Τα χέρια-φτερούγες του δικού μας Μίκη, του οικουμενικού Θεοδωράκη, δεν έπαψαν να πάλλονται. Το νιώσαμε για τα καλά όσοι και όσες βρεθήκαμε στη συναυλία της 25ης Ιουνίου στο Καλλιμάρμαρο. Μόνο που εκεί φάνηκε ότι έγινε κάτι μοναδικό.
Ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης και αγωνιστής παρέδωσε μαεστρικά την μπαγκέτα σε 70.000 κόσμου, που μαζί με το ΚΚΕ και την οικογένειά του, συνέθεσαν ένα λαϊκό ιδιόμελο, που ήταν γήινο, πλασμένο από τέχνη και αγώνα. Οι πολλές ζωές του ενός Μίκη ανακατεύτηκαν με την ανάγκη του κόσμου να εκφράσει την ελπίδα για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση. Και εκείνο το βράδυ από την αττική γη τραγουδήθηκε η βεβαιότητα ότι στον αιώνα της φωτιάς η αλληλεγγύη είναι η ποίηση και η μουσική του μέλλοντος. Και το «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» ενώθηκε με τη «Ρωμιοσύνη», με το «Βρέχει στη φτωχογειτονιά» των πέντε 16άρηδων μουσικών του δρόμου. Και όλοι έβγαλαν τον καλύτερο εαυτό τους.
Η Μαργαρίτα Θεοδωράκη έδωσε τον δικό της ρυθμό, ο υπέροχος Αγγελος Θεοδωράκης τραγούδησε συγκλονιστικά, η Λαϊκή Ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης» μεγαλούργησε, η Βιολέτα Ικαρη μας ξανασύστησε τη «Φαίδρα» και η Αγγελική Τουμπανάκη τον Λόρκα. Ακόμη και το πολιτικό πάγωμα που διαπέρασε τον κόσμο όταν η Αλκηστις Πρωτοψάλτη ανέβηκε στη σκηνή «έλιωσε» μόλις ξεχύθηκε ο «Απρίλης» από τη φωνή της.
Τίποτε τοξικό δεν χώρεσε. Αντίθετα χώρεσαν τα μεγάλα μεγέθη. Και ακούστηκε η φωνή του Αγγελου Θεοδωράκη, του εγγονού του μουσικοσυνθέτη, να λέει: «Παππού, απόψε γιορτάζουμε τα 100 σου χρόνια, στέλνουμε μήνυμα να σταματήσει η γενοκτονία. Λευτεριά στην Παλαιστίνη!».
