Ο Πάρις Ρούπος, ο Στέλιος Ανατολίτης, η Ηρα Κατσούδα και ο Δημήτρης Δημόπουλος στοχεύουν στο γεγονός που απασχόλησε την ντόπια μιντιακή επικαιρότητα: ένα ζευγάρι διχαλωτά πέδιλα.
Πάρις Ρούπος
Η γιορτή με την υπέρκομψη μαρέγκα
Η ετήσια «γιορτή της δηµοκρατίας» στο προεδρικό µέγαρο συζητιέται παραπάνω τα τελευταία χρόνια, κυρίως λόγω κάποιων εξτρίµ εµφανίσεων. Οπως για παράδειγµα, των εµφανίσεων ακροδεξιών υπουργών και νοσταλγών της χούντας στη γιορτή της φάκεν δηµοκρατίας! Είναι σαν να καλείς χασάπηδες στη γιορτή της χορτοφαγίας. Και στις δύο περιπτώσεις οι προσκεκληµένοι κάποια στιγµή κρατήσανε µπαλτάδες και µαχαίρια.
Ενίοτε θέµα συζήτησης στα κανάλια γίνονται και οι «γυναικείες παρουσίες µε φορέµατα-φωτιά», όπως για παράδειγµα αυτές που «καίγανε», την ίδια στιγµή µε τη δεξίωση, σε Λέσβο, Ηλεία και Εβρο. Πάντα στο φάσµα του σεξισµού και του προσανατολισµού των τηλεθεατών σε κάτι διαφορετικό από την τιµή της βενζίνης.
Αίσθηση προκάλεσε φέτος η εντελώς τυχαία και συµπτωµατική αναφορά της προέδρου της Νέας ∆ηµοκρ… εεε της ∆ηµοκρατίας στην ελληνική ∆ικαιοσύνη και στον τρόπο λειτουργίας της. Μια δήλωση καθαρή, τόσο µα τόσο καθαρή και ξεκάθαρη, όπως τα χέρια µας µετά το ξέπλυµά τους. Ή το ξέπλυµα του οποιουδήποτε γενικότερα.
Πολλά σχόλια προκάλεσε στη φετινή δεξίωση και η παρουσία ενός καλεσµένου µε αµφίεση παραλίας, συνολάκι σορτς – παντόφλα. Γρήγορα λύθηκε η παρεξήγα καθώς επρόκειτο για αρχιµουσικό της ορχήστρας της δεξίωσης, που λόγω καύσωνα έκανε την πρόβα του µε ένδυση πιο χαλαρή από την επίσηµη της βραδιάς.
Η φωτογραφία τραβήχτηκε ώρες πριν από την έναρξη της δεξίωσης αλλά πρόλαβε να κυκλοφορήσει στα µίντια µε άλλη ερµηνεία.
Ο ίδιος ο µουσικός έκανε ανάρτηση αποσαφηνίζοντας τι πραγµατικά συνέβη, γραµµένη σε πολυτονικό σύστηµα γιατί… τι µουσικός θα ήταν;
Κατά τ’ άλλα το σουαρέ κύλησε όµορφα, µε φωτογραφίσεις, αναρτήσεις σε Facebook και Instagram, παραδοσιακά αλληλογλειψίµατα και παιδοφιλοφρονήσεις, στοχευµένα καλεσµένους από µειονότητες, άτοµα µε αναπηρία και αδύναµες οµάδες για παντός είδους washing, παρ’ όλο που οι πολιτικές των ιθυνόντων είναι σταθερά εναντίον τους. Ολα ξεχνιούνται σε µια νύχτα µε σαµπάνια και χαβιάρι, παιδιά, µη µαλώνετε, ήρθαµε εδώ για να περάσουµε καλά.
Κατά τη διάρκεια της βραδιάς δηµιουργήθηκαν τα κλασικά πηγαδάκια, τα οποία διακριτικά και µε τρόµο απέφευγαν οι ακροδεξιοί καλεσµένοι.
Το µενού και φέτος περιλάµβανε κρασί της παλιοπαρέας, βελούδινα καναπεδάκια, για φρούτο µατωµένες φράουλες Μανωλάδας και για γλυκό υπέρκοµψη µαρέγκα.
Και του χρόνου!
