Τι μοντέλο πολιτικού ζητούν οι πολίτες;

Τι μοντέλο πρωθυπουργού θέλει το πολιτικο-επιχειρηματικό σύστημα στην Ελλάδα; Εκείνο που έχει ως σκέψη είναι να βρει έναν πολιτικό που να μπορεί να δίνει τεχνητές λύσεις χωρίς να αγγίζει το πολιτικό πρόβλημα. Να διαθέτει την εικόνα του πρωτοπόρου, αλλά και  να κρατά ίσιες αποστάσεις μεταξύ συμφερόντων.

Παράλληλα  να δημιουργεί επιδράσεις χωρίς να φθάνει ποτέ σε ευρύτερες ρήξεις. Και επίσης  να  διαθέτει  ένα  προφίλ  συναινετικής επιλογής και να δραστηριοποιείται στη μοδάτη και μεταμοντέρνα ελαφρότητα των εσχατολογικών βεβαιοτήτων. Είναι το κυρίαρχο μοντέλο της ΕΕ, που χρόνια  κτίζεται και επιβάλλεται  και  έχει ως πρότυπο τους  πολιτικούς  Έρνεστ Μπέβιν και του Γκι Μολέ. 

Όλα τα άλλα μοντέλα πολιτικών αποτελούν εύθραυστες παρενθέσεις επάνω στην πολιτική εξέλιξη που μπορεί να υπάρξουν για λίγο, προκειμένου να εξυπηρετήσουν κάποιες μεσοβέζικες λύσεις. Έτσι και αλλιώς η «γονιμότητα του απρόβλεπτου» στην πολιτική  όπως έλεγε κάποτε ο Προυντόν έχει πάψει να λειτουργεί. Όλα πια  μας υποχρεώνουν να υποκλινόμαστε μπροστά σε πολιτικά πρόσωπα πριν μπορέσουμε να τα κρίνουμε.  Βλέπετε ο ίλιγγος της εποχής μας είναι τόσο ισχυρός που δεν προλαβαίνεις να αντισταθείς στις επιβαλλόμενες ταξινομήσεις. 

Το ερώτημα βέβαια για εμάς στην Ελλάδα είναι πως θα  μπορέσουμε να περάσουμε από την μητσοτάκεια απολυταρχία που θυμίζει εκείνη των Λουδοβίκων ΙΕ’ και ΙΣΤ’, αλλά  και τη μοναρχία του Λουδοβίκου Φιλίππου της Ορλεάνης, σε κάτι άλλο που να στηρίζει μια μεταστροφή. Δηλαδή πως θα  μπορέσουμε  να αναζητήσουμε το καινούργιο.  

Η πρώτη αντίσταση πρέπει να γίνει στον ίλιγγο του ίδιου. Εκεί όπου το άλλο γίνεται το ίδιο, εκεί δηλαδή, όπου ο πολιτικός κυνισμός σκηνοθετεί και βρίσκει τους αναγνωρισμένους αντιπάλους και μαζί όλο το μιντιακό σύστημα φτιάχνει τους  πολιτικούς μονομάχους. Έτσι και αλλιώς η πολιτική δε διεκδικεί την καλή πλευρά της, ούτε την κακή, αλλά έχει προσγειωθεί χρόνια στην ουδέτερη. Για να το πούμε και αλλιώς η πολιτική σήμερα είναι πλήρως μικροαστική και αυτό συμβαίνει γιατί δε μπορεί να φανταστεί το άλλο, το διαφορετικό. Να γιατί γλιστρά στα ιδιωτικά γεγονότα και στα υπολογιστικά δεδομένα, αφήνοντας  έτσι τα σημαντικά να αντιφάσκουν.  Εξάλλου η αντίφαση (αυτό το χορτάσαμε με τη μητσοτάκεια πολιτική) ως αμφίβολη κατηγορία πάντα κάνει πολύ καλή δουλειά και θολώνει τα νερά στα γεγονότα γιατί κρύβει τους αφανείς παράγοντες και τις αιτιότητες. 

Και ποιο μοντέλο πολιτικού μπορεί να αναζητηθεί σήμερα, στην απρόβλεπτη ριζική μεταβολή των πολιτικών αναφορών και σχέσεων; Μπορούν οι μορφές της πολιτικής να συντονιστούν με τον πολιτικό ανθρωπισμό; Ή  η πολιτική έχει καταστεί δημοσκοπημένη εξουσία και πέραν τούτου αδιαφορεί; 

Οι δημοσκοπήσεις φέρνουν νούμερα που εκφράζουν την απογοήτευση των πολιτών απέναντι στους πολιτικούς. Καταγράφουν τα  υψηλότερα ποσοστά να είναι εκείνα  της αποχής, της σιωπής  της απόστασης, όσο ποτέ άλλοτε. Η επιφυλακτική στάση απέναντι στους πολιτικούς φαίνεται να είναι  πολύ  ισχυρή και αυτό γιατί η πολιτική είναι η ίδια  το μεγάλο πρόβλημα, γιατί συμβιβάστηκε και βούλιαξε στη διαπλοκή, στην ανομία, στις ψευδείς χειραφετικές αοριστολογίες.  Και γιατί η δράση γίνεται αδράνεια και όλα καταλήγουν σ’  έναν  αναδιπλασιαμό ενός αδιεξόδου. Σαν εκείνο  που ζούμε με την ελληνική πολιτική  πραγματικότητα όπου όλα κατρακυλούν στην ειρωνική ελαφρότητα.  Για παράδειγμα ενώ  η κοινωνία πιέζεται και  η κυβέρνηση ευωχείται, οι αντιπολιτευόμενες δυνάμεις σμιλεύουν το κενό της λειτουργίας ενός κυκλώματος της βολική πλήξη και της  πολιτικής αμηχανίας, εκεί δηλαδή όπου όλα γίνονται πολιτικοί υπαινιγμοί, αλλά όχι πολιτικές λύσεις. 

Και μέσα στις μετρήσεις των δημοσκοπήσεων οι πολίτες δίνουν ένα ισχυρό ποσοστό σε ένα πιθανό κόμμα της κ. Καρυστιανού. Καθόλου τυχαίο βέβαια. Γιατί  η πλειοψηφία των πολιτών αναζητά εκείνο που δεν έχει χρονολογία εξουσίας, λερωμένη διακυβερνησιμότητα, σύνδρομα εξουσιαστικότητας, κεφαλαιοποίηση συμφερόντων, αλλά ένα κόμμα που θα προκύψει σαν το movement της μουσικής, και όσοι ομιλούν για εμπειρία κυβερνησιμότητας είναι σαν να ξυρίζουν το στραγάλι.  Το καινούργιο ύφος της πολιτικής ψάχνουν να βρουν. 

Ο Απόστολος Αποστόλου είναι Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας.