Είναι πονηρή η εξίσωση του αντισημιτισμού με την κριτική στην αδιάλλακτη πολιτική του κράτους του Ισραήλ στο παλαιστινιακό.
Η πρωτοφανής τραγωδία του Ολοκαυτώματος ανατριχιάζει τη σπονδυλική στήλη κάθε ανθρώπου και οι ψυχές των δολοφονημένων Εβραίων στο Άουσβιτς αναπαύονται δίπλα στις ψυχές των θυσιασμένων Ελλήνων στα Καλάβρυτα.
Όμως παραδίπλα παίζουν μπάλα στις αμμουδιές του παραδείσου οι μικροί Παλαιστίνιοι που σκοτώθηκαν σε παραλία της Γάζας στις 16 Ιουλίου 2014 από τα κανόνια ισραηλινού πολεμικού πλοίου. Κι όχι για λόγους συμψηφισμού, αλλά για στοιχειώδη απόδοση μεταθανάτιας δικαιοσύνης.
Η επίσημη (κατα)κραυγή «κρίνεις το Ισραήλ, είσαι αντισημίτης» ξανακούστηκε προ ημερών από τον πρωθυπουργό του Βελγίου Σαρλ Μισέλ, ο οποίος συμβούλευσε το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών να μην αναγορεύσει επίτιμο διδάκτορα τον Βρετανό σκηνοθέτη Κεν Λόουτς διότι είναι, λέει, αντισημίτης.
Ο 82χρονος δημιουργός του «Γη και ελευθερία» και του «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ» στηρίζει το δικαίωμα των Παλαιστινίων να αποκτήσουν κράτος. Αναγνωρίζει το Ισραήλ. Απορρίπτει την τρομοκρατία σπουδάζοντας, ανατέμνοντας στις ταινίες του το ρόλο της βίας στην Ιστορία. Ανήκει πολιτικά στην αριστερή πτέρυγα των Εργατικών. Στηρίζει τον Τζέρεμι Κόρμπιν στο Γολγοθά για την ανάκτηση της χαμένης τιμής της δημοκρατικής Αριστεράς. Και δεν μασάει τα λόγια του. Τιμή και δόξα στον Κεν Λόουτς.
Επί της ουσίας, ιστορικά και πολιτισμικά, ας σκεφτούμε μια κουβέντα που είχε πει κάποτε ο στιχουργός Μανώλης Ρασούλης, ο οποίος είχε πολλούς φίλους στο Ισραήλ : «ο Εβραίος είναι πατέρας μου, ο Παλαιστίνιος είναι αδελφός μου».