Στέλιος Ανατολίτης
Η κβαντική κατάσταση του ληγμένου γάλακτος
Μια φωτογραφία είναι µια παύση του χωροχρόνου, ένα καδραρισµένο στιγµιότυπο µε την ιδιορρυθµία να απεικονίζει ένα πολύ µικρό ποσοστό του σύµπαντος στο ορατό φάσµα. Θα έλεγε κανείς ότι ίσως αποτελεί µια απόδειξη της αλήθειας. Αλήθεια, µπορεί ένα δισδιάστατο πορτρέτο της στατιστικής κβαντικής κατάστασης ενός σύµπαντος να περιγράψει µε σαφήνεια το όλον; Ετούτο που κείτεται διάχυτο γύρω από το στιγµιότυπο και που αποκαλούµε ορισµένη πραγµατικότητα;
Μπορεί να είναι κάποιο κοινωνικό φετίχ µας πλέον· κάνουν και ζηµιά τα σοσιαµύδια, δεν ξέρω, υποθέτω. Μπορεί να µας αρέσει να στεκόµαστε, έτσι, κβαντικά, σε στιγµές που όχι µόνο νόηµα δεν έχουν, αλλά ξεβρακώνουν και τη σαπίλα που έχει αρχίσει να µυρίζει λίγο. Η µισή Ελλάδα καίγεται, κόσµος τρώει ξύλο στον δρόµο, το ρεύµα ανεβαίνει, η Ευρώπη έχει πόλεµο στα σύνορά της, το απέναντι κράτος αυξάνει την επιθετικότητά του, δεν θα έχουµε αέριο, το 25% των νοικοκυριών στην Ελλάδα θα αντιµετωπίσει έλλειψη σε βασικά είδη τον χειµώνα, ο πληθωρισµός είναι 12%, το Predator παρακολουθεί πολίτες και πολιτικούς, η δικαστική εξουσία κάνει αίτηση για έφεση στον εαυτό της, έχουµε την υψηλότερη θνησιµότητα στην Ευρώπη, το σύστηµα υγείας καταρρέει κι εσύ θες να κάνεις κριτική για την κατάσταση της δηµοκρατίας στο Instagram βασισµένη σε κολεξιόν δίχαλου;
Στάκα λίγο, κυρ Λάµπρο, γιατί το γάλα που µ’ έδωκες εψές είχε λήξει, αλλά στην παραγγελία που έκανα έλεγε φρέσκο. ∆εν είχε λήξει απλώς, είχε αναπτύξει κουλτούρα κι έπαιζε Φαραντούρη στα τοιχώµατα.
Οποιος θέλει να βαυκαλίζεται µε µια µια σαγιονάρα ας το κάνει, αλλά να θυµάται ότι έχει να ασκήσει κι ένα εκλογικό δικαίωµα σε 14 µήνες από τώρα, το αργότερο, και πώς να το κάνουµε, ρε παιδί µου, το λες και αυξηµένη ευθύνη. Μεταξύ µας, σε στιγµές ακραίας σύγχυσης, κούρασης και θυµού έχω µια φωνή µέσα µου που ξύνει τοίχους και δεν την αφήνω γιατί δεν µου αρέσει αυτό που λέει.
– Τι περίµενες; Ελα ντε, τι περίµενα;
Στο ινσταγκραµοποιηµένο δηµοκρατικό συνεχές όπου τα σοσιαµύδια ανεβοκατεβάζουν αλγοριθµικά πρωθυπουργούς όλα κρίνονται από τη δισδιάστατη κβάντωση της στιγµής σε πίξελζ. Ελιτισµός; Αχ, δεν ξέρω, είναι και µια κούραση που µε βαραίνει όλο και περισσότερο, το πάω για κύφωση και δεν µε παίρνει. Εικόνες είναι όλα στην τελική – κι αυτό όλο είναι µια καλή εικόνα του εκλογικού σώµατος· µε γεια µας, να το χαιρόµαστε.
Το γάλα έχει ξινίσει κι αντί να το επιστρέψουµε και να ζητήσουµε άλλο, κοιτάµε αν είχε βάψει την ταµπέλα ο κυρ Λάµπρος µε λευκό τιτανίου. Το αδυσώπητο κβαντικό συνεχές της δηµοκρατίας στάθηκε όλο ακίνητο µπροστά σε µια σαγιονάρα, πήρε ανάσα κι έσκυψε να µην τη φάει στη µάπα.
Ηρα Κατσούδα
Ευτυχώς που δεν έχουμε κομμουνισμό
Τις τελευταίες µέρες ζούµε ένα ενδυµατολογικό ντελίριο γύρω από τις επιλογές ρούχων και παπουτσιών των καλεσµένων στο προεδρικό µέγαρο για τη γιορτή της δηµοκρατίας. «Ο µουσικός έδειξε ασέβεια και εµφανίστηκε λέτσος µε σαγιονάρα», «η σκηνοθέτις ήρθε σαν βίζιτα µε κοντό σορτσάκι» (µην τυχόν και χάσουµε και λίγο σεξισµό, αλίµονο), άλλοι ντύθηκαν «κοµψά», άλλοι «υπερβολικοί για την περίσταση».
