αριστούργημα του Μαρσέλ Καρνέ «Τα παιδιά του παραδείσου».
Το κλασικό Χόλιγουντ εκπροσωπείται με άλλες τέσσερις ταινίες: αρχικά θα δούμε την επετειακή επανέκδοση του αριστουργήματος του Νίκολας Ρέι «Επαναστάτης χωρίς αιτία» («Rebel without a cause», 1955) με τον Τζέιμς Ντιν, ενώ η Οντρεϊ Χέπμπορν και ο Πίτερ Ο’ Τουλ αποτελούν ένα ακαταμάχητο ζευγάρι στη ρομαντική κομεντί «Πώς να κλέψετε ένα εκατομμύριο δολάρια» («How to steal a million», 1966). Η ταινία πάντως που αναμένεται να συγκεντρώσει πολύ κόσμο για να δει τη Σοφία Λόρεν να τραγουδά σε σπαστά ελληνικά «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη» είναι το «Παιδί και το δελφίνι» («Boy on a dolphin») του Γιαν Νεγκουλέσκου, την πρώτη μεγάλη παραγωγή που γυρίστηκε ποτέ στην Ελλάδα (1957), με τη Σοφία Λόρεν στον ρόλο μιας Yδραίας σφουγγαρούς ονόματι Φαίδρα που ανακαλύπτει στον βυθό ένα αρχαίο άγαλμα που απεικονίζει ένα παιδί πάνω σε ένα δελφίνι. Στα παραπάνω προσθέστε και την προβολή της «Καζαμπλάνκα» του Μάικλ Κέρτιζ με τις διάσημες σε όλους τους σινεφίλ ατάκες μεταξύ Ινγκριντ Μπέργκμαν και Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ.
Φελίνι και Αλμοδόβαρ
Μεταξύ των σινεφίλ επιλογών ξεχωρίζουν το αγέραστο «8½» του Φεντερίκο Φελίνι, το αντιπολεμικό «Αυτοί που έμειναν ζωντανοί» («Paisan») του Ρομπέρτο Ροσελίνι, το ανυπέρβλητο εικαστικό και σαιξπηρικό δράμα «Ραν» του Ακίρα Κουροσάβα, το βραβευμένο με Χρυσό Φοίνικα «Η γεύση του κερασιού» του Αμπάς Κιαροστάμι, το «Τόσο μακριά, τόσο κοντά» του Βιμ Βέντερς που συνεχίζει στο ενιαίο πλέον Βερολίνο την ιστορία των εξανθρωπισμένων αγγέλων που πρωτογνωρίσαμε στα «Φτερά του έρωτα» και το «Σιμόν της ερήμου» («Simon del desierto») του Λουίς Μπουνιουέλ, στο οποίο ένας βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος που ζει στον 4ο αιώνα μ.Χ. θέλει να είναι πιο κοντά στον Θεό, γι’ αυτό και σκαρφαλώνει σε μια κολόνα αλλά ο διάβολος έχει για εκείνον άλλα σχέδια. Ακόμη δύο ταινίες του Μπουνιουέλ που θα δούμε φέτος είναι τα πιο γνωστά σε σχέση με το προηγούμενο φιλμ «Ο εξολοθρευτής άγγελος» και «Βιριδιάνα».
Αλλος ένας αγαπημένος στους Ελληνες σινεφίλ σκηνοθέτης είναι ο Πέδρο Αλμοδόβαρ. Αφού πέρυσι έγινε το αδιαχώρητο στις προβολές του «Ολα για τη μητέρα μου», φέτος καλούνται να μετρήσουν τις αντοχές τους ακόμη τρία φιλμ του τρομερού Ισπανού. Οι δημοφιλείς «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης», το εξωφρενικό «Η Πέπι, η Λούσι, η Μπομ και τα άλλα κορίτσια» (η πρώτη ταινία του Αλμοδόβαρ) αλλά και το «Ματαντόρ» που έκανε φίρμα εν μια νυκτί τον Αντόνιο Μπαντέρας περιμένουν πώς και πώς τους φαν του Μαδριλένου σκηνοθέτη.
Οσον αφορά τα φιλμ που προσωπικά θα κάνουμε τα πάντα για να τα ξαναδούμε, στην προσωπική μας ατζέντα σημειώνουμε οπωσδήποτε τρεις επιλογές: η «Αποστροφή» (Repulsion) του Ρομάν Πολάνσκι δεν είναι μόνο ένα από τα κορυφαία ψυχολογικά θρίλερ όλων των εποχών αλλά και η απόδειξη ότι η Κατρίν Ντενέβ (ίσως στην καλύτερη ερμηνεία της) είναι μια τολμηρή ηθοποιός που δεν δίστασε να βουτήξει βαθιά στον παραισθησιογόνο εφιάλτη του Πολάνσκι. Στα «Παράξενα παιχνίδια» ο Μίχαελ Χάνεκε αποδεικνύει ότι η γέννηση της βίας μπορεί να βρίσκεται πιο κοντά από ό,τι πιστεύουμε ή και να κρύβεται ακόμη και στα πιο ειδυλλιακά μέρη, ενώ η «Ωραία καβγατζού» του Ζακ Ριβέτ παρουσιάζει σπαρακτικά την καλλιτεχνική κρίση που σχετίζεται με το πέρασμα του χρόνου αλλά και με την καταλυτική επέμβαση της ομορφιάς όπως δηλώνει η ανεπανάληπτη παρουσία της Εμανουέλ Μπεάρ.
Ενας αιώνας Πολ Νιούμαν
Με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Πολ Νιούμαν, η Summer Classics παρουσιάζει δύο από τις κορυφαίες του ερμηνείες: το αιχμηρό και συνάμα διασκεδαστικότατο «Ο μεγάλος δραπέτης» (Cool Hand Luke, 1966) στο οποίο ο σταρ τρώει καμιά τριανταριά αυγά για να κερδίσει ένα στοίχημα (!) και το δικαστικό δράμα «Η ετυμηγορία» (The verdict, 1982) σε σκηνοθεσία του μετρ του είδους Σίντνεϊ Λιούμετ, στο οποίο ο Αμερικανός γόης κάνει και τον πιο δύσκολο γρίφο να μοιάζει παιχνιδάκι στα χέρια του.
