Δύο και πλέον χρόνια μετά την τραγωδία στα Τέμπη, οι φωνές όσων επέζησαν δεν σίγησαν. Αντίθετα, δυναμώνουν. Μέσα από βαθιά προσωπικά τραύματα, σωματικά και ψυχικά, δυναμώνει η αποφασιστικότητα των ανθρώπων αυτών, που δεν ζητούν απλώς δικαιοσύνη για τους 57 νεκρούς. Ζητούν να μη γίνει καμία ζωή «παράπλευρη απώλεια» στο όνομα της αδιαφορίας ή της συγκάλυψης. Ο Αντώνης Αντωνίου, που μιλά στο Documento, είναι ένας από αυτούς. Σώθηκε από τη σύγκρουση, αλλά η ζωή του άλλαξε οριστικά.
Οι πληγές στο σώμα του έκλεισαν αργά, οι εσωτερικές όμως είναι οι πιο βαθιές και παραμένουν ανοιχτές. Παρ’ όλα αυτά, δεν επέλεξε τη σιωπή. Συμμετείχε στις πορείες, απαίτησε λογοδοσία, μίλησε δημόσια.
Οχι από πείσμα, αλλά από χρέος.
Και βρέθηκε, ξανά, αντιμέτωπος με την αδιαφορία. Προς το τέλος μάλιστα της μεγαλειώδους συγκέντρωσης της 28ης Φεβρουαρίου 2025 η αστυνομία τον προσήγαγε μαζί με άλλους 20 άτομα για «τυπικό έλεγχο». Ενώ είπε στους αστυνομικούς ότι βρισκόταν στο τρένο το μοιραίο εκείνο βράδυ, αντί για κατανόηση, συνάντησε σιωπή και ειρωνεία.
Παράλληλα, ο Αντ. Αντωνίου, που δεν έχει κληθεί να εξεταστεί από τον ανακριτή –και πολλοί άλλοι επιζώντες όπως είχε αποκαλύψει το Documento, παρά τον ζωτικό ρόλο τους στην υπόθεση– θα καταθέσει κι αυτός με τη σειρά του έγγραφη μαρτυρία στο OpenGov, για να αναγκάσει τον ανακριτή να τον καλέσει ενώπιόν του και να περιγράψει όλα όσα έζησε. Γιατί όσοι επέζησαν είναι η φωνή όσων δεν κατάφεραν να σωθούν.
Λιπόθυμος για 45 λεπτά
Ο Αντ. Αντωνίου είναι από εκείνους που βγήκαν ζωντανοί αλλά όχι αλώβητοι. Ηταν επιβάτης στο τέταρτο βαγόνι της επιβατικής αμαξοστοιχίας κι εκείνο το βράδυ άλλαξε οριστικά τη ζωή του.
«Δε θυμάμαι τίποτα από τη στιγμή της σύγκρουσης. Από το μεγάλο φρενάρισμα πετάχτηκα στο τέλος του τρίτου βαγονιού στο σημείο των αποσκευών. Ημουν λιπόθυμος για περίπου 45 λεπτά. Είχαν πέσει όλες οι αποσκευές πάνω μου και η φίλη μου, η Ηρώ, με αναγνώρισε από το παπούτσι. Οταν καταφέραμε να βγούμε από το τρένο, μας πέταξαν κάτι καλώδια για να ανέβουμε στον αυτοκινητόδρομο. Μας παράτησαν εκεί. Δεν ξέρω κι εγώ πόση ώρα περιμέναμε» αφηγείται στο Documento.
Βαριά τραυματισμένος, έμεινε για έναν ολόκληρο μήνα στο Γενικό Nοσοκομείο Λάρισας, υποβλήθηκε σε χειρουργικές επεμβάσεις και για τουλάχιστον έξι μήνες τρεφόταν με καλαμάκι, καθώς η γνάθος του είχε σπάσει σε τρία σημεία.
«Πέρα από τη γνάθο μου, που είχε σπάσει σε τρία σημεία, το δεξί μου χέρι ήταν στον γύψο 50 ημέρες. Το στέρνο μου είχε “μπει μέσα”. Εκανα χειρουργεία και μου τοποθετήθηκαν βίδες για να μπορέσει να επανέλθει η γνάθος μου» λέει για την περιπέτειά του μετά το δυστύχημα.
Ομως, πέρα από τις σωματικές κακώσεις, είχε να αντιμετωπίσει – όπως είναι φυσικό– και το ψυχολογικό βάρος μιας εμπειρίας που τον σημάδεψε βαθιά: «Δεν είμαι όπως ήμουν. Ζεις με το τραύμα. Αλλαξε όλη μου η ζωή. Κάθε μέρα είναι μια προσπάθεια να σταθείς όρθιος, όχι μόνο σωματικά, αλλά και μέσα σου».
Ο αγώνας έγινε προσαγωγή
Δύο χρόνια μετά, στις μαζικές πορείες της 28ης Φεβρουαρίου, βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη διεκδικώντας το αυτονόητο: δικαιοσύνη για τους 57 νεκρούς και πραγματική ανάληψη ευθύνης.
Οπως εξιστορεί στο Documento, «μας σταμάτησαν για τυπικό έλεγχο. Εμένα και άλλα 20-21 άτομα, ανάμεσά τους γυναίκες και παιδιά. Ο τυπικός έλεγχος μετατράπηκε σε προσαγωγή. Μας πήγαν στο αστυνομικό τμήμα».
Οταν τους είπε ότι είναι τραυματίας των Τεμπών, η στάση τους παρέμεινε αδιάφορη, σχεδόν σαρκαστική. «Στην πρώτη αναφορά που έκανα για τα Τέμπη και για το ότι ήμουν στο τρένο οι αστυνομικοί δεν αντέδρασαν καν, σαν να μην είχε καμία βαρύτητα για εκείνους. Επειτα, την ώρα της εξακρίβωσης στοιχείων, ρώτησα τον αστυνομικό αν ήθελε και τον αριθμό της θέσης μου στο τρένο εκείνο το βράδυ. Πήρα ένα χαμόγελο. Μάλλον ήταν “αστείο” για εκείνον» τονίζει.
«Δεν θα σωπάσουμε»
Για τον Αντ. Αντωνίου και τους άλλους επιζώντες η ζωή δεν συνεχίζεται όπως πριν. Το τραύμα παραμένει ζωντανό, όπως και η ανάγκη για απόδοση ευθυνών. Οχι μόνο για δικαιοσύνη, αλλά και για να μη χαθούν άδικα άλλες ζωές στο μέλλον.
«Θέλω να καταθέσω στον ανακριτή και θα κάνω έγγραφη κατάθεση στο Gov για να κληθώ» δηλώνει. «Δεν πρόκειται να σταματήσουμε. Δε φοβόμαστε. Ως επιζώντες θα συνεχίσουμε να κάνουμε δράσεις, να μιλάμε για όσα ζήσαμε, για να μην ξεχαστούν τα Τέμπη. Είμαστε η φωνή των παιδιών που έφυγαν» επισημαίνει χαρακτηριστικά στο Documento.
Η στάση του είναι πράξη μνήμης και διεκδίκησης. Σε μια χώρα όπου συχνά η συλλογική λήθη θεωρείται λύτρωση, επιζώντες σαν τον Αντώνη επιμένουν να θυμίζουν το έγκλημα των Τεμπών. Οχι από εκδίκηση, αλλά γιατί απαιτούν ένα μέλλον με δικαιοσύνη και αλήθεια.