Παίζει σε πασαρέλες να έχουν σχολιαστεί λιγότερο τα ρούχα κάποιου. ∆ηµοσιογράφοι και ίντερνετ βρήκαν τον καλύτερο χειρότερο τρόπο να σχολιάσουν τη γιορτή της δηµοκρατίας, καταλύοντας την ενδυµατολογική ελευθερία που, αν δεν κάνω λάθος, άπτεται της έννοιας της δηµοκρατίας.
∆εν είναι αρκετά κωµικό το γεγονός ότι ενώ ο καπιταλισµός δεν ασπάζεται τον κοµµουνισµό, παρά ταύτα µέσα του κάπως απαιτεί να κυκλοφορούµε όλοι µε οµοιόµορφες στολές; Κοστούµι για τους άντρες, συνετό ένδυµα για τις γυναίκες και κάπου εκεί τελειώνουν οι επιλογές σου.
Φόρεσες κάτι διαφορετικό; Ε, µα δεν σέβεσαι τίποτε πια! Είµαστε σε µια εποχή που γίνονται αγώνες και φτύνουµε αίµα για να µη µετράει η εµφάνιση και να µην κρίνονται άνθρωποι και χαρακτήρες βάσει αυτής και όχι µόνο δεν φαίνεται να έχει έµπρακτα κάποιο αποτύπωµα όλο αυτό, αλλά νοµιµοποιείται και η κατινιά από τα ΜΜΕ, ακολουθούµενα φυσικά από hate comments από τους αγαπηµένους χρήστες του ίντερνετ. Η κοινωνία επέδειξε άλλη µια φορά τον οριζόντιο χαρακτήρα ηλιθιότητας και σεξισµού που τη διακατέχει εµµένοντας σε στερεότυπα και αναλύσεις πρώτης ανάγνωσης. Πολύ πρώτης όµως. Σε επίπεδα πρώτης δηµοτικού.
Αν φοράς σαγιονάρα, είσαι άπλυτος και το έχεις σκάσει από κάποια καβάντζα ελεύθερου κάµπινγκ στην Τήλο και µπήκες κατά λάθος στο προεδρικό ψάχνοντας παγάκια για τον φραπέ σου· αν φοράς κοντό σορτσάκι δεν έχεις καν όνοµα και ταυτότητα, ετεροπροσδιορίζεσαι ως συνοδός κάποιου και ήρθες απλώς να επιδείξεις τα µπούτια σου και να δείξεις ασέβεια στον θεσµό.
Α! Τελικά είναι καλλιτέχνες… όλα καλά. Και αν δεν ήταν; Θα είχε κάποια σηµασία; Τελικά επιτρέπεται να ντύνεσαι όπως θέλεις και όπως νιώθεις µόνο επιδεικνύοντας βιογραφικό;
Αλλά δεν θέλω να συνεχίσω να προσπαθώ να αποδείξω τα αυτονόητα για ένα θέµα που κανονικά έχει θέση σε κάποιο fashion forum.
Εξάλλου όλα αυτά έχουν ειπωθεί εδώ και χρόνια από πολλούς και πολύ καλύτερα. Από τη λαϊκή παράδοση (δεν κάνουν τα ρούχα τον παπά) µέχρι τον Τζορτζ Μάικλ («sometimes the clothes do not make the man» και woman, να συµπληρώσω εγώ).
Γιατί σ’ αυτό που θα έπρεπε να µένουµε είναι η τραγικότητα τού να σχολιάζουµε µαλλιά, ρούχα και παπούτσια ενώ κυριολεκτικά καιγόµαστε.
Φυσικά, είναι επίσης άστοχο να διοργανώνεις γιορτές και πανηγύρια την ώρα που η χώρα καίγεται, αλλά τι είναι αυτό για να το σχολιάσεις µπροστά στο δίχαλο του µουσικού;
Είναι τρελό που ενώ έχουµε τόσα θέµατα να τρέχουν, το µόνο που µας απασχολεί αυτήν τη στιγµή ως Ελλάδα είναι τι φόρεσε ο ένας και ο άλλος, µετατρέποντας έτσι τη χώρα σε πρωινάδικο αλλά χωρίς τις κληρώσεις. Συγγνώµη, έχουµε και φορολοταρία, άρα µε τις κληρώσεις.
Δημήτρης Δημόπουλος
Κι όμως, κυβερνούν!
