Όλα πολτός, όλα νιανιά, όλα φρουτόκρεμα για μωρά, σε αυτή την φαντασμαγορική δυστοπία του attention economy, όπου άπαντες και άπασες συναγωνιζόμαστε πως θα σκοτώσουμε το χρόνο μας όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα.
Δυο ιστοριούλες για αρχή και για να ζεσταθούμε λίγο.
Πρώτη φορά πήγα Νέα Υόρκη, πριν από καμιά τριανταπενταριά χρόνια.
Με φιλοξένησαν η θεία Έλεν που ήταν πλάσμα ευγενές και ο θείος Νικ που δεν ήταν, αλλά του το συγχωρούσαμε γιατί έβγαζε γέλιο.
Τέλος πάντων, όπου στεκόμουνα κι όπου βρισκόμουνα με ρώταγε η θεία:
Is this convenient for you?
Και ξανά μανά:
Is this convenient for you?
Και πάλι απ’ την αρχή:
Is this convenient for you?
Σε απλά ελληνικά:
Βολεύεσαι; Σε βολεύει αυτό το πράγμα; Είναι κάτι βολικό;
Και πάει λέγοντας…
Εκείνη την εποχή νόμιζα ότι επρόκειτο για παραξενιά της Έλεν, αλλά με τον καιρό συνειδητοποίησα ότι αφορούσε στην ύψιστη έκφραση του αμερικάνικου ονείρου:
Πως θα βολευτείς καλύτερα και ευκολότερα!
Πως θα προσπαθήσεις λιγότερο για ν’ αποκτήσεις κάτι, πως θα πετύχεις το στόχο σου δίχως να ιδρώσεις, πως θα φτάσεις σε κάποιο προορισμό χωρίς να χολοσκάσεις.
Άνετα, αβασάνιστα, αβάδιστα και αβαβά.
Μην τύχει και κάψουμε καμιά θερμίδα εν ολίγοις, μη λάχει και τσιτώσουμε τα φαιά μας κύτταρα…
Και πάμε παρακάτω.
Μιλάω προχτές με τη φίλη μου τη Τζένη που είναι νυχού περιωπής, συζητάμε περί ανέμων και υδάτων, με κοροϊδεύει για τον Παναθηναϊκό, την τρολάρω για την ΑΕΚ, όλα κομπλέ.
Κάποια στιγμή φτάνει η κουβέντα στην Τεχνητή Νοημοσύνη και τα συμπαρομαρτούντα αυτής, γυρνάει η Τζένη που βλέπει τα μύρια όσα λόγω συναναστροφής με μιλιούνια κόσμο σε καθημερινή βάση, μου λέει:
“Ρε συ ρεπόρτερ, ξέρεις πόσος κόσμος έχει κολλήσει με αυτό το πράγμα;”
“Πόσος κόσμος ρε φιλενάδα;”, τη ρωτάω εγώ, τάχα αθώος.
“Της τρελής γίνεται, μου απαντάει, οι μισές πελάτισσές μου είναι όλη μέρα αγκυρωμένες στην κουβέντα με το ρομποτάκι”!
“Πιο φτηνό απ’ τον ψυχαναλυτή τους βγαίνει”, απαντάω εγώ. “Τι να τραγουδήσουν κάτι ψιλά το μήνα, με ένα πενηντάρικο τη συνεδρία;”
“Δεν είναι μόνο οι συζητήσεις για τα σώψυχα”, συνεχίζει το Τζενάκι. “Είναι κι άλλα…”
“Δηλαδή;”, απορώ πραγματικά αυτή τη φορά.
“Πάρε παράδειγμα”, μου λέει, “τη γυμνάστριά μου την Αγγελική, που ήρθε να την περιποιηθώ τις προάλλες και ήταν πλακωμένη στο μπλα μπλα με την Τεχνητή Νοημοσύνη.
«Τι παίζει και είσαι τόσο προσηλωμένη;», τη ρωτάω.
«Άσε», μου απαντάει, «θέλουν να πάνε μια βδομάδα στο Παρίσι οι γονείς μου και μου ανέθεσαν να τους βγάλω πρόγραμμα…»
«Και που είναι το πρόβλημα;», την ξαναρωτάω. «Εκεί δεν ήσουνα για δυο βδομάδες, πριν κάνα εξάμηνο; Σιγά και που δεν ξέρεις να τους πεις που θα πάνε»!
«Έλα μωρέ Τζένη», μου απάντησε. «Γιατί να κάτσω εγώ τώρα να βασανίζομαι; Αφού θα μου τα βγάλει όλα το μηχάνημα σε μισό λεπτό».
“Κατάλαβες, λοιπόν μεγάλε ρεπόρτερ, όταν λέω μιλάω για κόλλημα τι εννοώ;”, ολοκλήρωσε η φιλενάδα με πλατύ χαμόγελο.
“Κατάλαβα, μια χαρά κατάλαβα”, της απάντησα και έτσι στο χάσιμο επάνω ήταν σαν να ξανακούω τη συγχωρεμένη την Έλεν:
Is this convenient for you?
Υπεράνω όλων η βολή, τα κομφόρ, ο ανέφελος βίος, το “Easy Living” που τραγουδάγανε και οι αλήστου μνήμης Uriah Heep.
Μην τύχει και βογκήξουμε λιγάκι, μην λάχει και ζοριστούμε καθόλου, μη γύρει η βάρκα πέντε μοίρες, μην πιάσει πετσούλα το γάλα, μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου.
Όλα πολτός, όλα νιανιά, όλα φρουτόκρεμα για μωρά, σε αυτή την φαντασμαγορική δυστοπία του attention economy, όπου άπαντες και άπασες συναγωνιζόμαστε πως θα σκοτώσουμε το χρόνο μας όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα.
Τουλάχιστον στην δεκαετία του είκοσι, όταν εφευρέθηκαν τα φλιπεράκια για να μασουλάνε τις ώρες και τις δεκάρες των ανέργων, είχε και έναν χαβαλέ η φασούλα, μια διάδραση, ένα νταηλίκι.
Τώρα, οθονίτσες μόνο αναβοσβήνουν, με το τσιμεντένιο φως της επόμενης άνοιξης.
Είχε δίκιο ο Ασλάνογλου…
Πηγή: Newpost.gr
Διαβάστε περισσότερα:
Γιατί κάθε «παρακαλώ» και «ευχαριστώ» στο ChatGPT κοστίζει εκατομμύρια δολάρια
«Μπλέκεται» το ChatGPT με τις απαντήσεις της Κομισιόν; – «Το Ευρωκοινοβούλιο ζητά απαντήσεις»
