Στις 23 Ιουνίου συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από τον θάνατο του Μανόλη Αναγνωστάκη (1925-2005), ενός από τους σημαντικότερους Ελληνες ποιητές της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, ο οποίος μέσα στον Εμφύλιο είχε καταδικαστεί σε θάνατο από έκτακτο στρατοδικείο και με τη γενική αμνηστία του 1951 βγήκε τελικά από τη φυλακή. Ιατρός ακτινολόγος στο επάγγελμα, συγγραφέας, δοκιμιογράφος, κριτικός λογοτεχνίας και ποιητής μελοποιημένος από τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Θάνο Μικρούτσικο, ο Αναγνωστάκης ήταν επίσης και φανατικός ποδοσφαιρόφιλος.
Μέχρι το 1978 και την οριστική εγκατάστασή του στην Αθήνα δεν έχανε αγώνα του ΠΑΟΚ, της αγαπημένης του ομάδας από τη γενέτειρά του, τη Θεσσαλονίκη. Ελάχιστοι γνωρίζουν πως ο Αναγνωστάκης είχε ξεχωρίσει έναν πιτσιρικά που τον παρακολουθούσε να παίζει μπάλα στις αλάνες και ο οποίος αρκετά χρόνια μετά θα γινόταν άσος των γηπέδων. Επρόκειτο για τον Γιώργο Κούδα, που δικαίως χαρακτηρίστηκε «ποιητής της μπάλας» (να μια άλλη «συγγένειά» του με τον Μανόλη Αναγνωστάκη), που τον έκανε τραγούδι ο Μανώλης Ρασούλης με τον Πέτρο Βαγιόπουλο και που ο Θωμάς Κοροβίνης τού αφιέρωσε ολόκληρη μονογραφία εν είδει πορτρέτου.
Δανείζομαι λόγια του ίδιου του Κούδα από συνέντευξή μας τον Μάρτιο του 2023: «Στις αλάνες πρωτοβγήκα και φτιάχναμε ομάδες μεταξύ μας απ’ τα οχτώ εννιά μου χρόνια. Εγώ δεν σταμάτησα να παίζω στις αλάνες ακόμη κι όταν άρχιζα να πηγαίνω για προπονήσεις στον ΠΑΟΚ στα δώδεκά μου. Στις αλάνες έκανα την εξάσκησή μου, που ξεκινούσαν από την πλατεία Αριστοτέλους και έφταναν έως απάνω. Εκεί έμενε ο Μανόλης Αναγνωστάκης και μας έβλεπε να παίζουμε μπάλα ως πιτσιρικάδες (σ.σ.: ο Κούδας αναφερόταν στην περίοδο 1954-1955, λίγο προτού ο Αναγνωστάκης φύγει στη Βιέννη, όπου πήρε την ειδίκευση του ακτινολόγου). Μια μέρα ξεχώρισε εμένα ως ταλέντο και ήρθε και με χάιδεψε στο κεφάλι».
Η ιστορία λέει πως όταν ο Κούδας έγινε ένα απ’ τα πρώτα ονόματα στον τομέα του ο Αναγνωστάκης δεν σταμάτησε να παρακολουθεί αγώνες του σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Κι όταν κάποια στιγμή μεσολάβησε ο δημοσιογράφος Γιώργος Λιάνης και οι δύο άνδρες συνομίλησαν για πρώτη φορά έπειτα από πολλά χρόνια, ο ποιητής θυμήθηκε εκείνο το μικρό αγόρι στις αλάνες, του οποίου το ταλέντο στο ποδόσφαιρο είχε διακρίνει.