Ξεκινώ να γράψω αυτό το κείµενο για την περιβόητη σαγιονάρα στην εκδήλωση για την αποκατάσταση της δηµοκρατίας στο προεδρικό µέγαρο την Πέµπτη 28/7 και ώρα 18.39. Τη στιγµή που γράφω η παρέµβαση-απολογία του Ιωάννη Στρατάκη, που αναρτήθηκε τη ∆ευτέρα 25/7 και ώρα 12.01, έχει περίπου 12.000 αντιδράσεις, 1.400 σχόλια και 2.900 κοινοποιήσεις. Μπορεί να διαβάζετε αυτές τις αράδες σε ένα πολιτιστικό ένθετο εφηµερίδας, όµως οφείλει να έχει γίνει µια έρευνα και καταγραφή των στοιχείων. Αυτά τα νούµερα υπάρχει ο χώρος να αποτυπωθούν εδώ, αντίθετα µε κάποια «νούµερα» που σχολιάζουν τη φωτογραφία όχι απλώς χωρίς να έχουν διαβάσει τι γράφει ο µουσικός της ορχήστρας της ΕΡΤ, κρίνοντας από τα γραφόµενά τους, αλλά κάνοντας επίδειξη καλλιτεχνικού πατινάζ σκέψεων που µε κάνουν να θέλω να κοπανήσω το κεφάλι µου στον πάγο που πατινάρει η γκλάβα τους. Μερικά «διαµαντάκια» θέλετε; Μερικά «διαµαντάκια» σας έχω! Το πρώτο είναι ότι αµφισβητούν την ώρα λήψης της φωτογραφίας, πριν από την εκδήλωση δηλαδή, καθώς στη φωτογραφία υπάρχουν καλοντυµένες κυρίες µπροστά, άρα η εκδήλωση έχει αρχίσει. Τώρα το ότι αυτές οι κυρίες κρατάνε θήκες βιολιών µάλλον αποτελεί τάση που µόνο η φάσιον έξπερτ Βίκυ Καγιά θα µπορούσε να µας απαντήσει.
Ευτυχώς δεν έχω διαβάσει ακόµη θεωρία συνωµοσίας πως οι καλοντυµένες αυτές κυρίες κρατάνε µεν θήκες βιολιών, όµως οι θήκες δεν έχουν µέσα βιολιά, µα όπλα… Ναι, όπως µαφία, το διαβάζετε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στο Docville, ο αναρχοάπλυτος κύριος µε τις σαγιονάρες συνοδεύει τροµοκράτισσες µεταµφιεσµένες σε καθωσπρέπει κυρίες. ∆εύτερο «διαµαντάκι» η καραµέλα «να πήγαινε ντυµένος από την αρχή µε το σµόκιν, όφειλε να δείξει σεβασµό στον χώρο». Να πάει άνθρωπος µες στο κατακαλόκαιρο µε σµόκιν για να κάνει πρόβα – είστε µε τα καλά σας; Εδώ εγώ που κάνω stand-up και πάω όπου παίζω κουβαλώντας ένα πουκάµισο που θα φορέσω στην παράσταση… ευτυχώς, λέω, δεν έχουν κυκλοφορήσει φωτογραφίες µου στο µετρό µε µια κρεµάστρα. Τρίτο «διαµαντάκι» η γαργάρα που γίνεται στην τόση δα, µα σηµαντική καταγγελία πως η ορχήστρα προσήλθε στον χώρο της πρόβας της και δεν είχε προνοήσει κανείς να υπάρχουν νερά για τους µουσικούς. Εδώ θα µου επιτρέψετε να σας εξοµολογηθώ τι καµπανάκι µου βάρεσε αυτή η παράλειψη: θυµήθηκα όταν µε τις «Νύχτες Κωµωδίας» προσκληθήκαµε να παίξουµε στο φεστιβάλ της ΟΝΝΕ∆ στη Λευκάδα το 2006 (είπαµε, είναι σηµαντική η καταγραφή των λεπτοµερειών).
Οπως και ο κ. Στρατάκης αποτελεί µέλος καλλιτεχνικού σχήµατος και δεν µπορούσε να απέχει για να στείλει ένα µήνυµα (άλλο «διαµαντάκι» αυτό, «αφού ντύθηκε όπως ντύθηκε υποβιβάζοντας τη σοβαρότητα του χώρου, ας µην πήγαινε καθόλου, αν ήθελε να στείλει ένα µήνυµα»), έτσι κι εγώ βρέθηκα στη Λευκάδα όχι χωρίς νερό, µα χωρίς κατάλυµα. Υστερα από ώρες ταξιδιού µε το ΚΤΕΛ, ύστερα από ώρες στο νησί όπου περιφερόµουν µε τους συναδέλφους κωµικούς χωρίς να ξέρουµε πού θα αφήσουµε όχι τα κορµιά µας, έστω τις βαλίτσες µας, κάποια στιγµή στο βραδινό τραπέζι (πάλι καλά που ταϊστήκαµε) ακόµη δεν είχαν βρει κατάλυµα οι διοργανωτές. ∆εν κρατήθηκα, τους ρώτησα: «Και θέλετε εσείς σε λίγα χρόνια να διοικήσετε τη χώρα; Πώς;». Κοίτα που πέρασαν τα χρόνια και µου λύθηκε η απορία…
